Η Ευρώπη και δη το Τσάμπιονς Λιγκ πολλές προσφέρεται για καζούρα στους φίλους των ομάδων, όμως στην πραγματικότητα τα έχουμε πει: είναι ο «καθρέφτης» τους. Εκεί πολλές φορές ξεγυμνώνονται, εκεί όμως, άλλες φορές δείχνουν και το «ταβάνι» τους. Γιατί τα κίνητρα όλων είναι στο «κόκκινο». Και εκεί έξω, στο αληθινό ποδόσφαιρο, στο ματς με ρυθμό και ένταση και διαιτητικά λάθη μια φορά στα 3-4 παιχνίδια και όχι σε κάθε ματς, βλέπεις ποιος είσαι. Βλέπεις και το χειρότερο και το καλύτερο πρόσωπό σου. Το αληθινό. Κι ας είναι αυτός ο… αιώνιος «χαμαιλεοντσμός» στον οποίο υπόκεινται πάντα οι προπονητές και οι παίκτες των ελληνικών ομάδων ένα τεράστιο εμπόδιο για τις ελληνικές ομάδες που καλούνται πάντα (όποιες κι αν συμμετέχουν στο Τσάμπιονς Λιγκ) να αλλάζουν τακτική, διάταξη και λογική συγκριτικά με το 90% των αγώνων της Σούπερ Λίγκας…

Ο Ολυμπιακός λοιπόν παίζει εφέτος για 15η σεζόν σ΄ αυτή τη διοργάνωση. Είναι στο Τοπ-10 των ομάδων με τις περισσότερες συμμετοχές κι ας έχει φτάσει μόνο μια φορά στον προημιτελικό. Το χθεσινό ήταν το 92ο παιχνίδι του και η 29η νίκη του. Συνολικός απολογισμός: 29 νίκες – 19 ισοπαλίες – 44 ήττες. Από χθες όλοι – και οι φίλοι του ΟΣΦΠ βεβαίως – μιλούν για τον Ρομπέρτο (που δεν ξέρω πού μπλοκάρει πιο καλά, αριστερά ή δεξιά, για να θυμηθούμε και το αλησμόνητο χέρι του Ρομπέρτο Κάρλος και το γνωστό συνθηματάκι το 2000, όταν ο Ρομπέρτο Κάρλος απέκρουσε το σουτ του Γκόγκιτς και ο Μάρκους Μερκ αποφάσισε σκανδαλωδώς υπέρ του «μεγάλου»…), για τον Μήτρογλου (που σπάει απίστευτα ρεκόρ, αλλά… για πόσο ακόμη;) και για το «φάρδος».

Διάβασε περισσότερα στο gazzetta.gr