Απρίλιος 1990. Ο Νέλσον Μαντέλα απελευθερώνεται από τη φυλακή μετά από 27 χρόνια κράτησης και πραγματοποιεί μεγαλειώδη ομιλία στο κατάμεστο Γουέμπλεϊ του Λονδίνου.
Λίγα χιλιόμετρα πιο βόρεια, στην τότε πρωτεύουσα του αγγλικού ποδοσφαίρου, η κραταιά Λίβερπουλ κατακτά το 18ο πρωτάθλημα της ιστορίας της, υπό τις οδηγίες του Κένι Νταλγκλίας και έχοντας ως βασική της ανταγωνίστρια την Άστον Βίλα.
Πως τα νοσταλγώ εκείνα τα μεσημέρια, όταν περίμενα πως και πως να μεταδώσει η κρατική τηλεόραση κάποιο παιχνίδι των αγαπημένων μου reds; Ούτε ίντερνετ υπήρχε, ούτε φυσικά συνδρομητικά κανάλια να μεταφέρουν κάθε εβδομάδα τη μυσταγωγία του αγγλικού ποδοσφαίρου στο σπίτι μας. Τώρα που το σκέφτομαι πανηγύρισα το τελευταίο μου πρωτάθλημα ως φίλαθλος της Λίβερπουλ όντας ακόμη... ανήλικος. Και δεν είμαι κανένας... τζόβενος! Πατημένα τα 41 και έχοντας πάρει φόρα για τα 42, τον Ιούνιο του 1990 συμπλήρωνα το 18ο έτος της ηλικίας μου...
Είτε εγώ, λοιπόν, γέρασα απότομα, είτε η Λίβερπουλ έχει μείνει πολλά, μα πάρα πολλά χρόνια, μακρυά από τη φυσική της θέση. Ίσως βέβαια να έχουν συμβεί και τα δύο...
Υπό αυτή την έννοια, λοιπόν, αδυνατώ να ανοίξω οποιαδήποτε συζήτηση περί... πρωταθλήτριας Λίβερπουλ, ακόμη και μετά από απρόσμενους θριάμβους όπως ο χθεσινός επί της Τότεναμ.
Δεδομένα η απαγορευμένη φράση “πρωτάθλημα στο Ανφιλντ” ψιθυρίζεται πλέον αρκετά έντονα στα χείλη όχι μόνο των εκατομμυρίων υποστηρικτών της “κόκκινης αρμάδας” ανά τον πλανήτη, αλλά και σε αυτά των αντιπάλων της.
Έφτασε η ώρα να κλείσει αυτός ο κύκλος της εικοσαετούς ξηρασίας; Νομίζω ότι οποιαδήποτε καταφατική ερώτηση φαντάζει εξαιρετικά πρώιμη και αφελής. Όχι, δε νομίζω ότι η φετινή Λίβερπουλ μπορεί να κατακτήσει το πρωτάθλημα.
Αντιλαμβάνομαι ότι θρίαμβοι όπως αυτός μέσα στο Λονδίνο – απέναντι μάλιστα στην τωρινή Τότεναμ – γεννούν υπέρμετρες προσδοκίες, ωστόσο η ομάδα του Ρότζερς μειονεκτεί σε αρκετούς νευραλγικούς τομείς σύγκρισης έναντι των βασικών της ανταγωνιστών. Ποιοι είναι αυτοί; Ας μείνουμε στον πρώτο και κυριότερο: Την έλλειψη βάθους στο ρόστερ που μπορεί να μην φάνηκε στο “White Hart Lane”, αλλά είναι αδύνατον να μην εμφανιστεί σε ένα τόσο μακρύ και απαιτητικό πρωτάθλημα όπως το αγγλικό.
Για τη Λίβερπουλ άλλωστε το άλμα προς την κατάκτηση του πρωταθλήματος δεν είναι το μείζον για να κριθεί πετυχημένη η παρουσία της στη φετινή Premier League. Για τον Ρότζερς και τους παίκτες του πρωταρχικό ζητούμενο δεν μπορεί να είναι άλλο από την επιστροφή στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και ιδιαίτερα στο πάλαι ποτέ Κύπελλο Πρωταθλητριών, στο οποίο η Λίβερπουλ έχει δοξαστεί όσο καμία άλλη αγγλική ομάδα.
Για να γυρίσουν οι “reds” στη φυσική τους θέση, θέλει... δουλειά πολλή και δεν αρκούν ένα ή δύο περιστασιακά αποτελέσμστα. Ασφαλώς και σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, το συγκρότημα του Ρότζερς εμφανίζει αξιοζήλευτη σταθερότητα, αλλά ο δρόμος προς την κορυφή απαιτεί πολλές ακόμη υπερβάσεις σαν τη χθεσινή.
Βέβαια, υπάρχει και ένα στοιχείο που διαφοροποιεί τη Λίβερπουλ από άλλες απρόσμενες διεκδικήτριες του τίτλου (σ.σ. γιατί ξεκινώντας τη χρονιά ουδείς υπολόγιζε ότι μπορούν να απειληθούν Τσέλσι, Μάντσεστερ Σίτι, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Άρσεναλ ή ακόμη και Τότεναμ): Το βάρος της φανέλας!
Αν λοιπόν, φτάσουμε στα τέλη Μαρτίου και η Λίβερπουλ παραμένει σε απόσταση ανάσας από την πρώτη θέση, τότε ναι ο πήχης των προσδοκιών θα ανέβει. Προς το παρόν, ας κρατάμε μικρό καλάθι, κι ας αφήσουμε τον Σουάρες να... γεμίζει τα δίχτυα των αντιπάλων του.
Πηγή: Goal
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις