Ήταν μια φορά κι ένα καιρό ένας μικρός μάγος…

Η Βασίλισσα έδειχνε γερασμένη, σαν κάτι να είχε χάσει από τη λάμψη της. Την παράσταση είχε κλέψει το Ξωτικό, μεταμορφωμένο σε πριγκίπισσα που με τις αέρινες κινήσεις και τις φιγούρες του είχε κλέψει τα βλέμματα των καλεσμένων. Μόνο κάπου- κάπου γύριζαν τα μάτια να κοιτάξουν στα κλεφτά την Βασίλισσα που μάταια προσπαθούσε να σηκωθεί από το θρόνο της: ήταν σαν κάτι να την εμπόδιζε, έδειχνε πρώτη φορά τόσο άσχημη και η αυγή θα έβρισκε το Ξωτικό με το στέμμα. Μέχρι τη στιγμή που πρόβαλε από το ξέφωτο ο Μικρός Μάγος, που με μια του μόνο κίνηση κατάφερε να αλλάξει τα χρώματα και τη διάθεση της Βασίλισσας…. ο ΜΕΣΙ!

 

Για μία ώρα η Παρί(4-4-2) έδειχνε και ήταν κυρίαρχη. Ο πανηγυρισμός του Κάρλος Αντσελότι, με ένα νεύμα του κεφαλιού, με τη σιγουριά του ανθρώπου που περίμενε την ανταμοιβή γιατί απέδωσε σε ότι του ζητήθηκε, έμοιαζε με την επιβεβαίωση της ως τότε εικόνας: δεν υπήρξε θέμα που να δόθηκε στην Παρί και να μην βρήκε τη λύση.

• Στην υπεραριθμία του άξονα, η σχέση 3 παικτών της Μπαρτσελόνα V 2 της Παρί απλά παρακάμφθηκε. Μεταφέροντας το παιχνίδι στα άκρα, από τις πρώτες ζώνες κατάφερε ανάπτυξη με μεγάλη ευκολία.
• Στην πρώτη ζώνη επίθεσης η μετακίνηση των ακραίων μέσων στο κέντρο ελευθέρωσε τους χώρους στους ακραίους μπακ. Και έδωσε την ευχέρεια για επιθέσεις από τον άξονα με τις διεισδύσεις των Παστόρε και Λούκας, είτε με σουτ έξω από την περιοχή, είτε με κάθετες στους κεντρικούς φορ.
• Είχε μεγάλο ποσοστό κερδισμένων επιθετικών μονομαχιών τόσο στην δεύτερη ζώνη άμυνας όσο και στην πρώτη ζώνη επίθεσης (Βεράτι).
• Ενίσχυσε την υπεραριθμία στα άκρα με μετακίνηση του ενός φορ- κυρίως του Λαβέτσι στα αριστερά.
• Ενώ πίεζε αρκετά ψηλά, στη δεύτερη ζώνη άμυνας, εφαρμόζοντας την άμυνα χώρου σταθερά και με μεγάλη προσήλωση μην επιτρέποντας την γρήγορη εναλλαγή μικρών μεταβιβάσεων στην Μπαρτσελόνα από την μεγάλη περιοχή, αφήνοντας όπως στο πρώτο παιχνίδι ελάχιστα κενά στα άκρα ώστε να οδηγήσει σε ανούσια γεμίσματα που δεν προκάλεσαν κανένα σχεδόν κίνδυνο και σουτ από μακρινή απόσταση άστοχα.

Στο ίδιο διάστημα η Μπαρτσελόνα (4-3-3), με ορατά τα σημάδια (και) από τις απώλειες παικτών, έδειχνε κουρασμένη και ανήμπορη να παρουσιάσει τον τρόπο παιχνιδιού που την έκανε ανίκητη τόσα χρόνια (με εξαίρεση το πρώτο τέταρτο που βρήκε χώρους σε ελάχιστες περιπτώσεις που η αμυντική με την μεσαία γραμμή της Παρί δεν διατήρησαν σωστές αποστάσεις).

• Έλλειψη πίεσης σε πρώτο χρόνο όταν χανόταν η κατοχή.
• Αδυναμία γρήγορων εναλλαγών και άμεσων μικρών μεταβιβάσεων στην πρώτη και δεύτερη ζώνη επίθεσης.
• μεγάλη καθυστέρηση στην ανάπτυξη από την πρώτη ζώνη άμυνας και την μετάβαση στην αλλαγή των φάσεων του παιχνιδιού-από την αμυντική στην επιθετική και αντίστροφα.
• έλλειψη λύσεων απέναντι στην άμυνα ζώνης.
• Αβίαστα λάθη.

Όλα αυτά μέχρι που σηκώθηκε από τον πάγκο ο παίκτης που δικαιολογημένα και με τρανταχτό επιχείρημα πλέον την ίδια την …απουσία (!)του χαρακτηρίζεται ως ο καλύτερος παίκτης του κόσμου. Είναι από τις λιγοστές και ίσως η μοναδική περίπτωση στη μετά- Μαραντόνα εποχή που η έλλειψη ενός ποδοσφαιριστή καθορίζει την εικόνα και την εξέλιξη ενός αγώνα-και όχι απλά αυτή της ομάδας του. Πόσο περισσότερο όταν μιλάμε για μία ποδοσφαιρική μηχανή total football όπως αυτή της Μπαρτσελόνα. Κι όμως-το διάστημα του παιχνιδιού μέχρι την είσοδο του στο χορτάρι έμοιαζε με παραμύθι: από την στιγμή που βρέθηκε στον αγωνιστικό χώρο:

• η Μπαρτσελόνα θυμίζει ξανά τη μέγγενη που πνίγει τον αντίπαλο με άμεσο pressing σε όποιο χώρο χάνεται η κατοχή.
• με 3 τελικές προσπάθειες -ευκαιρίες σε τρία λεπτά.
• ισοφαρίζει με συνδυασμό και γρήγορη εναλλαγή στην μεγάλη περιοχή με μεταβιβάσεις σε μικρό χώρο.
• Ελέγχει ξανά τον ρυθμό του αγώνα.

Αντίθετα με την είσοδο του Μέσι η Παρί οπισθοχωρεί, αδυνατεί να κρατήσει στην κατοχή της την μπάλα. Χάνει τις μονομαχίες σε όλο το εύρος του γηπέδου. Και αδυνατεί να εκμεταλλευτεί τους κενούς χώρους που αφήνει η Μπαρτσελόνα.

Στο τελευταίο τέταρτο η Μπαρτσελόνα απλά κρατά τον ρυθμό και την κατοχή μέχρι να τελειώσει το παιχνίδι προσπαθώντας χωρίς ιδιαίτερο ρίσκο για ένα δεύτερο γκολ σε αντεπιθέσεις-ενώ στα λεπτά των καθυστερήσεων για πρώτη φορά δείχνει (άλλο ένα σημάδι φέτος) πως είναι τρωτή: τυφλές απομακρύνσεις αρκεί να φύγει η μπάλα από την μεγάλη περιοχή….

Η Παρί αποκλείστηκε, όμως δεν έχασε σε δύο παιχνίδια, ενώ μπορεί να είναι υπερήφανη για τον τρόπο που το κατάφερε: παίζοντας ποδόσφαιρο, χωρίς να αρκεστεί σε διπλές ζώνες άμυνας και σκληρό παιχνίδι. Κι αυτό αποτελεί παράσημο απέναντι σε αυτό τον αντίπαλο.

Όμως το χειροκρότημα ανήκει στην πληγωμένη -φετινή -Μπαρτσελόνα που κόντρα σε τόσα προβλήματα και με δεδομένη την φθορά της ύπαρξης της στο υψηλότερο επίπεδο καταφέρνει να βρίσκεται ξανά στη ημιτελικά της μεγάλης διοργάνωσης. Η ‘’εξωγήινη’’ ομάδα που θαυμάζαμε χαρίζει στιγμές πλέον από τον τρόπο παιχνιδιού του πρόσφατου παρελθόντος της: η γήινη όμως είναι άξια να αγαπηθεί. Και άξια σεβασμού από φίλους και εχθρούς για την μεγάλη ψυχή των μελών της.

Τέλος: άλλο ένα παραμύθι, με ανούσια ηθικά διδάγματα, όπως αυτό του Βαλντέζ θα πρέπει η επιτέλους να αποσυρθεί από την ύλη κάποιων ‘’καθηγητών’’ του ποδοσφαίρου. Όσο μερίδιο αναλογεί για αυτή την πρόκριση στον Μέσι-άλλο τόσο αναλογεί και στον τερματοφύλακα της. Αντάξιος του μεγαλείου της.

ΠΗΓΗ: Overlap.gr