Σε αυτά τα χρόνια των μεγάλων δοκιμασιών και των αξεπέραστων θριάμβων ειπώθηκαν για τον σερ Αλεξ τα πάντα: όποιος τον αγάπησε νιώθει ήδη το μεγάλο κενό, όποιος τον μίσησε νιώθει από χθες μια παράξενη ανακούφιση. Σε αυτή την τεράστια χρονική περίοδο ο παγκόσμιος Τύπος είχε την ευκαιρία να του αφιερώσει ύμνους και κριτικές, επαίνους και αναθέματα. Φυσικά τα μπράβο ήταν πάντα πολύ περισσότερα: τα επέβαλε η επιτυχία του και η μοναδική του προσωπικότητα.

Tο καταλαβαίνει κανείς και από τα σχόλια που κυκλοφόρησαν στο Διαδίκτυο αμέσως το αντίο: οι λέξεις στέρεψαν. Οποιος μίλησε για τον σερ Αλεξ χθες, το έκανε με φειδώ και προσοχή, όπως ταιριάζει στα «ευχαριστώ», που πρέπει για την περίσταση να ειπωθούν με μερικές λέξεις παραπάνω. Αν έχω καταλάβει κάτι παρακολουθώντας εξ αποστάσεως τον μεγάλο Σκωτσέζο είναι ότι η καριέρα του ήταν για αυτόν πάντα το μέγιστο κίνητρο: ζωή, καριέρα, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν για αυτόν ένα. Το τρίπτυχο αυτό είναι τόσο δυνατό, ώστε δεν επιτρέπει εύκολους απολογισμούς: η καριέρα ολοκληρώθηκε, η ζωή του που αφιερώθηκε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ όμως, θα συνεχιστεί μέσω του κλαμπ αιώνια. Για αυτό και δεν υπάρχουν λόγια: ο σερ Αλεξ σταματά αφήνοντας ένα στέρεο δημιούργημα που επιμελήθηκε καταθέτοντας μια ζωή. Πέρα από ευχαριστώ δεν μπορείς να πεις τίποτα.

Τυχαία

Νομίζω ότι ο μεγάλος σερ Αλεξ δεν διάλεξε τυχαία να αποχωρήσει μετά από 26 χρόνια. Το πρώτο πρωτάθλημα που κέρδισε με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν το πρώτο, που η μεγάλη ομάδα κέρδισε, ακριβώς μετά από 26 χρόνια. Νομίζω ότι από τότε είχε αποφασίσει πως, αν θα άντεχε στον πάγκο, θα ολοκλήρωνε την καριέρα του μετά από 26 χρόνια: το μαγικό 26 είναι ένα είδος αρχής και τέλους συγχρόνως για τον σερ– η ιστορία του κλαμπ προχωρά αιώνια.

Διαθήκη

Βρήκα εντυπωσιακό και το κείμενο της διαθήκης του: λιτό όπως η περίσταση απαιτεί και συγχρόνως περιεκτικό, όπως η σοφία του επιβάλλει. Μέσα σε μόλις 300 λέξεις ο σερ Αλεξ εξήγησε το γιατί της στιγμής («ήταν σημαντικό για εμένα να αφήσω την ομάδα στην καλύτερη δυνατή κατάσταση και πιστεύω ότι το έκανα»), βρήκε τις λέξεις που δείχνουν ότι το μέλλον είναι προγραμματισμένο («η ποιότητα και η ηλικιακή ισορροπία που υπάρχει, θα εγγυηθούν για τη συνέχεια των επιτυχιών, ενώ η δομή των ακαδημιών δείχνει ότι το μέλλον του συλλόγου θα είναι λαμπρό»), μοιράστηκε μυστικά («πρέπει να κάνω ειδική μνεία στην οικογένειά μου.

Η αγάπη και η υποστήριξή τους ήταν καθοριστική. Η γυναίκα μου, Κάθι, ήταν το καθοριστικό πρόσωπο σε ολόκληρη την καριέρα μου»), ευχαρίστησε ποδοσφαιριστές και διοικητικούς παράγοντες και εξήγησε το είδος της δουλειάς του: «είχα την αυτοπεποίθηση και τον χρόνο να χτίσω ένα ποδοσφαιρικό κλαμπ και όχι απλά μια ομάδα». Αυτό το τελευταίο ήταν με δεκαπέντε λέξεις όλο το λαμπρό έργο του: ο σερ Αλεξ υπήρξε ο αρχιτέκτονας όχι μιας ομάδας, αλλά ολόκληρης της μοντέρνας λογικής που διέπει τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ενας κατασκευαστής νοοτροπίας, ένας δημιουργός μια ξεχωριστής πραγματικότητας, ένας μικρός τεράστιος Θεός.

Βίντεο

Πριν από λίγους μήνες, με την ευκαιρία ενός ακόμα ρεκόρ που ο σερ κατέρριψε στο Τσάμπιονς Λιγκ, ο Ακης Κουζούλης στη Νova είχε φτιάξει ένα βίντεο, στο οποίο έβλεπες τα χρόνια να περνάνε από το πρόσωπο του μεγάλου δάσκαλου. Ηταν εντυπωσιακό ότι η πορεία του χρόνου προκάλεσε στον σερ Αλεξ μια σειρά από μεταμορφώσεις, που εν τέλει ήταν και μεταμορφώσεις της ίδιας της ομάδας του. Εβλεπες τον σερ Αλεξ νέο και αγχώδη, αλλά γεμάτο πάθος, τον παρακολουθούσες να μεταλλάσσεται σε μεγάλο εργάτη, σε μάνατζερ, σε στρατιωτικό διοικητή, σε εμψυχωτή, σε σοφό γέροντα που τα έχει δει όλα. Μαζί του άλλαζε και η ομάδα του: αργή και αγχώδης αρχικά, θεαματική και ασταμάτητη μετά, ψυχωμένη και πεισματάρα όταν έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης, κοσμοπολίτισσα και υπερδύναμη και τελικά συνώνυμο του πρωταθλητισμού και της διάρκειας. Οι εποχές άλλαζαν την εικόνα, αλλά οι μεταβολές αυτές οδηγούσαν σχεδόν πάντα σε ένα καλύτερο αποτέλεσμα.

