Ενα χρόνο μετά την 4η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, η Ελλάδα ξαναθυμήθηκε τον Σπύρο Γιαννιώτη! Η συγκλονιστική του κούρσα στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος της Βαρκελώνης που του έδωσε και το χρυσό μετάλλιο τον επανέφερε στο προσκήνιο και σύσσωμος ο ελληνικός Τύπος ασχολήθηκε εκτενώς μαζί του.

Πόσοι, όμως, αναρωτήθηκαν που ήταν όλο αυτό το διάστημα; Πόσοι ασχολήθηκαν μαζί του μέσα στη χρονιά, με εξαίρεση τη βράβευση των κορυφαίων της χρονιάς τον περασμένο Δεκέμβριο, όπου αναδείχθηκε καλύτερος Ελληνας αθλητής για το 2012;

Η απάντηση είναι εύκολη: Λίγοι, για να μην πω ελάχιστοι, αποδεικνύοντας στην πράξη την ωμή πραγματικότητα αυτής της χώρας, όπου γίνεσαι ήρωας για 1-2 μέρες και μετά που καταλαγιάζει ο σάλος, μένεις παρέα με τους φίλους και τους ανθρώπους που ούτως ή άλλως σε στηρίζουν και βρίσκονται δίπλα σου στα εύκολα και στα δύσκολα.

Τεράστιο μερίδιο ευθύνης έχουμε κι εμείς οι δημοσιογράφοι που μας αρέσει να καταπιανόμαστε με τις σπουδαίες επιτυχίες ή τις μεγάλες αποτυχίες. Μέση οδό δεν υπάρχει, επειδή απλώς δεν πουλάει Ακόμα κι όταν προσπαθούμε να ρίξουμε λίγο φως στους πολλούς «ξεχασμένους» αθλητές, δεν βρίσκουμε ανταπόκριση από τα Μέσα στα οποία εργαζόμαστε.

Σελίδες δεν υπάρχουν, τηλεοπτικός χρόνος δεν περισσεύει, ή απλούστερα δεν πουλάνε πλέον στην Ελλάδα της κρίσης, ο στίβος, το πόλο, η κωπηλασία, η γυμναστική και πολλά άλλα μη δημοφιλή σπορ...

Διαβάστε το υπόλοιπο σχόλιο στο gazzetta.gr