Απ' ότι φαίνεται η «σφαλιάρα» της Λοκομοτίβ Κουμπάν στην Κρήτη δεν ήταν και τόσο ηχηρή προκειμένου να ξυπνήσει από τον λήθαργο τους παίκτες του Παναθηναϊκού. Αν και στο Τελ Αβίβ έψαχναν μια μεγάλη νίκη προκειμένου να αντιστρέψουν το κλίμα και να πατήσουν καλύτερα ενόψει της συνέχειας, το αποτέλεσμα ήταν «μια από τα ίδια».

Νευρικότητα, έλλειψη καθαρού μυαλού, κακές περιστροφές στην άμυνα (για την ακρίβεια κάκιστες), λίγες οι καλές συνεργασίες και ακόμα λιγότερες οι ορθολογικές επιλογές στην επίθεση. Λογικό και επόμενο η -αν μη τι άλλο- διαβασμένη Μακάμπι να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τις αδυναμίες των «πρασίνων» και να φτάσει στην εύκολη (όπως αποδείχθηκε) νίκη. Τι συμβαίνει όμως και ο Παναθηναϊκός παρουσιάζει τόσο κακό πρόσωπο και δεν μπορεί να σηκώσει ανάστημα στην Ευρωλίγκα;

Πέρα από τα συστήματα, πέρα από το «διάβασμα» του αντιπάλου, πέρα από την προετοιμασία του ματς, πέρα από την διαχείριση του ρόστερ και την κατανομή των ρόλων, όταν μιλάμε για τον μπασκετικό Παναθηναϊκό, στην κουβέντα πρέπει να μπαίνει ένα όνομα. Και αυτό δεν είναι άλλο από του Δημήτρη Διαμαντίδη. Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού ξεκίνησε πολύ άσχημα τη σεζόν και είναι ολοφάνερο ότι διανύει τις χειρότερες μέρες του από το καλοκαίρι του 2004, όταν και πρωτοφόρεσε την πράσινη φανέλα. Για την ακρίβεια είναι... άλλος παίκτης. Και πως να μην είναι από τη στιγμή που «περπατάει» το 34ο έτος της ηλικίας του έχοντας ηγηθεί την τελευταία 10ετία μιας ομάδας που έφτασε στο σημείο να κατακτήσει τρεις ευρωπαϊκούς τίτλους;

Σίγουρα δεν αποτελεί δικαιολογία ούτε και άλλοθι, αλλά είναι η πραγματικότητα. Και όταν ο Διαμαντίδης είναι... άλλος παίκτης, τότε και ο Παναθηναϊκός είναι... άλλη ομάδα. Στα πέντε πρώτα ματς της Ευρωλίγκας μετράει 10/45 σουτ εντός πεδιάς, όπερ και σημαίνει ποσοστό της τάξεως του 22%!! Πραγματικά πενιχρό το νούμερο, πόσω μάλλον από τη στιγμή που έχει πάρει μόνο οκτώ προσπάθειες για δύο πόντους (1/8) και 37 για τρεις πόντους (9/37). Η φετινή αδυναμία που παρουσιάζει στην «εκτέλεση» τον οδηγεί σε περισσότερες ασίστ με αποτέλεσμα να είναι ο καλύτερος πασέρ της φετινής Ευρωλίγκας. Είναι όμως αρκετό; Απ' ότι φαίνεται, μάλλον όχι. Ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη και τον... σκόρερ Διαμαντίδη. Βέβαια είναι κάτι παραπάνω από ορατές οι αδυναμίες του σε πράγματα που έκανε με... κλειστά τα μάτια τα προηγούμενα χρόνια.

