Το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει. Δεν είναι όπως παλιά, όταν ένας παίκτης κλάσης μπορούσε να πάρει μόνος του παιχνίδια και να οδηγήσει από το χεράκι στις επιτυχίες.

 

Κανείς σύλλογος στον κόσμο, ακόμη και η Μπαρτσελόνα του «διαστημικού» Λιονέλ Μέσι, δεν στηρίζεται μόνο στον Αργεντινό «παίκτη-τζόιστικ».

 

Οι εποχές αυτές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Και στον Παναθηναϊκό θα πρέπει να το κατανοήσουν το ταχύτερο δυνατόν ώστε να ενισχύσουν αρχικά τη γραμμή κρούσης της ομάδας τον προσεχή Ιανουάριο, διότι μετά την πώληση του Λουτσιάνο Φιγκερόα είναι αφύσικο και ταυτοχρόνως απίθανο να βγάλουν τη χρονιά έχοντας μοναδικό κλασικό «9άρι» τον Μάρκους Μπεργκ…

 

Το σύγχρονο ποδόσφαιρο απαιτεί βάθος. Και κάθε ομάδα οφείλει να έχει στις τάξεις της πέρα από έναν ηγέτη.

 

Με τον φετινό Παναθηναϊκό ωστόσο αυτό δεν ισχύει. Με εξαίρεση δηλαδή τον Σουηδό παιχταρά, οι έμπειροι παίκτες της ομάδας, με τα πλούσια βιογραφικά, που αποκτήθηκαν για να κάνουν τη διαφορά και να… σηκώσουν την ομάδα στις πλάτες τους, κάνουν προς το παρόν μια… τρύπα στο νερό.

 

Φάνηκε ξεκάθαρα το Σάββατο το βράδυ στο γήπεδο της Λεωφόρου στην ήττα από τον Ατρόμητο με 2-1, αλλά είχε καταδειχθεί και στο παρελθόν: πέραν του Μπεργκ και του Φιγκερόα που την… έκανε με ελαφρά πηδηματάκια, παίκτες-ηγέτες με τα… βαρίδια, που θα πάρουν τους άλλους στις πλάτες τους και θα τους οδηγήσουν στον σωστό δρόμο, δεν υπάρχουν στο «τριφύλλι». Και είναι φυσικά προφανές ότι οι πιτσιρικάδες μπορούν -όταν όλη η ομάδα είναι καλά- να παίξουν σωστό ποδόσφαιρο, όχι όμως και να κάνουν τη διαφορά στα δύσκολα και να διαχειριστούν… ειδικές καταστάσεις. Ακόμα είναι πολύ νωρίς γι’ αυτούς.

 

Ο κλήρος συνεπώς πέφτει δικαιολογημένα στους έμπειρους. Κι αυτοί κάθε φορά στα δύσκολα είναι «εξαφανισμένοι».

 

Αναλυτικά:

 

ΣΙΛΝΤΕΝΦΕΛΝΤ: ο Κροάτης κεντρικός αμυντικός αποκτήθηκε για να κάνει τη διαφορά στα μετόπισθεν και να ηγηθεί των συμπαικτών του. Εν ενεργεία διεθνής, με πλούσιο βιογραφικό και παραστάσεις και με εμπειρία από ελληνικό πρωτάθλημα, αποδεικνύεται η μεγαλύτερη μεταγραφική φούσκα της ομάδας. Και πάλι καλά για τον Παναθηναϊκό που δεν μπορούσε να τον αποκτήσει ως απευθείας μεταγραφή αλλά με τη μορφή του δανεισμού, διότι τώρα θα χτυπούσε το κεφάλι του στον τοίχο. Ο «Σίφο» όχι μόνο δεν ηγείται αλλά εξελίσσεται σε πηγή κινδύνων και «γκελαδόρο ολκής», δίνοντας μάλιστα την εντύπωση ότι δεν δικαιούται να ξεκινάει στην 11άδα και παίζει απλώς και μόνο λόγω του «ονόματός» του. Σε τι δηλαδή είναι καλύτερος του Ρισβάνη ο Κροάτης; Για τη… διαφορά, δεν το συζητάμε καν.

 

ΜΕΝΤΕΣ: ότι είναι ανεβασμένος ο Ολλανδός σε σχέση με τους πρώτους του μήνες στην ομάδα, είναι πασιφανές. Στο ματς με τον Ατρόμητο ήταν μάλιστα από τους διακριθέντες του «τριφυλλιού». Απέφυγε τα λάθη και μοίρασε σωστά το παιχνίδι. Πλην όμως, άλλο τόσο σαφές είναι ότι δεν έχει ηγετικά χαρακτηριστικά. Είναι παίκτης συνόλου, κάνει κάποια πράγματα σωστά, αλλά… μέχρι εκεί.

 

ΠΡΑΝΙΤΣ: υποτίθεται ότι ήταν το… κερασάκι στην «πράσινη» μεταγραφική τούρτα. Παίκτης με τεράστιες διεθνείς παραστάσεις, με πέρασμα από κοτζάμ Μπάγερν Μονάχου, μέλος της Εθνικής Κροατίας, με όλες τις «φανφάρες» δηλαδή και τα «σιρίτια» στη στολή. Στο γήπεδο, ωστόσο, δεν δικαιολογεί -μέχρι στιγμής τουλάχιστον- τις περγαμηνές του. Ενα νερόβραστο πράγμα, δίχως τέμπο και προσωπική ενέργεια στη διάρκεια του αγώνα, το παρακολουθούμε κάθε φορά με ορισμένες εκλάμψεις που όμως έχουν προκύψει όταν όλη η ομάδα παίρνει φόρα και παίζει καλά. Οπως συνέβη, για παράδειγμα, απέναντι στην Καλλονή στο ΟΑΚΑ. Ενα ματς να το πάρει πάνω του ο Πράνιτς δεν έχουμε δει ακόμα. Κι αν δεν το δούμε σύντομα, ο «θησαυρός» θα αποδειχθεί άνθρακες…

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών