Υπάρχει μια υπόκωφη μουρμούρα στην ευρεία μάζα των φίλων του Παναθηναϊκού. Λογική ως έναν βαθμό. Ακόμη δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι η λέξη «πρωτάθλημα» δεν ακούγεται ούτε ως ανέκδοτο πλέον από κανέναν στην ομάδα (προτιμάται δειλά και από λιγοστούς τολμηρούς ή ρομαντικούς η λέξη «τίτλος» που παραπέμπει και στο κύπελλο).

Δεν μπορούν εύκολα να συνηθίσουν στην ιδέα ότι η παντοτινά Νο 1 «αιμοδότης» της εθνικής Ελλάδας πιθανότατα δεν θα έχει ούτε έναν Ελληνα διεθνή εφέτος στο ρόστερ της (θα έχει - εκτός απροόπτου, διότι αν προκύψει καλή πρόταση ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται-  τον Στέφανο Καπίνο, με μία συμμετοχή, αν και δεν έχει κλείσει ακόμη η μεταγραφή του Μαυρία…). Δεν είναι καθόλου εύκολη η οπαδική «μετάβαση». Ειδικά όταν είναι τόσο πρόσφατη η περίοδος της πολυμετοχικότητας με τα πανελλήνια ρεκόρ στα εισιτήρια διαρκείας, το νταμπλ, τους παικταράδες, τη μοναδική φιέστα στην ιστορία της ομάδας όπου πήραν μέρος σχεδόν όλες οι σπουδαίες ποδοσφαιρικές μορφές της.

H συνέχεια στο gazzetta.gr