Πάνω απ’ όλα θέλει ηρεμία και καθαρό μυαλό. Κι αυτό είναι κανόνας. Χρυσός κανόνας. Κι ισχύει όχι μόνο για τις ήττες. Αλλά κυρίως για τις νίκες.
Γιατί από εκεί ξεκινάνε όλα για μια ομάδα. Αν θέλει να λέγεται και να λειτουργεί σαν ομάδα.

Θα το πω χίλιες φορές και ας κράζουν όσο θέλουν και όσοι θέλουν. Το πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό δεν ήταν ότι έχασε με 3-0 από τον Πανιώνιο. Το πρόβλημα ήταν και εξακολουθεί να είναι, ο ανόητος τρόπος διαχείρισης των αποτελεσμάτων και ειδικά των καλών αποτελεσμάτων.

Το πρόβλημα είναι όταν όλα υποτάσσονται σε φτηνές επικοινωνιακές πολιτικές τη μιας μέρα, άντε της μιας βδομάδας το πολύ. Λέω και ξαναλέω για παράδειγμα το περιβόητο θέμα της Λεωφόρου.

Όταν λες και ξαναλές, ότι κέρδισες τον Παναιτωλικό και ότι γενικά θα κερδίζεις τέτοιες ομάδες επειδή παιζεις πια στη Λεωφόρο και… εκεί δεν γλιτώνει κανένας, επί της ουσίας ένα πράγμα κατορθώνεις. Απογυμνώνεις την ομάδα και την ευνουχίζεις από τον απαραίτητο τσαμπουκά και αυτοπεποίθηση που πρέπει να έχει σαν ομάδα, μόνο και μόνο επειδή λέγεται Παναθηναϊκός και φοράει την φανέλα με το τριφύλλι.

Όταν της λες για πέντε μέρες συνέχεια, ότι κέρδισες τα δεύτερα του Παναιτωλικού, επειδή έπαιζες στη Λεωφόρο, είναι επόμενο να την στείλεις στο επόμενο εκτός έδρας παιχνίδια, γεμάτη ανασφάλεια και χωρίς την αυτοπεποίθηση που λογικά πρέπει να έχει σαν ομάδα. Αυτό και άλλα πολλά είναι που κοστίζουν. Και όχι η ήττα από τον Πανιώνιο.

Όσο γι’ αυτή καθ’ αυτή την ήττα. Θα πρέπει να συνηθίσουν όλοι στον Παναθηναϊκό, ότι πλέον θα είναι στο πρόγραμμα και τέτοια αποτελέσματα.
Είναι μια ομάδα καινούργια, μια ομάδα συγκεκριμένων δυνατοτήτων, που δεν έχουν φυσικά καμιά σχέση με τα πρωτοσέλιδα ή τις «παραγωγές» των πάσης φύσεως επικοινωνιακών μηχανισμών.

Αλλά μια ομάδα που πάνω απ’ όλα έχει ανάγκη την σκληρή δουλειά, την αυτεπίγνωση των δυνατοτήτων της και την κατανόηση έως και στήριξη ακόμα και σε τέτοιες οδυνηρές καταστάσεις, όπως ήταν η ήττα από τον Πανιώνιο. Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, λίγο πολύ ισχύουν τα ίδια που έχουμε πει κατά καιρούς.

Το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα για μένα, είναι ότι παρ’ ότι φαίνεται ότι δουλεύουν και προσπαθούν και τρέχουν και βγάζουν ότι καλύτερο έχουν οι παίκτες μέσα στο γήπεδο, αντικειμενικά δεν τους βγαίνει να παίζουν το σύστημα που προσπαθούν να παίξουν. Κι αυτό οφείλεται κυρίως στην μεσαία γραμμή.

Η ουσία σ’ αυτό, είναι ότι παρ’ ότι και δημιουργεί και πιέζει και όλα τα σχετικά, το τελικό αποτέλεσμα ή η ροή του αγώνα, κρίνεται αποκλειστικά και μόνο στην φάση της στιγμής. Είναι σίγουρο ότι αν ο Καπίνο γλίτωνε το πρώτο φαινομενικά εύκολο γκολ, ή αν ο Μπεργκ έκανε το 1-1 η τελική έκβαση του παιχνιδιού θα ήταν διαφορετική.

Αυτά όμως δεν μπορείς να τα αποκλείσεις στο ποδόσφαιρο. Γίνονται και θα γίνονται πάντα. Ούτε όλα τα σχετικά εύκολα σουτ θα τα αποκρούει ο τερματοφύλακας, ούτε όλες οι προφανείς ευκαιρίες θα γίνονται γκολ. Το θέμα είναι συνολικά στην διάρκεια του παιχνιδιού, πως κρατάς ένα στάνταρ και κυρίως πως είσαι δουλεμένος και έτοιμος σαν ομάδα, να αντιμετωπίσεις και τέτοιες αναποδιές.

Κι εκεί πρέπει να επικεντρώσει τους ποδοσφαιρικούς του προσανατολισμούς και σκέψεις ο Παναθηναϊκός. Γιατί για μένα το ανησυχητικό από το παιχνίδι της Νέας Σμύρνης δεν ήταν η ήττα κι ούτε καν το σκορ αν θέλετε.  Αλλά ήταν αυτή η απίστευτη εικόνα πλήρους παράδοσης και κατάρρευσης μετά το 2-0.

Συμπερασματικά.

Το βασικό για τον Παναθηναϊκό αν θέλει να βγάλει και κάτι σαν κέρδος από την οδυνηρή ήττα στην Νέα Σμύρνη είναι ένα. Να μην αναζητήσει, ούτε αιτίες και κυρίως ούτε ενόχους σε ατομικό επίπεδο.

Αλλά να μπορέσει να δει με ποδοσφαιρικό μάτι και το συγκεκριμένο παιχνίδι, αλλά και συνολικά την πραγματικότητα, τις δυνατότητές του, τον τρόπο που αγωνίζεται και που χρειάζεται σε όλα αυτά να δουλέψει και διορθώσει και πράγματα και πρόσωπα και καταστάσεις.