Οχι απλά διότι ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος επιθετικά σε σχέση με το ΣΕΦ, επιβεβαιώνοντας αυτό που πιστεύαμε όλοι -αποκλείεται να είναι για δεύτερο σερί ματς τόσο άστοχος- αλλά και διότι και ο Παναθηναϊκός πήγε απ' την αρχή σε άλλου τύπου παιχνίδι, περισσότερο επιθετικό σαν φιλοσοφία κι όχι τόσο προσηλωμένο στην πιεστική άμυνα, με «υπεύθυνο» τον Ούκιτς και τα παλαβά του σουτ. Ο Σπανούλης ξεκίνησε καλά με εύστοχα τρίποντα, ο Λο βρέθηκε στο παρκέ έστω και καταπονημένος από τη γαστρεντερίτιδα για να δώσει μερικά λεπτά ποιότητας και ο Παναθηναϊκός όχι απλά δεν πήρε διαφορά, αλλά βρέθηκε και να κυνηγάει, καταφέρνοντας να φέρει το ματς στα ίσια στο τέλος του ημιχρόνου.

Κάπου εκεί ο Αργύρης Πεδουλάκης πρέπει να το φιλοσόφησε το πράγμα και να σκέφτηκε ότι ωραίο για το μάτι του θεατή και του τηλεθεατή το γρήγορο μπάσκετ, αλλά επικίνδυνο: ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα που αν την αφήσεις να τρέξει, αν βγάλει αιφνιδιασμούς, αν βρει ενθουσιασμό από 1-2 κολλητά τρίποντα, μπορεί να σε καταστρέψει. Αντιθέτως, το μεγαλύτερο όπλο του Παναθηναϊκού είναι η πιεστική του άμυνα που ξεκινά από την περιφέρεια και ουσιαστικά οδηγεί τους αντίπαλους σε διεισδύσεις, με σκοπό να τρακάρουν πάνω σε Λάσμε και Γκιστ.

Αυτό έκανε ο Παναθηναϊκός από τα μισά της τρίτης περιόδου και αυτό του έδωσε τελικά τη νίκη και το μεγάλο πλέον προβάδισμα για το πρωτάθλημα: αφόπλισε τον Σπανούλη, δεν επέτρεψε στον Παπανικολάου να βάλει μεγάλα καλάθια που θα του εκτόξευαν την ψυχολογία, δεν άφησε αφύλαχτα σουτ στον Περπέρογλου που είναι παίκτης με κρύο αίμα κι έμεινε μόνο ο συγκινητικός Χάινς να παλεύει εναντίον τριών και τεσσάρων και ο Κατσίβελης, που παρ' ότι έβαλε μερικά σουτ, δεν έχει την εμπειρία να καθορίσει ένα ντέρμπι.

Ο Παναθηναϊκός για δεύτερο συνεχόμενο ματς μπορεί να μην είχε τον σούπερ πρωταγωνιστή, αλλά και πάλι είχε πολλούς και διάφορους που πρόσφεραν πολλά σε άμυνα και επίθεση. Και αυτό ακριβώς είναι και το μικρό του μυστικό: δεν είναι -πλέον- εξαρτημένος από το καλό παιχνίδι του Διαμαντίδη ή κάποιου άλλου, αλλά ψάχνει να βρει τις λύσεις μέσα από την ομαδική δουλειά, τα συστήματα, τις πάσες μέσα στην καρδιά της αντίπαλης ρακέτας. Αν πάντως έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιον, θα διάλεγα τον Ούκιτς του πρώτου μέρους και τον Κάρι του δεύτερου που είχε γεμάτη στατιστική (καλάθια, ασίστ, ριμπάουντ, καλές άμυνες και ηρεμία στο παιχνίδι), ο οποίος παίρνει έναν πόντο παραπάνω διότι είναι λίγες μέρες στην ομάδα. Την ίδια στιγμή ο Ολυμπιακός δείχνει στους τελικούς ανεξήγητα εξαρτημένος από τον ηγέτη του, τον Βασίλη Σπανούλη, πράγμα που δεν είχε κάνει όλη τη χρονιά, ούτε και στο Λονδίνο. Κι αν ο Σπανούλης κλειστεί καλά και δεν βρεθεί ένας δεύτερος και τρίτος συμπαίκτης του να σηκώσει το βάρος, εκ των Παπανικολάου - Λο - Περπέρογλου - Χάινς, τότε ο Ολυμπιακός έχει προβλήματα τα οποία μαρτυρούν οι -με το ζόρι- 50 και κάτι πόντοι που βάζει σε δεύτερο συνεχόμενο τελικό.

Πηγή: SportDay