Δύναμη και μεγαλείο ψυχής

Ήταν όντως μια ιδιαίτερη από πολλές πλευρές αναμέτρηση και έδωσε πράγματα για να πιαστείς και να ξεκινήσεις ενδιαφέρουσες συζητήσεις, έξω από τα στενά πλαίσια των 90 λεπτών παιχνιδιού μέσα στις γραμμές του αγωνιστικού χώρου. Για ομάδες που ουσιαστικά τώρα κτίζονται με αρκετούς νέους παίκτες όπως συμβαίνει κυρίως με τον Παναθηναϊκό αλλά και με τον Ολυμπιακό, αυτά τα ντέρμπι είναι εξαιρετική ευκαιρία για να βλέπεις πράγματα που αν τα ερμηνεύσουν αυτοί που πρέπει σωστά, μπορούν να τα εξαργυρώσουν με πολλά κέρδη στο μέλλον.

Σ’ αυτό που συμφωνούνε όλοι είναι ότι τηρουμένων των αναλογιών και των συνθηκών, ο Παναθηναϊκός πήγε πολύ καλά αγωνιστικά και αδικείται ξεκάθαρα από το τελικό αποτέλεσμα. Εντάξει, η λογική του ποδοσφαίρου έτσι είναι. Όταν δεν υπάρχει στην εξέλιξη ενός ματς ξεκάθαρη διαφορά δυναμικότητας και όλα μοιάζουν ισορροπημένα, οι λεπτομέρειες είναι που κρίνουν το αποτέλεσμα. Και σ’ αυτές τις ρημάδες τις λεπτομέρειες, μια ζωή ο Ολυμπιακός βγαίνει ευνοημένος. Άμα τα βάλει κάτω κανείς και γυρίσει καμιά δεκαριά (και βάλε) χρόνια πίσω, θα δει ότι στα περισσότερα ντέρμπι είτε στο Καραϊσκάκη είτε στη ΟΑΚΑ ή τη Λεωφόρο, ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος, προηγήθηκε σε αρκετά απ’ αυτά, ήλεγχε το ρυθμό, αγκάλιαζε τη νίκη, αλλά με ένα μαγικό τρόπο στο τέλος, ο Ολυμπιακός έβρισκε τρόπο να σώσει την παρτίδα και κάποιες φορές να την κερδίζει κιόλας. Ακόμα κι όταν η βαθμολογική διαφορά των δύο ομάδων ήταν αρκετά μεγάλη υπέρ του Ολυμπιακού, πολύ σπάνια κατάφερνε να την επιβεβαιώσει αγωνιστικά μέσα στο γήπεδο, άσχετα με το αν του καθόταν το αποτέλεσμα στο τέλος.

Λένε κάποιοι για διαφορά ποιότητας που κάνει τη διαφορά στη λεπτομέρεια. Κάποιοι άλλοι για τις παράπλευρες βοήθειες που σε κρίσιμα σημεία των αγώνων, καθόρισαν το αποτέλεσμα υπέρ του Ολυμπιακού. Άλλοι για τη ρέντα που έχει. Ουκ ολίγες φορές έπεσε απ’ την Ακρόπολη και όχι μόνο δεν έπαθε τίποτα, αλλά βρήκε και γεμάτο πορτοφόλι. Άλλοι λένε για την ψυχολογία που έχει περάσει στ’ αποδυτήρια των δύο ομάδων. Παρότι οι παίκτες του Παναθηναϊκού δεν κωλώνουν ούτε καν μέσα στο Καραϊσκάκη κι ας πηγαίνουν με την πλάτη στον τοίχο, αυτοί του Ολυμπιακού είναι σαν να ξέρουν ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα τη σκαπουλάρουν, δημιουργώντας έτσι μια ψυχολογική υπεροχή παρόμοια μ’ αυτή που έχει αποκτήσει ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ. Αν όχι μόνο ένα απ’ αυτά, λίγο απ’ όλα αρκούν για να εξηγήσουν το φαινόμενο.

