«Καμία σχέση με το παρελθόν που πετάγανε μολότοφ στο πούλμαν της Ρόμα και τούβλα στους οπαδούς…». Στο ραδιόφωνο με τον «Κάρπετ», εγώ έβγαζα λόγο για το πόσο ευρωπαϊκή ομάδα έχει γίνει ο Ολυμπιακός και ο «Νικολακό» συμφωνούσε. Η χαρά κράτησε ένα εξάωρο. Μέχρι να ανακοινωθεί η απόφαση της UEFA ότι στο ματς με τη Γιουνάιντεντ το κάτω διάζωμα της 7 θα μείνει κλειστό, αφού ο Ολυμπιακός τιμωρήθηκε για ρατσιστική συμπεριφορά. Στο ματς με την Άντερλεχτ στην 7 είχε σηκωθεί πανό με ρατσιστικό περιεχόμενο. Τι; Ανάθεμα και αν είχαμε ακούσει. Πάμε λοιπόν σε μια ιστορία με πολλαπλό ενδιαφέρον.

 

Πρώτον, γηπεδικής συμπεριφοράς. Στα ελληνικά γήπεδα έχουμε συνηθίσει σε συγκεκριμένες πρακτικές. Για παράδειγμα, οι οπαδοί να σηκώνουν ό,τι πανό γουστάρουν. Από τα κλασικά Menidi 7 και Zagoroxoria 13 μέχρι για το πόσο πίνει ο Ηλιάδης, κελτικούς σταυρούς και σκίτσα του Οσάμα μπιν Λάντεν. Οι ομάδες σπάνια τιμωρούνται ή δεν τιμωρούνται καθόλου. Την εποχή που οι διαιτητές δοκίμαζαν να διακόψουν προσωρινά ματς για πανό ή συνθήματα, οι δημοσιογράφοι τους την έπεφταν ότι κάνουν τσατσιλίκια στην ΕΠΟ ή «αυτό τον πείραξε και δεν τον πείραξε που ο Γιάχος δεν σφύριξε το πέναλτι». Βολευτήκαμε σε αυτή την κατάσταση. Σε σημείο να σηκώνονται τα πιο μυστήρια πανό με πολιτικά συνθήματα και σύμβολα και κανένας να μην ασχολιέται. Το δικό μας όμως «σιγά μωρέ» δεν είναι και της ΟΥEΦA και ο Ολυμπιακός το πληρώνει ακριβά.

 

Δεύτερον, στην αστυνόμευση. Συνηθίσαμε ότι στην κερκίδα δεν επεμβαίνει κανένας. Ότι υπάρχουν δύο, τρεις ντουζίνες στιούαρντς, που συνήθως είναι οπαδοί της ομάδας στον αγωνιστικό χώρο και αν είναι φιλότιμοι μπορούν και να σταματήσουν κάποιον οπαδό που καβάλησε τα κάγκελα. Στην κερκίδα όμως οι στιούαρντς ποτέ δεν έχουν ανέβει και η Αστυνομία άιντε να μπει σε κανένα εύκολο γήπεδο τύπου Απόλλωνα, αλλά σε μεγάλο αδιαφορεί και αν την εγκαλέσουν βρίσκει τη δικαιολογία «μπορεί να θρηνούσαμε θύματα». Το οποίο ισχύει από το να συλλάβεις κάποιον για χρέη αφού μπορεί να αυτοκτονήσει μέχρι να σταματήσει αυτοκίνητο για κόκκινο τροχαίος, αφού μπορεί να γκαζώσει και να πατήσει αθώο πεζό. Η ΟΥEΦA όμως καταλαβαίνει το Τσουλού σαν το πιο σημαντικό φραντσάιζ που έχει. Αν οι στιούαρντς δεν μπορούν να ανέβουν στην κερκίδα αν οι αστυνομικοί δεν μπαίνουν για να μη θρηνήσουν θύματα, δεν έχει πρόβλημα με τις ευαισθησίες. Φτάνει η ομάδα να τις σέβεται στις ντόπιες διοργανώσεις και όχι το Τσάμπιονς Λιγκ.

