Αλλά πλέον στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο υπάρχουν δύο κόσμοι: ο ένας, στον οποίο ανήκουν λίγο-πολύ όλοι, κι ο άλλος, που είναι ο κόσμος των Ισπανών.

Tο 'γραφε πριν από λίγες μέρες ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος όταν οι Ισπανοί κέρδισαν τους Ιταλούς στον τελικό του πανευρωπαϊκού των Ελπίδων με 4-2 στην Πολωνία: εδώ και κάμποσα χρόνια οι φουρνιές που βγάζουν οι Ισπανοί είναι καταπληκτικές και η κυριαρχία τους στα τουρνουά Νέων και Ελπίδων σημαίνει ότι και η δυναστεία τους σε επίπεδο Εθνικής Ανδρών μπορεί εύκολα να συνεχιστεί. Δύσκολο να φέρει κανείς αντίρρηση. Η ομάδα που έχουν στείλει στην Τουρκία είναι η πρώτη που προκρίθηκε στη φάση των 16, μετά τη δεύτερη νίκη της, τη Δευτέρα, απέναντι στην Γκάνα. Με αστέρια τον Ντελοπέου, τον Σούσο, τον Τζέσε Ροντρίγκεζ «φωνάζει» ότι ήρθε να πάρει το τρόπαιο. Η τεχνική τους είναι απαράμιλλη και το ποδόσφαιρο που παίζουν μοναδικό. Αλλά δεν αντέχεται και η αβάντα που έχουν από τη ΦΙΦΑ σε όλα τα επίπεδα: νομίζεις ότι το τουρνουά έχει γίνει κατά παραγγελία ώστε να το κερδίσουν οι Ισπανοί!

Γκάνα

Οι Γκανέζοι στο ματς της Δευτέρας έκαναν μία τιτάνια προσπάθεια. Αφού ξεπέρασαν χωρίς δυσκολία το αρχικό πρέσινγκ των Ισπανών τους έτρεξαν όσο δεν το 'χει κάνει κανείς τα τελευταία χρόνια. Με όπλο μία τεράστια φυσική δύναμη, παίκτες όπως ο Ντούνγκαν (ένα θηρίο στα δεξιά), ο Σαλιφού (ένας κόφτης «όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω») οι μαχητικοί επιθετικοί Λάρτεϊ και Μποακέ, έκαναν ένα καταπληκτικό ματς και είχαν δικαίωμα τουλάχιστον στην ισοπαλία.  Όμως ο Αυστραλός διαιτητής Μπέντζαμιν Γουίλιαμς αρνήθηκε στην Γκάνα δύο πέναλτι, ένα εκ των οποίων στο 90' νομίζω ότι θα το έδινε κι ο πρόεδρος της ισπανικής ομοσπονδίας Βιγιάρ, στο άκουσμα του ονόματος του οποίου οι διαιτητές λιποθυμούν.

Ηλικίες

Οι Ισπανοί κάνουν καταπληκτική, υποδειγματική, μοναδική στα παγκόσμια χρονικά δουλειά στις μικρές ηλικίες, δε χωρά αμφιβολία. Καλές ακαδημίες έχει κι ο Άγιαξ και η Ναντ και η Ντόρτμουντ και πολλές άλλες ευρωπαϊκές ομάδες. Όμως στην Ισπανία είναι σαν να υπάρχει μια εθνική ακαδημία –μία και μοναδική σχολή ποδοσφαίρου με διάφορα υποκαταστήματα στη Βαρκελώνη, στο «Σαν Μαμές», στη Μαδρίτη, στη Σεβίλλη κ.λπ. Όταν μιλούσαμε για εθνικές σχολές ποδοσφαίρου αναφερόμασταν συνήθως σε αντιλήψεις, τακτικές, τρόπους ποδοσφαίρου. Οι Ισπανοί έχουν πάει ένα βήμα πιο μετά: παράγουν παίκτες με κοινή αντίληψη, με κοινά μέσα, με κοινά χαρακτηριστικά και το κάνουν στο σύνολο της χώρας! Έτσι οι ομοσπονδιακοί τους έρχονται να διαλέξουν τους καλύτερους των ακαδημιών και να δημιουργήσουν μια ομάδα με αυτούς  έχοντας πάντα μια εξαιρετική πρώτη ύλη, ήδη επεξεργασμένη με τον ίδιο τρόπο. Αυτό είναι κάτι μοναδικό: οι Ισπανοί βγάζουν παίκτες που μοιάζουν κι ας προέρχονται από άλλες πόλεις, άλλες επαρχίες, άλλες ομάδες. Είναι σαν όλοι να έχουν δουλέψει από τα 12 τους χρόνια με τον ίδιο προπονητή!        

