Οσο ο Λίνας Κλέιζα αγωνιζόταν στον Ολυμπιακό, πέρασαν από τη μεταμεσονύχτια εκπομπή της Nova (Super Euroleague) οι προπονητές όλων, σχεδόν, των ομάδων της Α1, πολλοί ουδέτεροι και ορισμένοι σημαντικοί «ασίσταντ», με πρώτο τον Δημήτρη Ιτούδη. Στις off the record συζητήσεις, αμφιβάλλω αν υπήρξε έστω και ένας –με προφανή εξαίρεση τους «κόκκινους»- που να επαίνεσε ανεπιφύλακτα τον Λιθουανό.

Απ’όσο μπορώ να θυμηθώ, σχεδόν όλοι τον θεωρούσαν ατομιστή, παίκτη που στρατεύει το ταλέντο του όχι στην υπηρεσία της ομάδας, αλλά στην υπηρεσία της προσωπικής του στατιστικής και διάκρισης, με αποτέλεσμα να παίρνει πίσω με το δεξί χέρι όσα προσέφερε με το αριστερό. Ευνόητοι λόγοι κρατούσαν αυτή την κριτική μακριά από τα μικρόφωνα, αν και υπήρξαν θαρραλέοι που είπαν τη γνώμη τους σταράτα.

Το τέλος της περιόδου 2009-10 βρήκε το όνομα του Κλέιζα ψηλά στις λίστες των στατιστικολόγων και τον Ολυμπιακό δεύτερο παντού. Το υλικό του ήταν το καλύτερο, ίσως, που εμφανίστηκε σε ελληνική ομάδα τα τελευταία χρόνια (Παπαλουκάς, Τεόντοσιτς, Μπέβερλι, Πεν, Τσίλντρες, Χαλπερίν, Βασιλόπουλος, Παπανικολάου, Κλέιζα, Μαυροκεφαλίδης, Μπουρούσης, Βούιτσιτς, Σχορτσανίτης, Γλυνιαδάκης), αλλά η χημεία του θλιβερή. Τα αποδυτήρια ξεχείλιζαν από δηλητήριο.

Στο τέλος, βέβαια, τα έριξαν ομαδικώς στη διαιτησία. Και δίκαιο να είχαν, το έχασαν όταν μετέτρεψαν τη διαιτητολαγνεία σε τρόπο ζωής.

Διαβάστε το υπόλοιπο σχόλιο στο gazzetta.gr

Μπάσκετ SPORTS