Από τις οκτώ προσπάθειες για δίποντο, δεν μπορώ να θυμηθώ αν σε κάποια προσπάθησε να κάνει το ντράιβ και να παίξει το «ένας εναντίον ενός» ή να κάνει το αγαπημένο του «step back» μέσα (κι όχι έξω) από τη γραμμή των 6.75μ. Σίγουρα ο χρόνος έχει «βαρύνει» τα πόδια του και δεν μπορεί να είναι το ίδιο αποτελεσματικός. Ξαναλέω. Δεν είναι άλλοθι για τις κακές βραδιές του, αλλά μια πραγματικότητα. Δεν ξέρω και ούτε είμαι σε θέση να γνωρίζω εάν και εφόσον θα φορτσάρει στη συνέχεια και θα μπορέσει να βρει τα πατήματά του. Σίγουρα ο Παναθηναϊκός τον έχει ανάγκη εάν και εφόσον θέλει να έχει υψηλές βλέψεις. Χαρακτηριστική ήταν και η ατάκα του Δημήτρη Γιαννακόπουλου το περασμένο καλοκαίρι σε ερώτηση για το αν θα ανανέωνε ο Διαμαντίδης: «Είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας παίκτης κι ο καλύτερος άνθρωπος στον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια. Εξυπακούεται πως θέλουμε να συνεχίσει μαζί μας. Αν δεν υπάρχει ο Δημήτρης, υπάρχουν πολλά προβλήματα...» Και να που υπάρχουν.

Η αλήθεια είναι ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει πάρει φέτος καμία βοήθεια από τον φυσικό ηγέτη του και όπως αποδεικνύεται... «no Diamantidis? No Party!» παραφράζοντας και μια διαφήμιση από το πρόσφατο παρελθόν. Μην σας φαίνεται περίεργο που ο Νίκος Παππάς έχει αναλάβει περισσότερες πρωτοβουλίες. Από τη στιγμή που ο Διαμαντίδης υστερεί στην «εκτέλεση» κάποιος άλλος πρέπει να πάρει αυτόν τον ρόλο και στην προκειμένη περίπτωση αυτός που βγαίνει μπροστά είναι ο «ρούκι» στην Ευρωλίγκα. Και θεωρώ τουλάχιστον κουτό (για να μην πω τίποτε άλλο) όταν γίνεται αναφορά για «κατάντια» (γιατί το έχω διαβάσει πολλές φορές τις τελευταίες εβδομάδες) του Παναθηναϊκού να στηρίζεται στον Παππά. Οχι. Δεν είναι κατάντια. Είναι η φυσιολογική εξέλιξη μιας ομάδας. Άλλωστε παίκτης της ομάδας δεν είναι ο Παππάς; Και από τη στιγμή που μπορεί να αναλάβει δύσκολες αποστολές, γιατί να μην το κάνει; πρέπει πάντα να είναι ένας Διαμαντίδης, ένας Φώτσης και ένας Μπατίστ;

Πάντως και πέρυσι, τέτοια εποχή, ο αρχηγός του Παναθηναϊκού ήταν μακριά από τον καλό του εαυτό. Και όταν άρχισε να παίρνει τα πάνω του, τότε και ολόκληρος ο Παναθηναϊκός ανέβηκε επίπεδο. Να σας υπενθυμίσω κάτι. Η 5η αγωνιστική της περσινής Ευρωλίγκας είχε διεξαχθεί την ίδια εποχή. Για την ακρίβεια ο Παναθηναϊκός είχε υποδεχθεί στις 9 Νοεμβρίου 2012 την Χίμκι στο κλειστό των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων. Αποτέλεσμα; Εντός έδρας ήττα με 79-67, οι φίλαθλοι να αποδοκιμάζουν ύστερα από πολλά χρόνια την ομάδα τους, ο Διαμαντίδης να μένει στο «μηδέν» με 0/1 δίποντο, 0/7 τρίποντα, 0/2 βολές, να επικρατεί δυσαρέσκεια, κατήφεια και να «παίζεται» το... κεφάλι του Πεδουλάκη στο παιχνίδι που θα ακολουθούσε κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης για την πρεμιέρα του β' γύρου! Παρεμπιπτόντως, με εκείνη την ήττα ο Παναθηναϊκός έφτανε στο 2-3 ρεκόρ και τα πάντα έμοιαζαν (και τότε) δυσοίωνα!

