Μέσα από το προσωνύμιο της ξακουσμένης έδρας της, παίρνει σάρκα και οστά η θεμιτή φιλοδοξία του Ολυμπιακού στις νοκ άουτ αναμετρήσεις του με τη «βασίλισσα του Νησιού».
Η πρόκριση στους «16» - με τις όποιες, σαφώς λιγότερες από τη Γιιουνάιτεντ, πιθανότητές τους - θα παιχτεί στο «Θέατρο των Ονείρων» η συνέχιση της ευρωπαϊκής παράστασης των «ερυθρολεύκων».

Το… έργο συνεχίζεται για τον πρωταθλητή Ελλάδας μετά την είσοδό του στο “top sixteen”. Θα είναι δύο παιχνίδια που ο Μίτσελ, οι παίκτες του και οι Έλληνες φίλαθλοι θα τα απολαύσουν σαν θεατρικές παραστάσεις και ως εκ τούτου τα όνειρα δεν… απαγορεύονται…

Το σκεπτικό του Μίτσελ για την αποφυγή μιας Μπάγερν, μιας Ρεάλ, μιας Μπαρτσελόνα, ομάδων που παίξεις δεν παίξεις, έχουν τη δυναμική και τα φόντα να σε υποχρεώσουν σε πανωλεθρία, επαληθεύτηκε στην κλήρωση της Νιόν και το «αγκάθι» που βγήκε από την κληρωτίδα έχει βρετανικό όνομα.

Για κάποιους δεν θα τους «χαλούσε» να έπεφτε η Ντόρτμουντ ή η Ατλέτικο Μαδρίτης στον Ολυμπιακό. Προσωπικά επιμένω ότι είναι δύο πολύ φορμαρισμένες και φιλόδοξες ομάδες, με σταθερή απόδοση στα πρωταθλήματά τους και το Champions League και με φανέλες που δεν έχουν τη βαρύτητα της Μάντσεστερ, ωστόσο κάπου εκεί θα παραμόνευε και η μεγάλη παγίδα.

Ίσως να καλλιεργούνταν αυξημένες προσδοκίες, όπως και εναντίον της Τσέλσι, η οποία δεν γοητεύει ποδοσφαιρικά, αλλά με την «αλεπού» Μουρίνιο στον πάγκο της, που έχει τις προκρίσεις σαν… ψωμοτύρι και την εμπειρία της στα ευρωπαϊκά κύπελλα, η προσγείωση ενδέχεται να ήταν και ανώμαλη!

Respect Man. Utd.

Τουλάχιστον απέναντι στους «διαβόλους», ο σεβασμός στην ιστορία και την κλάση τους, είναι αυτονόητος από τον πρωταθλητή Ελλάδας.
Η κλήρωση, το ξέραμε ότι θα ήταν έτσι κι αλλιώς «μανίκι» και κάπου τα περιθώρια ελπίδας άρχιζαν και τέλειωναν στο «μη χείρον βέλτιστον».

Αυτό ακριβώς είναι η Γιουνάιτεντ. Γιατί διακρίνεται αυτή τη χρονιά από αστάθεια, γιατί δεν έχει το «μέταλλο» του ακατανίκητου παρελθόντος της, γιατί ο Μόγιες είναι ακόμα έξω από τα νερά του και μαζί του όλο το «Ολντ Τράφορντ», γιατί η γκρίνια είναι καθημερινότητα στην πόλη του Μάντσεστερ.

Κανείς βεβαίως δεν μπορεί να μιλήσει εκ του ασφαλούς για το αν και πόσα από τα παραπάνω θα υφίστανται ύστερα από δύο μήνες που θα γίνει η πρώτη σέντρα της ελληνοαγγλικής αναμέτρησης στο Καραϊσκάκη. Μακάρι να είναι και χειρότερα τα πράματα για τους Εγγλέζους, ίσως όμως να έχει εξομαλυνθεί η κατάσταση και να… πετάει και φωτιές τέλη Φλεβάρη, αρχές Μάρτη.