Συμφωνήσαν όλοι, λοιπόν, ότι τηρουμένων των αναλογιών και κάτω από τις συνθήκες που βιώνουν οι δύο ομάδες, μια χαρά τα πήγε ο Παναθηναϊκός και άξιζε κάτι περισσότερο. Όπως συμφωνήσαν ότι η εικόνα της Λεωφόρου στο τέλος του ματς ήταν συγκλονιστική, όταν παρά την επώδυνη ήττα με ένα ψυχρό γκολ στο 90’, ο κόσμος αποθέωσε τους παίκτες αναγνωρίζοντας την κατάθεση ψυχής που έκαναν για να καλύψουν το χάντικαπ και να κτυπήσουν το ματς στα ίσα. Ήταν πράγματι συγκινητικές εικόνες, με κάμποσους να δακρύζουν βλέποντας αυτό το ομολογουμένως πολύ σπάνιο σκηνικό στην Ελλάδα μετά από μια ήττα σε τέτοιο ντέρμπι. Ειρωνεύονται πολλοί ότι έφτασαν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού να πανηγυρίζουν μια παραλίγο ισοπαλία. Γελοίο. Τέτοιες αντιδράσεις δείχνουν μεγαλείο και γιγαντώνουν μια ομάδα, αντί να την μικραίνουν όπως υποστηρίζουν χαιρέκακα οι μικρόνοες.

Αν αφήσουμε τα πράγματα έτσι και δεν τα σκαλίσουμε περισσότερο, όλα καλά. Αν γυρίσουμε, όμως, το πλάνο λιγάκι πιο πίσω, τότε μάλλον θα χαλάσουμε τις καρδιές μας και θα στεναχωρηθούμε. Γιατί μ’ αυτά και μ’ αυτά, δεν μπορεί να μην αναρωτηθείς ποιος φταίει που κατάντησε ο Παναθηναϊκός να υποφέρει απ’ αυτό το «τηρουμένων των αναλογιών και των συνθηκών» που τον γονατίζει απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο και γιατί χρειάστηκε να φτάσει η ομάδα στον πάτο μέχρι να δούμε αυτή την εκπληκτική στήριξη από τον κόσμο μετά από επώδυνες ήττες. Δεν θα κουραστώ να λέω ότι στα χρόνια που ο Παναθηναϊκός είχε ομαδάρες και πετάλωνε τη μισή Ευρώπη χάνοντας στον πόντο ή στην ισοβαθμία το πρωτάθλημα, αν είχε τέτοια στήριξη σαν την τωρινή αντί να γίνεται συνέχεια άνω κάτω με την πρώτη λάθος πάσα, εύκολα θα είχε αυτός το σερί και όχι οι απέναντι. Και για τη δική μου λογική, είναι κρίμα κι άδικο εκείνες οι πραγματικά πολύ σπουδαίες ομάδες να μην έχουν κόντρα τους όχι μόνο το σύστημα και τη διαιτησία, αλλά και μια μεγάλη μερίδα δηλητηριασμένων οπαδών τους. Οπαδών που ενώ τότε διύλιζαν τον κώνωπα και ήταν μονίμως με την πέτρα στο χέρι, τώρα καταπίνουν την κάμηλο και είναι μονίμως μεσ’ την καλή χαρά, παρά τα απανωτά χαστούκια.

Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού πρέπει να μάθουν απ’ αυτά τα λάθη και να μην ξαναγίνουν αφελώς δεκανίκι αυτών που εντέχνως εφάρμοζαν την τακτική του «διαίρει και βασίλευε» με στόχο να σκοτώνονται οι παναθηναϊκοί μεταξύ τους κι αυτοί να παίρνουν στη σειρά τα «τιμημένα» πρωταθλήματα. Η στήριξη που γνωρίζει τώρα η ομάδα είναι συγκλονιστική κι ας μην είναι πολλοί αυτοί που της την προσφέρουν, με την έννοια ότι μια ομάδα με τεράστιο κόσμο όπως ο Παναθηναϊκός, θα έπρεπε τώρα στα δύσκολα να έχει τίγκα το γήπεδο σε κάθε ματς και όχι μόνο στο ντέρμπι, όπως και να έχει δεκάδες χιλιάδες μέλη για να τη βοηθήσουν οικονομικά μ’ αυτό το ελάχιστο αντίτιμο της συνδρομής. Από το να έχουμε, όμως, σερνόμενη μιζέρια και λαϊκά δικαστήρια όπως τότε, καλύτερα να πηγαίνουν λιγότεροι στο γήπεδο αρκεί να βάζουν πλάτη σε κάθε δυσκολία, όπως έχει συμβεί εφέτος σε όλα τα ματς μέχρι τώρα. Την ιστορία τη γράφουν οι παρόντες και όχι οι απόντες, γι’ αυτό και όσοι δίνουν το παρόν στις μάχες, ας έχουν δύναμη ψυχής για να τ’ αντέχουν όλα…

Πηγή: leoforos.gr