Γύρισα προχθές το βράδυ στο σπίτι μου, κατέβασα από το ράφι του αρχείου μου τον φάκελο που έχω για τον Σεργκέι Μπέλοφ και μου ‘ρθε στο μυαλό εκείνος ο (επίσης μακάβριος) στίχος του Παλαμά, που λέει
«Άφκιαστο κι αστόλιστο, του χάρου δε σε δίνω, στάσου με το ανθόνερο, την όψη σου να πλύνω». Γι΄ αυτό λοιπόν, τιμής ένεκεν και επειδή το παγκόσμιο μπάσκετ οφείλει να κρατήσει άσβεστη τη μνήμη του, υποκύπτω στον πειρασμό να του αφιερώσω σήμερα έναν δεκάλογο που άλλωστε ταιριάζει και στον αριθμό της φανέλας που φορούσε σε όλη την καριέρα του. Ήταν το Νο 10, το δέκα το καλό, το δέκα με τόνο, το άριστα 10 και πάει λέγοντας!

1. Ο τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, στις 8 Απριλίου του 1971 στην Αμβέρσα είναι ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του, καθότι εκείνο το βράδυ οδήγησε την ΤΣΣΚΑ Μόσχας στη νίκη επί της Ινις Βαρέζε και στην κατάκτηση του τροπαίου, τόσο ως παίκτης, όσο και ως κόουτς! Εκείνο το βράδυ ο Μπέλοφ πέτυχε 26 (από τους 67) πόντους και εξάρθρωσε όλα τα αμυντικά σχέδια του Ατσα Νίκολιτς, ενώ παράλληλα κοουτσάριζε την ομάδα, λόγω της ασθένειας του Αλεξάντερ Γκομέλσκι! Στο αποκορύφωμα της μαγείας του, έκανε μια από τις περιβόητες και μοναδικές ζιγκ ζαγκ ντρίμπλες του και... έχυσε στο δάπεδο στον Πάολο Βιτόρι που ντροπιασμένος πήγε αμέσως στον πάγκο και ζήτησε αλλαγή από τον Σέρβο «προφέσορ»!

Διάβασε περισσότερα στο gazzetta.gr