Εχουν περάσει 26 χρόνια και τρεις μήνες από τότε που ο Βαλέριο Μπιανκίνι ευχόταν «να μείνει ο Ομηρος έξω από το γήπεδο», αλλά φρονώ πως άφησε στο πόδι του έναν άξιο διάδοχό του... κι αυτός δεν είναι ο Σιμόνε Πιανιτζιάνι, αλλά ο Αντρέα Τρινκιέρι, που ούτως ή άλλως λατρεύει την ελληνική μυθολογία!

Ναι, το ξέρω πως ο Τρινκιέρι δεν είναι προπονητής της Εθνικής Ιταλίας, όπως τότε ο Μπιανκίνι, αλλά στην πατρίδα του θεωρείται ως ο κληρονόμος του «αγιατολάχ του μπάσκετ» κι αυτό όντως αποτελεί ένα παράσημο στη στολή του...

Στ' αλήθεια δεν ξέρω εάν και κατά πόσο όλη αυτή η κουβέντα είναι ευχάριστη για τον έτερο δελφίνο αυτής της κληρονομιάς: τον ίδιο τον (νυν προπονητή της Ιταλίας) Πιανιτζιάνι, εννοώ, που μετά το φιάσκο του στη Φενέρμπαχτσε βλέπει το Ευρωμπάσκετ ως την κολυμβήθρα του Σιλωάμ και προσδοκά ότι θα εξαγνιστεί από τις αμαρτίες του...

Δεν ξέρω επίσης πόσο ευχάριστη του είναι γενικώς η κουβέντα για τον Τρινκιέρι, διότι σύμφωνα με τις ακριτομυθίες δεν τον πολυγουστάρει, αλλά «ξα τους», που λένε και στο χωριό μου: ούτε ο Αντρέα (νομίζω πως) τρέφει ιδιαίτερη αγάπη για τον συμπατριώτη του, οπότε πάτσι!

Πλάκα πλάκα, ελέω των ονομάτων τους αμφότεροι, ο 45χρονος Ανδρέας και ο 44χρονος Σίμων, θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως μαθητές (όχι βεβαίως του Ιησού, θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου, αλλά) του Ετορε Μεσίνα, που ξέφυγε εδώ και πολλά χρόνια από τα όρια της ιταλικής επικράτειας και κάνει (λαμπρή και πολύ επικερδή) διεθνή καριέρα!

Παρεμπιπτόντως και σε αντίθεση με την οικονομική στενότητα του Βασιλακόπουλου, ο (ομόλογός του ως πρόεδρος της ιταλικής ομοσπονδίας) Ντίνο Μενεγκίν είναι πολύ πιο αβέρτος, και γι' αυτό έδωσε έναν σκασμό λεφτά στον Πιανιτζιάνι, ώστε να μην παρασυρθεί από τις Σειρήνες και να κάνει αποκλειστικά τη δουλειά του ομοσπονδιακού προπονητή!

Το εννοώ αυτό που έγραψα για έναν σκασμό λεφτά: εάν είναι αλήθεια ότι ο Σιμόνε τσεπώνει 800.000 ευρώ τον χρόνο από τη FIP, τότε θαρρώ πως με τον Τρινκιέρι ο Βασιλακόπουλος κλέβει εκκλησία!

Παρεμπιπτόντως, ο Μενεγκίν δεν ήταν παρών στο εφεξής καλούμενο ματς του Καμπούρη με τον Μανίφικο: ο ιστορικός προημιτελικός της 10ης Ιουνίου του 1987 τον βρήκε μεν εν ενεργεία (καθότι εγκατέλειψε την ενεργό δράση το 1994, σε ηλικία 43 ετών), αλλά είχε εγκαταλείψει τη «squadra azzurra», ανοίγοντας το πεδίο στους νεότερους, που είχαν κιόλας αρχίσει να σιτεύουν!