Η προσέγγιση αφορά στα σημερινά δεδομένα, στο τωρινό status των ομάδων – γιατί και ο Ολυμπιακός δεν ξέρουμε σε τι κατάσταση θα βρίσκεται τότε – και σ’ αυτή τη ζυγαριά, η αίσθηση που υπάρχει είναι ότι οι «ερυθρόλευκοι» δικαιούνται να ζουν με τη φιλοδοξία ότι μπορούν τουλάχιστον να κοιτάξουν στα μάτια τη θρυλική αντίπαλο τους.

Κόντρα στα προγνωστικά και κόντρα στην αρνητική παράδοση. Τη δικιά τους, που δεν έχει καταγράψει νίκη στην Αγγλία αλλά και των ελληνικών ομάδων γενικότερα, από τις οποίες η Μάντσεστερ είναι αήττητη.

Σε μια από τις πιο καυτές ευρωπαϊκές έδρες, όμως, όπως είναι το «καμίνι» του Φαλήρου και με τον Ολυμπιακό σταθερά αξιόπιστο, σοβαρό, συγκεντρωμένο και πειθαρχημένο… μέχρι κεραίας, η Γιουνάιτεντ μπορεί να λυγίσει.

Εφόσον οι Πειραιώτες κατορθώσουν και νικήσουν στο Καραϊσκάκη – έστω και με πύρρεια επικράτηση αλλά χωρίς να έχει παραβιαστεί η εστία τους, ήτοι και με 1-0 ακόμα – στη ρεβάνς τα πράγματα δεν θα είναι καθόλου εύκολα για το φαβορί του ζευγαριού.

Ο «βελούδινος» Αριέλ

Αν ήταν ακόμα και στη δεύτερη ποδοσφαιρική νιότη του αυτός ο «καλλιτέχνης της μπάλας», που λέγεται Αριέλ Ιμπαγάσα, το τωρινό ρόστερ του Ολυμπιακού με βεβαιότητα θα πω ότι θα είχε αυξημένες πιθανότητες να αφήσει άφωνη την Ευρώπη πετώντας έξω την Μάντσεστερ.

Προτού προλάβει να βγάλει τη φόρμα του μοίρασε κιόλας δύο ασίστ την Κυριακή με τον Άρη ο «Κάνιο», κάνοντας πλήθος κόσμου να αναρωτιέται αν άραγε το ημιωράκι, αυτά τα 30, 40, δεν είναι παραπάνω τέλος πάντων, τα λεπτά που αντέχουν τα κότσια του, θα ήταν αρκετά για να ενισχύσουν τον Ολυμπιακό με την παρουσία του στη συνέχεια του Champions League.

Η ποιότητα αυτού του «αρχιμάστορα» στην αγωνιστική κατεύθυνση της ομάδας, λείπει που λείπει, μήπως λοιπόν θα ήταν χρήσιμο – λέω τώρα – ο Μίτσελ να τον σκεφτόταν για να καλύψει την τρύπα του Μεντζανί (και όχι ο Τόρες) στη λίστα της UEFA;

Ο Ισπανός τεχνικός δεν είναι «γατάκι». Το αντίθετο, τολμηρός, αποφασιστικός, θιασώτης της παραγωγικής-επιθετικής λάμψης.
Γι’ αυτό και συλλογίζομαι αν ο Ολυμπιακός τον χρειάζεται, αυτόν τον ένα, τον μοναδικό, τον «εγωίσταρο» και αναντικατάστατο (υπό τη μορφή «εκτοπίσματος») «στρατηγό του», σ’ αυτή την κομβική, ποιοτική στιγμή του Champions League…

Υ.Γ.: Το άσχημο για την κλήρωση του ΠΑΟΚ είναι ότι θα τους κυνηγάει αυτούς το «ελληνικό φάντασμα». Να βγάλει το απωθημένο της, να ξεπλύνει την ήττα με τον αποκλεισμό της από τον Ολυμπιακό θα επιζητήσει, δίχως άλλο, η Μπενφίκα…