Τελικά η… Μπενφίκα δεν αρκούσε στον Παναθηναϊκό για να αποσπάσει ένα θετικό αποτέλεσμα απέναντι στον Ολυμπιακό, ο Βαγγέλης Μπραουδάκης επικράτησε στην… άτυπη διαδικτυακή αρθρογραφική μας «μονομαχία» (καθώς αμφότεροι ρισκάραμε να δημοσιοποιήσουμε τις προβλέψεις μας για το ντέρμπι πριν από την έναρξη του) και ζήσαμε εμείς καλά και το… χέρι του Πράνιτς καλύτερα.

Δεν θα σας κουράσω πολύ με κάποια αγωνιστική ανάλυση της αναμέτρησης της Λεωφόρου. Πρώτον, γιατί στο σημερινό Goal θα βρείτε τον πληρέστερο και πλέον πολύπλευρο σχολιασμό του παιχνιδιού τον οποίο δεν μπορώ να… ανταγωνιστώ και δεύτερον γιατί το ντέρμπι των «αιωνίων» εξελίχθηκε όπως ακριβώς το περίμενα, με διαφορετικό όμως αποτέλεσμα ελέω Φουστέρ και Μήτρογλου. Από τη μια ένας Ολυμπιακός με το μυαλό του εμφανώς στον «τελικό» με την Μπενφίκα και από την άλλη ένας Παναθηναϊκός που με βάση τη φετινή του δυναμικότητα άγγιξε τα όρια της υπέρβασης, αλλά παρ' όλα αυτά ηττήθηκε εξαιτίας μιας στιγμιαίας έκλαμψης των δύο κορυφαίων παικτών των φιλοξενούμενων από το ξεκίνημα της περιόδου.

Θα μου επιτρέψετε να μείνω στο χέρι του Ντάνιελ Πράνιτς, το οποίο όπως ομολόγησε ο ίδιος ο Κροάτης θα έχανε αν η κροτίδα που επιχείρησε να απομακρύνει από τον αγωνιστικό χώρο έσκαγε ένα δευτερόλεπτο νωρίτερα. Ναι, δεν έχετε μπερδευτεί. Παίκτης του γηπεδούχου Παναθηναϊκού είναι ο Πράνιτς. Και λοιπόν; Μήπως είναι η πρώτη φορά που ο «υπέροχος λαός» μιας ελληνικής ομάδας επιχειρεί να ανοίξει στα δύο τα κεφάλια αθλητών, αδιαφορώντας για την ταυτότητά τους;

Ο Κροάτης θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει μια… παράπλευρη απώλεια, στην προσπάθεια των οπαδών του Παναθηναϊκού να «βομβαρδίσουν» τους ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού. Μικρό το κακό. Ένα χέρι λιγότερο, ένα χέρι περισσότερο, κανείς δε νοιάζεται…

Να υποθέσω ότι δε νοιάζεται και ο προπονητής του Παναθηναϊκού; Να δεχτώ ότι ο Γιάννης Αναστασίου που έσπευσε να δώσει συγχαρητήρια στους "υπέροχους οπαδούς" της ομάδας του επειδή… τελείωσε κανονικά το παιχνίδι θα έτρεχε να τους… προσκυνήσει σε περίπτωση που ο Πράνιτς έχανε το χέρι του; Δε σας κρύβω ότι σοκαρίστηκα από τις δηλώσεις του τεχνικού του «τριφυλλιού».

Δεν αισθάνθηκα καμία έκπληξη για τα συγχαρητήρια που μοίρασε ο Γιάννης Αλαφούζος στον κόσμο της ομάδας του για την υπέροχη ατμόσφαιρα που δημιούργησε, ούτε για τα δημόσια «μπράβο» που απέστειλε ο πρόεδρος της διοργανώτριας αρχής, Γιάννης Μώραλης για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Έχω πάψει προ πολλού να εκπλήσσομαι με αντίστοιχες τοποθετήσεις παραγόντων που διοικούν το ελληνικό ποδόσφαιρο και τις ΠΑΕ. Τι να βγουν και να πουν; Ότι οι εικόνες που είδαμε χθες στη Λεωφόρο και έχουμε ζήσει πολλάκις σε ντέρμπι «αιωνίων» σε γήπεδα όπως το Καραϊσκάκη, το κλειστό του ΟΑΚΑ, το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ή το κλειστό του Ελληνικού επιβεβαιώνουν απλά ότι είμαστε οι τελευταίοι εν ζωή κανίβαλοι του ευρωπαϊκού αθλητισμού;

Όχι, πλέον δεν έχω την παραμικρή απαίτηση από κανένα Έλληνα παράγοντα. Από τον Γιάννη Αναστασίου όμως έχω. Όπως έχω από οποιονδήποτε Έλληνα προπονητή ή παίκτη έχει ζήσει τι θα πει αληθινό ποδόσφαιρο στο εξωτερικό.

Ο προπονητής του Παναθηναϊκού είχε τη δυνατότητα να απολαύσει ως ποδοσφαιριστής το επάγγελμά του επί δέκα ολόκληρα χρόνια στις Κάτω Χώρες, αγωνιζόμενος στο ολλανδικό και το βέλγικο πρωτάθλημα. Στις δεκάδες συνεντεύξεις που είχε παραχωρήσει ως παίκτης της Ρόντα, του Άγιαξ, της Σπάρτα Ρότερνταμ και της Άντερλεχτ, ο Αναστασίου τόνιζε πάντα ότι μακριά από την Ελλάδα έμαθε τι θα πει ποδόσφαιρο. Τι θα πει να αγωνίζεσαι σε πολιτισμένο περιβάλλον, σε γήπεδα που δεν κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή να ακρωτηριαστείς…

Δεν είναι δυνατόν, λοιπόν, ένας προπονητής με τόσες παραστάσεις από το εξωτερικό να δίνει συγχαρητήρια σε οπαδούς που μόλις πριν από ελάχιστα λεπτά έχει δει να πετούν κάθε είδους κροτίδα στα κεφάλια ακόμη και των παικτών της ομάδας του. Απλά, δεν είναι δυνατόν!

Αν αρχίσουν να διαβρώνονται από τη μιζέρια του ελληνικού ποδοσφαίρου άνθρωποι όπως ο Αναστασίου κι αν αρχίσουν να δηλώνουν κι αυτοί… υποτέλεια στον «υπέροχο λαό» της ομάδας τους, τότε δεν έχει καμία απολύτως σημασία να μιλάμε για τον Μήτρογλου, τον Φουστέρ, τον Ρομπέρτο, τον Ρισβάνη, τον Λαγό και τον Τριανταφυλλόπουλο.

Αν οι άνθρωποι που είναι σε θέση να μεταλαμπαδεύσουν σε όλους εμάς τις εμπειρίες τους από την πολιτισμένη Ευρώπη αρχίσουν αντί να αναδεικνύονται σε πρωταγωνιστές της κάθαρσης, να… κάνουν μακροβούτια στη χαβούζα του ελληνικού ποδοσφαίρου, τότε δεν έχει καμία σημασία να μιλάμε για μπάλα…

Υ.Γ. 1: Η εμφάνιση των νέων παιδιών του Παναθηναϊκού (του Καπίνο, του Ρισβάνη, του Λαγού και του Τριανταφυλλόπουλου) στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, αποτελεί το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα για τους φίλους του «τριφυλλιού» σε μια ιδιαίτερα δύσκολη εποχή για την αγαπημένη τους ομάδα. Επιπλέον έχω την αίσθηση ότι η διαρκής γκρίνια για τη διαιτησία, αδικεί κατάφωρα την προσπάθεια που γίνεται σε καθαρά ποδοσφαιρικό επίπεδο στο Κορωπί και ιδιαίτερα το σχέδιο δημιουργίας ενός ισχυρού Παναθηναϊκού με βάση τους «αποφοίτους» της μεγάλης της Παιανίας σχολής. Αυτή η χρονιά μπορεί να παρουσιάσει τεράστια κέρδη για το «τριφύλλι» αρκεί να θυμηθούν το αληθινό της νόημα οι ίδιοι οι παράγοντες του…

Υ.Γ. 2: Για τον Ολυμπιακό δεν έχω πολλά να γράψω. Καλό το γόητρο, καλή η ικανοποίηση από τη νίκη επί του «αιωνίου» αντιπάλου, αλλά για τους «ερυθρόλευκους» τα πραγματικά κρίσιμα παιχνίδια της «κολασμένης» εβδομάδας που διανύουν είναι αυτά που ακολουθούν. Κι αν θέλετε την εκτίμησή μου για την ενδεκάδα που θα παρατάξει ο Μίτσελ κόντρα στην Μπενφίκα, σε σχέση με αυτή που εμφάνισε στη Λεωφόρο, προβλέπω δύο με τρεις διαφοροποιήσεις…

Πηγή: Sentragoal.gr