Η συνέχεια; Τέσσερις νίκες στα πέντε ματς που ακολούθησαν, οι «πράσινοι» έφτασαν στο 6-4 και πήραν σχετικά εύκολα το εισιτήριο για το ΤΟΡ-16 της Ευρωλίγκας. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Επειδή επιμένω ότι ακόμα είναι πολύ νωρίς για να βγάλουμε βιαστικά συμπεράσματα. Όχι μόνο για τον Πεδουλάκη. Αλλά για τον Μπαρτζώκα και τον κάθε Πεδουλάκη που μπορεί να βρεθεί σε παρόμοια θέση. Άλλωστε οι ομάδες που έχουν υψηλούς στόχους δεν μπορούν να παίζουν στο 100% από το ξεκίνημα της σεζόν γιατί όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά, στο τέλος... κλατάρουν. Οι εξαιρέσεις είναι πολύ λίγες.

Και μην σας φανεί περίεργο αν και ο Ολυμπιακός κάνει κοιλιά στο άμεσο μέλλον. Θα είναι απολύτως λογικό! Γι' αυτό λέω ότι η τραγική εικόνα που παρουσιάζει ο Παναθηναϊκός μετά τα πέντε πρώτα ματς της Ευρωλίγκας, ίσως και να μην είναι η πραγματική του. Απλά, ψάχνει μια νίκη προκειμένου να αντιστρέψει το κλίμα, να κερδίσει χρόνο και να μπορέσει να πραγματοποιήσει ένα σερί που θα του δώσει ρυθμό και την απαραίτητη ψυχολογία ενόψει της συνέχειας. Άλλωστε, στόχος και των δύο «αιωνίων» είναι η πρόκριση. Και μόνο με... αυτοκτονία δεν θα περάσει ο Παναθηναϊκός στο ΤΟΡ-16. Εκεί θα είναι ένα άλλο... πρωτάθλημα.

Καλώς ή κακώς ο Παναθηναϊκός έχει δικαιολογίες. Και πολλές. Τους τραυματισμούς που προηγήθηκαν, την έλλειψη σωστής προετοιμασίας, την ταλαιπωρία από τα ταξίδια (σ.σ. πριν κρίνετε ρωτήστε τους ίδιους τους αθλητές εάν και εφόσον νιώθουν καταπονημένοι από το μπες-βγες στα αεροπλάνα), τον χρόνο που δεν υπήρχε. Και ένα σωρό άλλα πράγματα. Ο Αργύρης Πεδουλάκης μπήκε ήδη στο μάτι του Κυκλώνα επειδή δεν έχει βρει ακόμα την απαραίτητη χημεία και τους σωστούς ρόλους σε μια έτοιμη (σχετικά) ομάδα. Κατά την προσωπική μου άποψη είναι άδικο. Τουλάχιστον τώρα και ειδικά αν μπαίνει στην κουβέντα το όνομα του... Πίνι Γκέρσον που γράφτηκε στο Ισραήλ.

Σοβαροί να είμαστε. Θέμα προπονητή στον Παναθηναϊκό δεν φαίνεται να έχει τεθεί (ακόμα) ωστόσο κανείς δεν ξέρει τι επιφυλάσσει το μέλλον. Ειδικά στην περίπτωση που δεν αλλάξει καθόλου η τραγική (επαναλαμβάνω) εικόνα της ομάδας. Σίγουρα υπάρχει προβληματισμός, αλλά όχι θέμα αντικατάστασης. Τα επόμενα ματς, αρχής γενομένης απ' αυτό με τη Λιέτουβος Ρίτας για την πρεμιέρα του β' γύρου στο ΟΑΚΑ -όπου θα παίξει για πρώτη φορά φέτος στην κανονική του έδρα σε ματς Ευρωλίγκας- αναμένεται να σηματοδοτήσει τις εξελίξεις. Είπαμε όμως. Ο Παναθηναϊκός ψάχνει τη μία νίκη που θα του δώσει άλλον αέρα ενόψει της συνέχειας. Όπως ακριβώς συνέβη και πέρυσι...

Πηγή: Sentragoal.gr