Αν έστηνα απέναντί μου τον Μίτσελ και άρχιζα να τον… πετροβολώ για κάποιες α-καταλαβίστικες επιλογές του, οι οποίες έχουν επισημανθεί από τα φιλικά της προετοιμασίας ή για τις αντιφάσεις που πέφτει, ιδιαίτερα στο επιθετικό και ταχύ στυλ παιχνιδιού που ευαγγελίζεται να εφαρμόσει, με γρήγορες εναλλαγές της μπάλας, πίεση ψηλά και εκμετάλλευση των κενών χώρων, τότε θα ευθυγραμμιζόμουνα με μια μερίδα φίλων του Ολυμπιακού, που από κάκιστη συνήθεια πια νομίζω και, σίγουρα, εξαιτίας της ποδοσφαιρικής τους άγνοιας, σφυρίζουν και αποδοκιμάζουν!

Οι πρωταθλητές είναι κλάσεις ανώτεροι από την Καλλονή και τις υπόλοιπες ομάδες της Λίγκας, ακόμα κι όταν αυτές κάνουν από τα κορυφαία παιχνίδια τους, όπως αυτή των συμπαθέστατων Μυτιληνιών στην πρεμιέρα.

Τους χωρίζουν, δίχως άλλο, «πλανητικές αποστάσεις» από τα ρόστερ των άλλων, σε πληρότητα, λύσης, ποιότητα και επίπεδο. Ο Ολυμπιακός θα τον κατακτήσει μετά βεβαιότητας και αυτόν τον τίτλο, γιατί είναι όχι μόνο (κατά πολύ) ανώτερος των άλλων 17 συμμετεχόντων στην κατηγορία, αλλά γιατί έχει σπάσει τα στενά εγχώρια σύνορα από χρόνια και φέτος διαθέτει και τους ποδοσφαιριστές που δεν παίζονται από κανέναν στην Ελλάδα.

Είναι υποχρεωμένος όμως με τις υψηλές δαπάνες που έγιναν ειδικά αυτό το καλοκαίρι – οι οποίες μπορεί να πει κανείς ότι άγγιξαν μέχρι και τη… σφαίρα του παραλογισμού εν μέσω των επικρατουσών συνθηκών! – να νικά και μαζί να γοητεύει. Να προσφέρει θέαμα, να παίζει μπάλα, να «χορταίνει» το φίλαθλο κοινό με τις «γεμάτες» εμφανίσεις του. Αυτός οι συνδυασμός είναι πλέον απαίτηση η οποία απορρέει μέσα από τα δεδομένα και την πραγματικότητα.

Είναι η απαίτηση του κόσμου και της διοίκησης και, συνάμα, η υποχρέωση του τεχνικού επιτελείου και των «ερυθρολεύκων» παικτών. Αποκλειστικά δική τους ευθύνη.

Κανέναν δεν απασχολεί πώς θα γίνει αυτό, πώς δηλαδή θα επιβραβευθεί το αυτονόητο βάση δυναμικότητας, αλλά καθαρά το αποτέλεσμα στο γήπεδο. Που, επαναλαμβάνω, στη λέξη «αποτέλεσμα» περικλείονται και η ουσία, οι τρεις νικηφόροι βαθμοί, αλλά και το αποστομωτικό ποδόσφαιρο.

Εύλογα συνεπώς ο κλήρος πέφτει στον Ισπανό προπονητή, που ναι μεν έχει δύσκολο έργο, αφού πρέπει να μοντάρει, να δέσει και να βρει τη χημεία μιας «στρατιάς» νέων μελών του δυναμικού και, ταυτόχρονα να επιτύχει το συντομότερο, το «πάντρεμα» τους με το «παλιό αίμα».

Με 7 νέα πρόσωπα στην 11άδα και εντελώς καινούργια σύνθεση κάθε γραμμής της ομάδας (άμυνα-κέντρο-επίθεση), δεν περίμενε κανείς λογικός και –έστω ελαφρώς – γνώστης του ποδοσφαίρου, να είναι μονταρισμένος ο Ολυμπιακός στο δεύτερο 10ήμερο του Αυγούστου. Με το «καλημέρα» των επίσημων υποχρεώσεων.

Η ομάδα καλείται να παρουσιάσει συνοχή τουλάχιστον μέχρι την ώρα της πρώτης «καλησπέρας» στην Ευρώπη και ως τότε η ανοχή είναι επιβεβλημένη, δίκαιη και φυσιολογική.

Απορίες από την προετοιμασία

Αρκεί να καταφέρει ο Μίτσελ να δείξει και να μας πείσει για την πρόοδο και την παρουσία της ομάδας στον σωστό δρόμο. Μέχρι τότε θα εξακολουθήσει κάθε αντικειμενικός φίλος του Ολυμπιακού να έχει μπόλικες απορίες.
Αυτές που αθροίστηκαν στον απόηχο του Δευτεριάτικου ματς και ήταν συνέχεια των κακώς κειμένων από τα φιλικά προετοιμασίας. Αφορούν τόσο σε πρόσωπα όσο και σε συστήματα ή προσανατολισμό της ομάδας στον αγώνα. Τι εννοώ:

- Με τον Σαβιόλα φορ κρούσης και τον Μήτρογλου – μολονότι «φουριόζο» από την τελευταία ουσιώδη εμφάνιση με την Εθνική - καθηλωμένο στον πάγκο, κόντρα σε πολυπληθή αμυντική διάταξη, πώς γίνεται να κάνεις αισθητή την παρουσία σου στην αντίπαλη περιοχή; Υπό τέτοιες συνθήκες θες μπουκαδόρο, γερό κορμί, να «τραβάει» πάνω του τους δύο στόπερ και να ανοίγει τουλάχιστον διαδρόμους για τους υπόλοιπους. Είτε κυνηγούς, είτε παίκτες από τον άξονα, ώστε να υπάρχει ποικιλία στο πάτημα περιοχής, προκαλώντας την εύλογη αναστάτωση… Έτσι εκτίθεται και ο Αργεντινός, καθότι ο άνθρωπος ήθελε πάντα στην καριέρα του ελεύθερο χώρο για να ξεδιπλώσει τις σπουδαίες αρετές του. Χωρίς να μετατρέψει απαραίτητα το σύστημα του σε «4-4-2», μήπως να κοίταζε ο Μίτσελ, ξαναλέω, να προσαρμόσει το σούπερ αυτό ντουέτο στην επίθεση;

- Με αργή τριάδα στο κέντρο (Φέισα, Μανιάτη, Τσόρι) πώς είναι δυνατό να παίξεις γρήγορο ποδόσφαιρο, μεταφέροντας με ταχύτητα και ευελιξία την μπάλα από το ένα γήπεδο στο άλλο;

- Δύο βαριά στόπερ (Μεντζανί, Σιόβας) δεν γίνεται να παίζουν το ένα δίπλα στο άλλο. Μη σταθεί κανείς στο ότι η Καλλονή δεν απείλησε, αλλά να σκεφθεί τι θα συμβεί στο Τσάμπιονς Λιγκ, απέναντι σε πολύ καλύτερες ομάδες, με εγνωσμένης αξίας επιθετικούς και διάθεση να σκοράρουν και όχι να τα δώσουν όλα για το «Χι»…

- Χωρίς Φετφατζίδη ή και Ολαϊτάν στο σχήμα – στην άριστη κατάσταση μάλιστα που έδειξαν από τα φιλικά ότι βρίσκονται οι συγκεκριμένοι παίκτες – γίνεται να επιδείξει η ομάδα «νεύρο» και επιθετικό σπριντ; Ειδικά όταν ο Βάις δείχνει να διανύει μια φάση… τεμπελιάς; Που ακόμα και αυτό το φαινόμενο, είναι επίσης ζήτημα προπονητή εκτιμώ, αφού αυτός είναι που καλείται να αφυπνίσει τους πολεμιστές του όλη την εβδομάδα, όταν διακρίνει… υπνηλία στις προπονήσεις!..

- Ο Σιόβας είναι πράγματι ο κορυφαίος αμυντικός όλο αυτό το διάστημα. Παράλληλα, επιδεικνύει υψηλές τεχνικές αρετές για το μπόι και τη θέση που αγωνίζεται. Συνεπώς άραγε πότε θα αποφασίσει ο πάγκος να τον δοκιμάσει και ως αμυντικό χαφ, ώσπου να γίνει κι αυτή η μεταγραφή. Δύο φορές επωμίστηκε πέρυσι αυτό το ρόλο ο πανύψηλος κεντρικός μπακ και σχεδόν διέπρεψε. Αυτόματα δε, ανοίγει και ο δρόμος να παίξει ο «φτεροπόδαρος» Μανωλάς στο πλευρό του Μεντζανί, στο κέντρο άμυνας ή ο Αβράμης όταν αποθεραπευτεί. 

- Είπε ο Μίτσελ πως γνώριζε ότι η Καλλονή θα έπαιζε τόσο κλειστά. Το «έργο» το έχουμε δει και θα το ξαναδούμε πολλάκις στο φετινό πρωτάθλημα, με τις περισσότερες ομάδες που θα θέλουν να «κλέψουν» βαθμό από τον Ολυμπιακό. Κατά κόρον στο Καραϊσκάκη, που θα… παρκάρουν τα πούλμαν των 11 παικτών πίσω από τη σέντρα, αλλά και σε αρκετά ματς που θα υποδέχονται τους πρωταθλητές. Π.χ. ο Απόλλων πώς θα αντιμετωπίσει δηλαδή τους «ερυθρόλευκους» στη Ριζούπολη; Είναι μονόδρομος για τους αντιπάλους των Πειραιωτών η συγκεκριμένη τακτική, με τέτοια απόσταση που τους χωρίζει… Ένα σοβαρό ζήτημα που η τεχνική ηγεσία θα πρέπει να το αντιμετωπίσει άμεσα και πολύ σοβαρά για να μη βρεθεί προ απροόπτων και εκπλήξεων.

Διότι παρά τις 16 τελικές (άλλο ένα θέμα που πρέπει να επιλυθεί τάχιστα υπό την έννοια της μεγαλύτερης και καλύτερης αξιοποίησης τόσων πολλών ευκαιριών) στην πρεμιέρα του ΟΑΚΑ, πολύ αμφιβάλλω αν θα το κέρδιζε στο τέλος το ματς ο Ολυμπιακός, αν δεν είχαν πατήσει γήπεδο ο Φετφατζίδης και ο Μήτρογλου. Οι αλλαγές αυτές ήταν οι ακρογωνιαίοι λίθοι για το πρώτο «διπλό» της χρονιάς.