Όταν όμως χτες με ρώτησε ένας καλός φίλος αν θα πάω την Κυριακή να δω την «ομαδάρα» να παίζει με τον Άγιο Νικόλαο (Λασιθίου) για το Κύπελλο της Γ΄ κατηγορίας κι εγώ του απάντησα -σε κλάσματα δευτερολέπτου- «μα, φυσικά», σκέφτηκα ότι μάλλον έφτασε η ώρα.

Ε, λοιπόν, αυτή η ποδοσφαιρική χρονιά για μένα είναι η καλύτερη μετά από πολλά-πολλά πέτρινα χρόνια. Και να εξηγούμαι:

Η αρχή ήταν δύσκολή. Μ’ έναν εξάχρονο γιο να με ρωτάει συνεχώς γιατί η ΑΕΚ δεν θα παίξει φέτος με τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Τι να του απαντήσεις; Μετά, η σκέψη της Δευτέρας που θα ακολουθούσε την Κυριακή. Η καζούρα από τους φίλους για τους φετινούς μας αντιπάλους.

Στον πρώτο αγώνα με τον Μανδραϊκό στο γήπεδο της Φυλής -αν και ήθελα- δεν πήγα. Όταν το αποφάσισα δεν είχε πια εισιτήρια. Μετά ήρθε στο ΟΑΚΑ η «Θύελλα Διασταύρωσης Ραφήνας»… Ούτε που ήξερα μέχρι πριν από λίγο καιρό ότι υπήρχε τέτοια ομάδα… Είχα δίπλα μου τον γιο μου στη θύρα 9. Κι έπαθα πλάκα βλέποντας 25.000 ανθρώπους- πικραμένους κι αυτούς όπως κι εγώ από την ΑΕΚ όλα τα τελευταία χρόνια- να εμψυχώνουν τα 17χρονα παιδιά με τον δικέφαλο στο στήθος.

Ξαναπήγα και την είδα με τον «ΑΟ Περιστερίου», την Τριγλία Ραφήνας, τον Άγιο Νικόλαο Λασιθίου (για το πρωτάθλημα) και τον Ηλυσιακό…

Χιλιάδες κόσμος στο γήπεδο. Υπέροχη ατμόσφαιρα. Μικρά παιδιά που δεν κινδύνευε η ζωή τους από ανεγκέφαλους χουλιγκάνους. Ακόμα και οργανωμένη εξέδρα με τους οπαδούς των αντιπάλων μας που ζητωκραύγαζαν υπέρ της ομάδας τους χωρίς τον φόβο να λιντσαριστούν.

Αυτούς τους δυο μήνες νιώθω σχεδόν κάθε Κυριακή να επιστρέφω στα παιδικά μου χρόνια. Στη Φιλαδέλφεια της δεκαετίας του ΄70. Τότε που με πήγαινε ο πατέρας μου να δω τον Παπαϊωάννου, τον Μαύρο και τον Αρδίζογλου. Τότε που στις εξέδρες καθόμασταν ανάκατα με Ολυμπιακούς και Παναθηναϊκούς. Τότε που καμιά φορά άναβαν τα αίματα, έπεφταν και μερικές «ψιλές», αλλά σε λίγα λεπτά οι πρωταγωνιστές του καβγά ξανακάθονταν ο ένας δίπλα στον άλλον κι έβλεπαν τον αγώνα μέχρι το τέλος.

Περνάω τόσο καλά στο γήπεδο με τη φετινή ΑΕΚ που ειλικρινά σκέπτομαι τα επόμενα ποδοσφαιρικά χρόνια με ανάμεικτα συναισθήματα. Απ΄ τη μια, χαίρομαι που η ομάδα θα αποκτήσει ξανά γήπεδο και μάλιστα στη φυσική της έδρα. Που -λογικά- θα βρεθεί σύντομα στην κατηγορία στην οποία ανήκει ένας ιστορικός σύλλογος με τόσο κόσμο να τον ακολουθεί.

Απ΄ την άλλη, φοβάμαι πώς η επιστροφή αυτή θα σημάνει κι επιστροφή σε πράγματα που πολύ με χάλασαν και συνεχίζουν να με χαλάνε. Θα μπορώ να πηγαίνω με τον γιο μου στο γήπεδο άφοβα, όπως συμβαίνει τώρα; Θα φιλοξενούμε αντιπάλους στις εξέδρες με την πραγματική έννοια της λέξης «φιλοξενία»; Οι δικοί μας ανεγκέφαλοι χουλιγκάνοι- σιγά που δεν θα είχαμε- θα ξανακάνουν τα ίδια με τα προηγούμενα χρόνια;

«Καλά, δεν έχεις πιο σοβαρά θέματα να σε προβληματίζουν;», ίσως σκεφτούν πολλοί όταν διαβάσουν αυτό το κείμενο. Έχω - και μάλιστα αρκετά, είναι η απάντηση, όπως άλλωστε σχεδόν οι πάντες σήμερα.

Είπα απλώς να μοιραστώ μια σκέψη του χαλαρού Σαββατοκύριακου για «μια αγάπη που 'χω στην καρδιά» από παιδί. Και που για λίγες ώρες έστω, κάθε Κυριακή, με κάνει φέτος να τα ξεχνάω… Κακό είναι;

Πηγή: protagon.gr