Το παρακάνει

Από την άλλη όμως κι ο Βιγιάρ το παρακάνει νομίζω. Οι Λατινοαμερικάνοι έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά καθώς οι Ευρωπαίοι τους παίρνουν τα ταλέντα από την κούνια: δεν είναι τυχαίο ότι Βραζιλιάνοι και Αργεντίνοι είναι χωρίς εκπροσώπηση – το μοντέρνο εμπόριο ποδοσφαιρικών «βρεφών» που κάνουν τα γραφεία μάνατζερ εξόντωσε τις εθνικές ομάδες τους! Άγγλοι και Γερμανοί σε επίπεδο ομοσπονδιών έχουν πάψει να είναι δυνατοί, γιατί στις χώρες αυτές το πάνω χέρι το έχουν οι σύλλογοι που είναι και πάμπλουτοι: οι ομοσπονδίες είναι κλειστά κλαμπ συνταξιούχων νοσταλγών ενός άλλου ποδοσφαίρου – ειδικά το αραχνιασμένο βρετανικό FA. Oι Ιταλοί, είναι χρόνια τώρα διχασμένοι, σκοτωμένοι μεταξύ τους, ανίκανοι να βρουν όχι έναν νέο Αρτέμιο Φράνκι, που ήταν πάνω από δέκα χρόνια πρόεδρος της ΦΙΦΑ, αλλά έστω έναν νέο Ματαρέζε. Οι Ισπανοί είναι μόνοι τους και κάνουν ό,τι γουστάρουν!

Μόνιμα

Στην Τουρκία η ομάδα τους παίζει μόνιμα στην Κωνσταντινούπολη ώστε να μην ταλαιπωρείται με ταξίδια μακρινά. Παίζει απόγευμα κι όχι στο λιοπύρι, όπως άλλοι. Φιλοξενείται στα καλύτερα ξενοδοχεία, την ακολουθεί ένας στρατός από ειδικούς, δημοσιογράφους και παράγοντες, και εντός αγωνιστικού χώρου αντιμετωπίζεται ως μια αντιπροσωπεία μικρών θεών επί της γης. Θα το πάρει; Μπάλα είναι και ποτέ δεν ξέρεις. Αλλά ότι ο Βιγιάρ τα έχει όλα ρυθμίσει στην εντέλεια, δεν χωρά αμφιβολία...

«Λόπες, Λόπες!»

Ήρθαν με σκοπό να πάρουν το Κύπελλο οι Μεξικάνοι, αλλά μετά τη χθεσινή ήττα τους από την Παραγουάη, έχουν απλά μαθηματικές ελπίδες πρόκρισης στην επόμενη φάση, δηλαδή ουσιαστικά έχουν αποκλειστεί, αλλά δεν τους το λέμε...

Στο παιχνίδι με την Παραγουάη ήταν καλοί στο πρώτο ημίχρονο, είχαν ένα δοκάρι με τον Ζαμοράνο, που δεν είχε παίξει εναντίον της Εθνικής μας το περασμένο Σάββατο και έμοιαζαν ότι από στιγμή σε στιγμή θα βρουν το γκολ που έψαχναν και θα καθαρίσουν το ματς. Αλλά το Μεξικό, παρά τα καλά λόγια που το ακολουθούσαν, δεν ήταν μια κανονική ομάδα. Ήταν μια έκθεση τριών παικτών για χάρη των οποίων όλοι οι υπόλοιποι έπρεπε να τρέχουν.

Όταν από τους τρεις, ο καλύτερος χτύπησε (δηλαδή ο Κορόνα) κι έμεινε στα αποδυτήρια, το Μεξικό διαλύθηκε. Στο δεύτερο ημίχρονο, ήταν τόσο μέτρια η εμφάνισή του, που οι ελάχιστοι Τούρκοι που ήταν στο γήπεδο έκαναν κυρίως πλάκα στον άτυχο Λόπες που συνέβη να παίζει από την μεριά που είχε κόσμο. Διάφορα Τουρκάκια κατέβαιναν και κρύβονταν πίσω από τις διαφημιστικές πινακίδες, του φώναζαν «Λόπες, Λόπες!» και όταν αυτός γύριζε να δει τι τρέχει, έσκαγαν στα γέλια!

Βέβαια, επειδή υπήρχε ο Εσπερικουέτα, το Μεξικό απείλησε με ισοφάριση στις καθυστερήσεις. Ένα καλό φάουλ αυτού του απίθανου τύπου, τράνταξε το δοκάρι. Θα το βάλει κι αυτό στα χάι λάιτς του στο τέλος της διοργάνωσης. Νομίζω ότι το Μεξικό ήρθε στο Μουντιάλ Νέων της Τουρκίας για να φτιάξουν ωραία dvd με χαϊλάιτς αυτοί οι 2-3 πολύ καλοί του παίκτες. Αλλά το ποδόσφαιρο είναι άλλο πράγμα...

 Απλή λογική

Πάντως διοργανωτικά κι οι Τούρκοι και οι της ΦIΦA είναι λίγο άστα να πάνε. Δεν λείπουν μόνο στοιχειώδη για να κάνουν οι δημοσιογράφοι τη δουλειά τους, αλλά λείπει συχνά και η απλή λογική. Η ΦΙΦΑ π.χ. ήθελε να ταξιδέψουν οι ομάδες της Ελλάδας και της Παραγουάης με πτήση εσωτερικών αερογραμμών από το Γκαζιαντέπ στην Τραπεζούντα (με αναμονή 7 ωρών (!) στην Κωνσταντινούπολη) και για να βρεθεί το πολυπόθητο τσάρτερ, χρειάστηκε όλη η καλαματιανή διπλωματία του τιμ μάνατζερ της ομάδας Αντώνη Τζανετόπουλου, που καθάρισε και για τους Παραγουανούς που δεν ήθελαν ν ακούν για ταξίδι 11 ωρών! Η πτήση είναι δεν είναι καμιά ώρα...

Πηγή: SportDay