 

Τρίτον, η πληροφόρηση. Εργάζομαι στη Nova που εδώ και τέσσερα χρόνια έχει πολιτική να μη δείχνει επεισόδια στην κερκίδα. Η πρακτική δημοσιογραφικά με διαολίζει, αφού ορισμένες φορές δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται, αλλά αθλητικά την καταλαβαίνω, αφού αυτό που θέλουν όσοι κάνουν επεισόδια είναι να τα δείξει η τηλεόραση για να φανεί η αγανάκτησή τους και πόσο μάγκες είναι. Η πολιτική της αποφυγής προβολής επεισοδίων ισχύει και στην Team. Είναι όμως ένα η προβολή στην τηλεόραση και άλλο η πληροφόρηση στις εφημερίδες και τα sites που ο κάθε ένας επιλέγει ακριβώς για αυτό. Δηλαδή να πληροφορηθεί. Ζητώντας όμως συγγνώμη από όποιον έγραψε για το πανό είναι δυνατόν να γίνεται το ματς με την Άντερλεχτ και ο περισσότερος κόσμος να μην το ξέρει; Δηλαδή τι είμαστε στρουθοκάμηλοι να βάζουμε το κεφάλι στην άμμο και να πιστεύουμε ότι κάτι δεν έγινε ή αν κάποιος το ανέφερε θα τιμωρούσαν τον Ολυμπιακό και αυτός θα είχε την ευθύνη;

 

Καιρός για περισυλλογή

Νομίζω ότι ο Γιάννης Αναστασίου «είναι εδώ για να μείνει». Δηλαδή, δεν είναι ο ποδοσφαιριστής που επειδή η ομάδα είχε ανάγκη κάθισε στον πάγκο, αλλά κανονικός προπονητής, που θήτευσε κοντά στον Τεν Κάτε και που όταν η καριέρα του τελειώσει στον Παναθηναϊκό θα συνεχίσει στην επόμενη ομάδα. Τεχνικά αμφιβάλλω αν μπορεί να κάνει και πολλά περισσότερα με το υλικό του Παναθηναϊκού, που στο φινάλε πέρυσι ήταν καλύτερο, αλλά με τον Ζεσουάλντο Φερέιρα απέδιδε χειρότερα. Σε θέματα γηπεδικής συμπεριφοράς νομίζω ότι σηκώνει βελτίωση. Είτε σε περιπτώσεις που έχει δίκιο, αλλά μπορούν να παρεξηγηθούν, όπως το σπρώξιμο στον Τριανταφυλλόπουλο στο τέλος με τον Ολυμπιακό, είτε στις περιπτώσεις που τα λάθη των παικτών τον κάνουν να χάνει την ψυχραιμία του. Αν υπάρχει όμως κάτι απολύτως απαραίτητο είναι τώρα που πάμε διακοπές, ο Γιάννης Αναστασίου να εξετάσει μερικά μυστήρια πράγματα.

 

Κατά πρώτον το φαινόμενο ο Παναθηναϊκός να βγαίνει νεκρός στις αρχές των δευτέρων ημιχρόνων. Η απάντησή του στη Nova για το 20λεπτο της καταστροφής «τα παιδιά προσπαθούν πάρα πολύ, αλλά αυτή η έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης, αποφασιστικότητας, καθαρού μυαλού και επικοινωνίας...» είναι απλή συρραφή κλισέ. Όπως και ο ίδιος ξέρει, κανένας παίκτης δεν παίζει μπάλα με το σκορ στο 1-0 και σκέπτεται πού θα πάει μετά το ματς ή αν άφησε τον θερμοσίφωνα ανοιχτό ούτε λερώνεται το μυαλό του και κόβει τις επικοινωνίες μετά την ξεκούραση. Υπάρχουν τρεις περιπτώσεις και τις δύο είναι εύκολο να διακρίνει ο Αναστασίου. Η μία οι παίκτες να εφησυχάζουν υπερβολικά «σιγά μωρέ που θα χάσουμε από αυτούς που πατάγαμε 45 λεπτά». Η δεύτερη να τους πλακώνει στο over coaching «Στο δεύτερο εσύ θα πηγαίνεις εκεί που αυτός θα συγκλίνει» και όταν βγαίνουν στο β’ ημίχρονο να προσπαθούν να κάνουν ό,τι τους είπε σε σημείο που να μπλέκονται. Η τρίτη είναι να είναι σύμπτωση. Να έχουμε πέσει δηλαδή στην περίπτωση που επειδή σε τρεις καταστροφές μια μαύρη γάτα πέρναγε να μην ασχολιόμαστε με τα αίτια της καταστροφής, αλλά τα αποτελέσματα όταν περνάνε μαύρες γάτες. Ακόμα όμως και να μην μπορεί να καταλήξει η καλύτερη λύση είναι να χαλαρώσει ο ίδιος και οι παίκτες. Στο φινάλε σε σχέση με τα αναμενόμενα, ο Παναθηναϊκός είναι καλύτερος.

Πηγή: SportDay

Ποδόσφαιρο SPORTS