Σε αυτή την κατηγορία ανήκε και ο Βάλτερ Μανίφικο, που αποτελούσε σημείο αναφοράς στην ιταλική ρακέτα και μάλιστα πήγαινε σετάκι με τον (συμπαίκτη του και στη Σκαβολίνι Πέζαρο), Αριο Κόστα...

Κόστα και Μανίφικο, σαν να λέμε Τομ και Τζέρι!

Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά (εκείνο το βράδυ της 10ης Ιουνίου στο ρινγκ του ΣΕΦ) περισσότερο από τις μάχες σώμα με σώμα ο Καμπούρης και ο Μανίφικο πολεμούσαν με όπλα τις μύτες τους, που ήταν τα άρματα μάχης και των δύο, μάλιστα, ελέω ρύγχους, το παρατσούκλι του Ιταλού σέντερ ήταν «ξιφίας»!

Προϊούσης της νυκτός, αποδείχτηκε πως άλλος είχε το όνομα κι άλλος τη χάρη: Magnifico στα ιταλικά σημαίνει υπέροχος, αλλά τέτοιος απέβη ο θριαμβευτής σε αυτή την ιδιότυπη μυτομαχία Καμπούρης, όσο για τον Ιταλό σέντερ, θυμάται ακόμη εκείνο το βράδυ και (όπως είπε τις προάλλες στον Ασπρούλια που τον συνάντησε στο Ταλίν) έπεσε στην κέντα της τηλεπάθειας με τον Γκάλη!

«Μπαίνοντας στο γήπεδο ήξερα ότι θα χάσουμε» εκμυστηρεύθηκε μετά 26 χρόνια ο Μανίφικο, ενώ το ίδιο κιόλας βράδυ ο Γκάλης είπε εκείνη τη μεγάλη κουβέντα, πως «ήμουν σίγουρος ότι θα νικήσουμε, διότι μπήκα στο γήπεδο για προθέρμανση και είδα τον φόβο στα μάτια των Ιταλών»!

Αυτή βεβαίως υπήρξε η δεύτερη πιο σπουδαία ατάκα του Γκάλη στο Ευρωμπάσκετ του '87: την καλύτερη, ο άτιμος, τη φύλαγε για τη λήξη του ίδιου αγώνα, όταν βαστώντας στα χέρια το... μαρκούτσι τον ρώτησα μπροστά στην κάμερα της ΕΡΤ εάν είναι αυτή η μεγαλύτερη βραδιά της ζωής του...

Περιστοιχισμένος από την τότε σύζυγό του Τζένη Ρήγα και την επίσης συχωρεμένη Βίκυ Μοσχολιού, που είχαν τρυπώσει έξω από τα αποδυτήρια, ο Γκάλης σήκωσε το βλέμμα του και με εκείνη την one of a kind βαριά προσφορά του έδωσε την απάντηση που έμελλε να γίνει το σύνθημα και ο ύμνος των απανταχού της γης Ελλήνων και όχι μονάχα των αθλητών...

«Η μεγαλύτερη στιγμή μέχρι την επόμενη»!

Παρεμπιπτόντως και ανεξαρτήτως από τις πολλές συνακόλουθες μεγάλες στιγμές, εκείνη ήταν όντως πολύ μεγάλη, διότι η Εθνική (Γκάλης 38, Γιαννάκης 22, Καμπούρης 14, Φασούλας 9, Ιωάννου 4, Χριστοδούλου 3) νίκησε την Ιταλία για πρώτη φορά ύστερα από 32 χρόνια και 14 ήττες στη σειρά, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν βαριές κι ασήκωτες!

Μ' αυτά και μ' αυτά, πέρασαν κιόλας 26 χρόνια από εκείνον τον προημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του '87 και μένει να δούμε εάν ο Ομηρος θα μείνει θεατής των δρωμένων ή θα κάνει ντου στο γήπεδο!

Πηγή: Goal

Μπάσκετ SPORTS