Για πάντα

Θα χρησιμοποιώ πάντα τον σερ Αλεξ ως τεράστιο παράδειγμα καθοδηγητή και ως κοινωνό μιας μοναδικής νοοτροπίας που δημιουργεί πρωταθλητές, τη στιγμή που όλοι βλέπουν απλούς παίκτες χωρίς μεγάλες δυνατότητες: αυτή η ικανότητα ήταν η μεγάλη σπεσιαλιτέ του. Αν σε διάλεγε, έκανες για το κλαμπ, ήσουν έτοιμος για την ιστορία, όφειλες να ανταποκριθείς στα συχνά ακατανόητα κριτήρια επιλογής. Ο σερ έδωσε βάρος στη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η φανέλα ήταν για τους παίκτες του παράσημο, το παράσημο έπρεπε να δικαιολογηθεί στο πεδίο της μάχης. Αγέρωχος, μαχητής, λίγο αλαζόνας σαν τεράστιος ηγέτης, ο σερ Αλεξ θα μας θυμίζει πάντα ότι η ζωή, η καριέρα και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι ακριβώς το ίδιο...

Μπαράζ

Αν και λατρεύω τα μπαράζ, γιατί συνήθως είναι ματς των οποίων η ένταση συχνά δικαιολογεί την ασχήμια, το σημερινό μεταξύ του ΠΑΟ και της Ξάνθης το βρίσκω ελάχιστα γοητευτικό. Είναι ένα από τα πιο μυστήρια ματς της χρονιάς, αφού όχι μόνο είναι αδύνατο να εκτιμήσεις τι θα κάνουν οι ομάδες, αλλά ακόμα και τη χρησιμότητά του. Υπάρχει μια περιρρέουσα εντύπωση, πως, όποιος το κερδίσει αποκτά δικαίωμα συμμετοχής στο Γιουρόπα Λιγκ, γιατί ο ΠΑΣ δεν θα πάρει πιστοποιητικό, όμως από τη στιγμή που δεν υπάρχουν ανακοινώσεις κι αυτό ακόμα ακούγεται πιο πολύ σαν εικασία, παρά σαν πιθανότητα. Ο ΠΑΟ έχει ελλείψεις και μεγάλες μάλιστα, η Ξάνθη θα έχει τελευταία φορά για φέτος τον Ουζουνίδη - όλα είναι τόσο παράξενα που δεν επιτρέπουν εκτιμήσεις. Αλλωστε η δική μου περιέργεια παραμένει το πώς θα πάρει πιστοποιητικό ο ΠΑΟ, αν κερδίσει.

Αν κάτι θα ήθελα πάντως είναι με αφορμή αυτή την εξέλιξη να προβληματιστούν σοβαρά στη Λίγκα για το θέμα των αδειοδοτήσεων. Το ότι το πρωτάθλημα δεν πρέπει να τελειώνει με ουρές και εκκρεμότητες το θυμίζω καιρό τώρα: ένα μπαράζ σαν το σημερινό δεν πρέπει να ξαναγίνει – κάνει κακό στο πρωτάθλημα, κυρίως στα ίδια τα πλέι oφ. Νομίζω ότι επιτέλους θα γίνει κατανοητό ότι τα πλέι oφ υπάρχουν για να δίνουν ευρωπαϊκά εισιτήρια: δεν είναι απλοί αγώνες κατάταξης, αλλά ο νικητής τους και οι συμμετέχοντες επιβραβεύονται. Από τη στιγμή που η συμμετοχή είναι επιβράβευση πρέπει σε αυτά να παίζουν όσοι πληρούν τις προϋποθέσεις για να αγωνιστούν στην Ευρώπη. Το πού θα τερματίσουν οι ομάδες στα πλέι oφ, αν δεν μπορούν να παίξουν Ευρώπη, δεν έχει νόημα...

Στα θεσμικά...

Δεν ξέρω πόσο θα τραβήξει η κόντρα του Νίκου Μαχλά με τον Μάνθο Πουλινάκη: ελπίζω να υπάρξει ένα φινάλε σύντομα, γιατί ο ΟΦΗ δεν μπορεί να είναι πεδίο αντιπαραθέσεων. Ωστόσο υπάρχει κάτι που μου κάνει εντύπωση καιρό τώρα και με την ευκαιρία το καταθέτω: δεν έχω γνωρίσει στα θεσμικά κέντρα του ποδοσφαίρου άνθρωπο να λέει κακό για τον Μαχλά και άνθρωπο να λέει καλό για τον Πουλινάκη! Αυτό μπορεί να σημαίνει πολλά, μπορεί και τίποτα – ωστόσο είναι αλήθεια. Για να μην πω ότι στην ΕΠΟ και στη Λίγκα, μόλις άκουσαν ότι μπορεί να φύγει ο Πουλινάκης, σκέφτηκαν να ξαναγιορτάσουν το Πάσχα!

Πηγή: SportDay