Το υλικό από το οποίο θα βγει η 12άδα της Εθνικής Ανδρών για το Ευρωμπάσκετ είναι το καλύτερο -σε ποιότητα και βάθος- όλων των εποχών και μπορεί να την οδηγήσει ακόμα και στο χρυσό μετάλλιο.

Η απουσία του απρόθυμου Κώστα Κουφού είναι ο μοναδικός -μέχρι στιγμής- αστερίσκος πέρα από τον τραυματισμό του Μάντζαρη, ενώ η επίμονη και ακατανόητη άρνηση του Δημήτρη Διαμαντίδη δένει στον λαιμό της ομάδας ένα μόνιμο «γαμώτο».

Έστω και χωρίς αυτούς, όμως, έχουμε στα χέρια μας μια 18άδα πλήρη, γεμάτη ποιότητα, προσωπικότητα, λύσεις, εμπειρία και νιότη. Στην εξάδα των επιλαχόντων μπορεί να συμπεριληφθούν παίκτες πρώτης γραμμής όπως ο Φώτσης, ο Περπέρογλου, ο Βασιλειάδης, ο Μαυροκεφαλίδης ή ο Σχορτσανίτης. Πότε άλλοτε είχαμε τέτοια πολυτέλεια;

Ας ξεκινήσουμε, όμως, με το μικρό καλάθι στα χέρια. Η 4η Σεπτεμβρίου απέχει πολύ και οι αναποδιές καραδοκούν. Για παράδειγμα, παραμένουν αδιευκρίνιστες οι προθέσεις του Νικ Καλάθη, ο οποίος εμφανιζόταν προσφάτως απρόθυμος. Αλλαξε γνώμη ή τον κάλεσαν χωρίς να τον ρωτήσουν; Κάποιος άλλος μπορεί να τραυματιστεί, ένας τρίτος δεν θα ταιριάξει με τα πλάνα του Τρινκέρι, ένας τέταρτος θα εμφανιστεί «άδειος» και ντεφορμέ.

Η Εθνική του 2011 υπέφερε από λειψανδρία στους κοντούς, η αντίστοιχη του 2012 είχε πρόβλημα στους ψηλούς, εκείνη (η πλήρης) του 2010 πήγε στην Τουρκία χωρίς οίστρο και χωρίς προπονητή. Η φετινή δεν έχει «μαύρες τρύπες» στη σύνθεσή της, αλλά καλείται να βρει την αγωνιστική ταυτότητα που της έλειψε στο τραυματικό προολυμπιακό του Καράκας και να αναδείξει στην πράξη το αναμφισβήτητο ταλέντο των παικτών της.

Ο Αντρέα Τρινκέρι είναι αξιόλογος και μπαίνει στον χορό αποφασισμένος να χορέψει σκληρό ροκ, αλλά δεν παύει να αποτελεί αίνιγμα: ένας προπονητής που ουδέποτε εργάστηκε έξω από την πατρίδα του, ουδέποτε ανέλαβε ομάδα υψηλών στόχων, ουδέποτε είχε στα χέρια του βεντέτες, ουδέποτε δούλεψε με χρονικό ορίζοντα 50 ημερών. Αλλο Καντού, άλλο η Εθνική Ελλάδας. Αλλο η Ευρωλίγκα, άλλο το Ευρωμπάσκετ.

Ο Ιταλός καλείται να βοηθήσει, αλλά πρέπει και να βοηθηθεί. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα σπανίως βοηθάει έναν ομοσπονδιακό προπονητή. Τον προκάτοχό του, η αυλή τον έριξε στα σκυλιά.

Ελπίζω ότι η ειδησεογραφία η σχετική με την Εθνική ομάδα θα είναι «νερόβραστη»  όπως την τριετία 2004-06, χωρίς αποχωρήσεις, χωρίς γκρίνιες, χωρίς τιμωρίες και χωρίς «πρασινοκόκκινες» παρεμβολές. Ανέφελη.

Τα χρυσά της χρόνια, η «επίσημη αγαπημένη» τα οφείλει πρωτίστως στο καλό της κλίμα εκτός γηπέδου, στην προσωπικότητα του Παναγιώτη Γιαννάκη και στην αθόρυβη συμβολή ορισμένων ανθρώπων που στήριξαν την προσπάθεια πίσω από τις κουίντες. Αυτοί οι παράγοντες επέτρεψαν να ανθίσει το ταλέντο αθλητών όπως ο Παπαλουκάς, ο Διαμαντίδης και οι άλλοι.

Ο Σπανούλης, ο Ζήσης, ο Φώτσης, ο Σχορτσανίτης και ο Μπουρούσης παραμένουν έκτοτε στις επάλξεις, πλαισιωμένοι από τους κορυφαίους της νεότερης γενιάς. Η Λιουμπλιάνα δεν απέχει και πολύ από το Βελιγράδι.

Πηγή: SportDay