Ο διάλογος που ακολουθεί είναι συντομότατος και αυθεντικός:

- «Έλα ρε, τι παικτάρα είναι αυτή; Τέτοια να βλέπω αγόρι μου. Να περνάει από πάνω τους, να πλησιάζουν και να τους φυτεύει τη μπάλα στο κεφάλι, να τους.... , να.....» (δε γράφονται τα υπόλοιπα καταλαβαίνετε τον λόγο)

- «Εντάξει, σε αυτά είναι τρομερός. Απλά να συνηθίσει λίγο την Ευρώπη, να μάθει τις άμυνες, ακόμη χάνει τον αντίπαλο»

- «Ρε τι μαλακίες λέτε; Όλοι οι ειδικοί με τα συστήματά σας, με τις άμυνές σας και με τα σκατά όλα. Χέστηκα για την άμυνα. Να πετάνε όλοι. Να φύγει κι αυτός ο Μπέγκιτς να μπουν όλοι οι Αμερικάνοι, δε θέλω να ξανασκάσει η μπάλα στο παρκέ».

Δεν χρειάζεται να σας γράψω κάτι άλλο. Καταλαβαίνετε ήδη και σε ποιον αναφερόταν ο φίλος και φυσικά το ύφος του τηλεφωνήματος. Είμαι από αυτούς που πιστεύω ότι κάθε ομάδα, έχει το δικό της ύφος. Έχει την δική της σφραγίδα, που την ακολουθεί στο πέρασμα των χρόνων. Οι Ολυμπιακοί είναι τέτοιοι άνθρωποι: Στο 99% , γουστάρουν παίκτες για την εξέδρα. Το «θα γκρεμίσει τα τσιμέντα» δε βγήκε τυχαία. Ο φίλαθλος του Ολυμπιακού, ξέρει ποιος βοηθάει την ομάδα του, ποιος δίνει την ψυχή του. Αλλά πάντα ερωτεύεται ευκολότερα, τον ποδοσφαιριστή που θα «μοιράσει σακούλες», που θα κάνει ψαλιδάκια, που θα πάει να περάσει και τον τερματοφύλακα. Έχουν αποθεωθεί τέτοιοι παίκτες κατά το παρελθόν δίχως να ‘χουν δώσει πολλά. Και άλλοι όπως πχ ο Φουστέρ, χρειάστηκε να περάσουν χρόνια, για να αποσπάσουν ένα χειροκρότημα. Στο μπάσκετ; Τα ίδια. Δώστε στον κόσμο κάτι το εντυπωσιακό, κάτι το «ιπτάμενο», δώσε καρφώματα και τάπες και πάρε την ψυχή τους. Ο Χάινς για να αποθεωθεί πέρασαν δυο χρόνια κι ας κυλιόταν στα παρκέ, ας έσπρωχνε με μανία κάθε ψηλότερο κορμί. Ο Σχορτσιανίτης επειδή ήταν το... κάτι άλλο, δεχόταν χειροκροτήματα καθισμένος εκτός δωδεκάδας. Αυτά δεν αλλάζουν . Ούτε φυσικά μπορείς να κατηγορήσεις για τα γούστα τους, ανθρώπους που πληρώνουν από το υστέρημά τους για να απολαύσουν την λατρεμένη τους ομάδα.

Ο Τζαμάριο Μουν λοιπόν, στην πρώτη εμφάνιση της ζωής του μακριά από τις Ηνωμένες Πολιτείες, μπήκε στην καρδιά των Ολυμπιακών. Γιατί «πέταξε». Γιατί κάρφωσε, γιατί τάπωσε. Γιατί έβγαλε ενέργεια. Αυτό που μένει είναι να συνηθίσει τις άμυνες, να ταιριάξει με την ομάδα, να ρολάρει στα συστήματα και να κάνει τα πάντα για να γίνει κι αυτός ένας γερός κρίκος στην κόκκινη αλυσίδα. Θέλει δουλειά, αλλά κακά τα ψέματα, όταν κάποιος με το «καλημέρα» βάζει 15 πόντους ακόμη και στον Ηλυσιακό, δεν μπορείς να πεις ότι είναι κακός. Έχει προσόντα, έχει σουτ, έχει το «πακέτο». Μόλις μάθει και την άμυνα, τότε θα ρίξει και πιο εύκολα τα,,, τσιμέντα του ΣΕΦ! Αν θέλετε και την δική μου γνώμη, ο Ολυμπιακός είναι πολύ τυχερός γιατί αν οι παίκτες είναι υγιείς –όρος απαράβατος- τότε κάποια στιγμή, λόγω της εξαιρετικής περιφέρειας, όλα αυτά τα «αεροπλάνα» θα κάνουν την δουλειά τους. Και ο Ντάνστον και ο Πέτγουεϊ και ο Σίμονς και ο Μουν. Ο Μπέγκιτς που δεν θα πρέπει να αποτελεί,,, στόχο μόνο και μόνο επειδή είναι τέτοιο κορμί, υπάρχει για συγκεκριμένο σκοπό. Στα ελληνικά πλέι- οφ, μπορώ από τώρα να ποντάρω ότι θα είναι εκτός! Για να δούμε...

Πηγή: Superbasket.gr