Γεια σας και από εδώ λοιπόν.

Νομίζω πως ιδιαίτερες συστάσεις δεν χρειάζονται. Άλλωστε λογικά με τους περισσότερους γνωριζόμαστε. Είτε έτσι είτε αλλιώς.

Και με όσους δεν γνωριζόμαστε θα γνωριστούμε.

Και θα γνωριστούμε χωρίς… συστάσεις.

Έτσι κι αλλιώς οι συστάσεις, τα βιογραφικά και το τι έχεις ακούσει για κάποιον με τον οποίο μπαίνεις στον κόπο να μοιραστείς χρόνο και απόψεις μαζί του, δεν έχουν και μεγάλη σημασία.

Σημασία έχει πάνω απ’ όλα αυτή καθ’ αυτή η… απ’ ευθείας επαφή και οι απόψεις. Αυτά ως… πρόλογος.

Όσο για το κυρίως θέμα;

Περίεργα τα πράγματα εδώ. Από χρονική τουλάχιστον άποψη.

Καθώς είμαστε λίγο πριν το τέλος και ταυτόχρονα λίγο πριν την αρχή.

Πριν το τέλος δηλαδή της προετοιμασίας των ομάδων και πριν την αρχή των επίσημων υποχρεώσεών τους, αν και για κάποιες όπως ο ΠΑΟΚ και η Ξάνθη ξεκίνησαν ήδη και αυτές.

Για να είμαστε ειλικρινείς, η περίοδος που τελειώνει, αυτή των προετοιμασιών δηλαδή, είναι η πιο… ευτυχισμένη περίοδος στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Για όλους.

Για τις διοικήσεις, για τους προπονητές, τους παίκτες και κυρίως φυσικά για τους δημοσιογράφους και τους οπαδούς.

Παπάδες μπορείς να κάνεις σ’ αυτή την περίοδο.

Η αν προτιμάττε, παπάδες μπορείς να ονειρεύεσαι και να σκέφτεσαι.

Παικταράδες, μεταγραφές, όνειρα, πλάνα και… δείγματα γραφής που είναι βολικά για να τα δεις όπως θέλεις.

Αλλά πάνω απ’ όλα, αυτή την περίοδο, δεν… σκας και δεν στεναχωριέσαι για τίποτε.

Αν όλα πάνε καλά, ποιος μας πιάνει.

Κι αν κάτι στραβώνει ή ένα φιλικό δεν πάει καλά, απλά είναι και πάλι τα πράγματα.

Προετοιμασία είναι, έτσι συμβαίνει, γι’ αυτό γίνονται τα φιλικά.

Δηλαδή;

Έτσι όπως μας τα λες, θα πει κάποιος λογικά, τζάμπα γίνονται οι προετοιμασίες;

Όχι φυσικά.

Είναι όχι μόνο απαραίτητες, αλλά είναι και το πιο καθοριστικό για την πορεία των ομάδων σε όλη τη σεζόν.

Απλά οι προετοιμασίες, γίνονται για δύο κατηγορίες ανθρώπων.

Για τους προπονητές και για τους «προπονητές».

Οι πρώτοι εύκολα καταλαβαίνει κάποιος ποιοι είναι.

Όσο για τους δεύτερους; Αυτοί… είμαστε όλοι. Οι παράγοντες, τα ΜΜΕ και φυσικά και ο κόσμος.

Το θέμα λοιπόν που δίνει τον τόνο και την ουσία σε κάθε προετοιμασία, είναι το ποιος έχει το… πάνω χέρι και το σε ποιόν… απευθύνονται.

Κι αυτό κάνει και την διαφορά.

Οι «προπονητές», είναι λογικό να βγάζουν τα συμπεράσματα όυ θέλουν, ή να προσαρμόζουν τις αναλύσεις τους σε ότι γουστάρουν να βλέπουν κάθε φορά.

Οι προπονητές αντίθετα, έχουν άλλο ρόλο και άλλη αποστολή. Να βλέπουν, να κρίνουν και κυρίως ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ.

Γι’ αυτό και το πιο επικίνδυνο πράγμα στις προετοιμασίες, είναι όταν οι εκτιμήσεις και οι… απαιτήσεις των προπονητών και των «προπονητών» ταυτίζονται.

Εκεί κάτι δεν πάει καλά.

Κάποιος έχει αλλάξει ρόλο και κάποιος δεν κάνει καλά την δουλειά του.

Για παράδειγμα, αν μετά από ένα φιλικό που δεν πήγε και τόσο καλά, προπονητής και «προπονητές» διαπιστώνουν ότι… χρειάζονται δύο, τρεις και τέσσερις μεταγραφές, τότε όντως κάτι συμβαίνει.

Γιατί ενώ ο ρόλος των «προπονητών» είναι όντως από τον καναπέ να βλέπουν τι αντικειμενικά χρειάζεται η ομάδα τους, ο ρόλος του προπονητή, είναι πέρα απ’ αυτό, να δει τι μπορεί να αλλάξει με την δουλειά του και τι πρέπει να κάνει ώστε να το αλλάξει.

Αυτό θα κάνει στην τελική την διαφορά και αυτό θα ξεχωρίσει και θα καθορίσει κυρίως, το πιο σημαντικό πράγμα σε μια ομάδα.

Τους ρόλους δηλαδή και τις αρμοδιότητες του καθενός.

Αν αυτά, οι ρόλοι και οι αρμοδιότητες δηλαδή, αρχίσουν με το καλημέρα να μπερδεύονται, τότε καληνύχτα και όνειρα γλυκά, πριν καν… αρχίσει η «αρχή».