Προχθές το βράδυ, παίζοντας στιγμιότυπα από το ΟΦΗ - Παναθηναϊκός στη NOVA με τον «Κάρπετ», διαφωνήσαμε στη μία από τις δύο επίμαχες φάσεις του ματς: στο κόψιμο του Λαγού στον Ζε Εντουάρντο που προηγείται του γκολ του Παναθηναϊκού που και εγώ στην πρώτη εντύπωση ήμουνα σίγουρος ότι πρόκειται για τρικλοποδιά, αλλά σε ένα από τα τρία ριπλέι, με την κάμερα που τραβάει πίσω από το τέρμα του Καπίνο, δείχνει ότι ο παίκτης του ΟΦΗ μπορεί και να βουτάει. Συμφωνήσαμε όμως ότι οι παίκτες του ΟΦΗ δεν έπρεπε να φρενάρουν περιμένοντας να διακόψει το ματς ο διαιτητής. Όπως ότι στο γκολ του ΟΦΗ προηγείται οφσάιντ. Κάτω από μισό μέτρο, αλλά οφσάιντ. Επίσης συμφωνήσαμε ότι ανεξάρτητα από το κατά πόσο τραυματίστηκε ο Καπίνο από τη ρίψη αντικειμένου, από τη στιγμή που ο διαιτητής διέκοψε το ματς, έπρεπε να το γράψει στο φύλλο αγώνα. Το τελευταίο ήταν και αντικειμενικά βέβαιο. Μέχρι που διάβασα τη χθεσινοβραδινή ανακοίνωση του ΟΦΗ. Αυτή μεταξύ άλλων γράφει:

«Η προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης κορυφώθηκε στη χθεσινή αθλητική τηλεοπτική εκπομπή του ΣΚΑΪ, εκεί όπου οι παραγωγοί αλλά και ο τηλε-διαιτητής κ. Ναούμ Μιντιούρης ξεπέρασαν ακόμα και τον… ίδιο τους τον εαυτό…». Μετά αναφέρεται στη φάση που προηγείται του γκολ του Παναθηναϊκού και πάει στο ψητό: «Εμείς ως ΠΑΕ ΟΦΗ δεν είχαμε την παραμικρή διάθεση να ανοίξουμε "διάλογο", αλλά σαφέστατα δεν μπορείς να μείνεις απαθής στην προσπάθεια ορισμένων να κάνουν το άσπρο, μαύρο. Αφού όμως επέλεξαν αυτόν το δρόμο, στο βίντεο που ακολουθεί φαίνεται περίτρανα το ποια ομάδα αδικήθηκε ουσιαστικά..». Πάμε:

«1. "Βουτιά" του Σίλντενφελντ, δίνεται φάουλ αντί κίτρινη κάρτα για θέατρο 2. Κραυγαλέο φάουλ στον Ζε Εντουάρντο που δεν δίνεται και στη συνέχεια γίνεται το 0-1 3. Δίνεται φάουλ σε χέρι του Αμπέντ αλλά και όχι κίτρινη που θα ήταν η δεύτερη 4. Αγκωνιά του Ρισβάνη στον Περογαμβράκη έμεινε ατιμώρητη 5. Καθαρό τράβηγμα στον Περογαμβράκη εντός περιοχής δεν δόθηκε πέναλτι 6. Καθαρό φάουλ πάνω στον Ζε Εντουάρντο στα όρια της περιοχής δεν δίνεται 7. Ο Παπάζογλου "γκρεμίζεται" από δύο αντιπάλους εντός περιοχής, πάλι δεν δόθηκε πέναλτι 8. Δεν δίνεται δεύτερη κίτρινη κάρτα στον Μέντες 9. Χέρι του Λαγού δεν δίνεται ούτε το φάουλ ούτε η κίτρινη, που θα ήταν η δεύτερη».

Η σούμα λοιπόν είναι άλλα δύο πέναλτι, το γκολ του Παναθηναϊκού δεν έπρεπε να μετρήσει και εκτός από τον Ρισβάνη έπρεπε να αποβληθούν ο Αμπέντ, ο Μέντες και ο Λαγός. Σε ένα ματς που παίχτηκε δυνατά, αλλά όχι και για τέτοια ροκ αποτελέσματα. Επειδή οι περισσότεροι -με εξαίρεση τον «Αλαφού»- περιλαμβανομένων και των παραγόντων του ΟΦΗ έχουμε δει κάποιες εκατοντάδες ή χιλιάδες ματς και εκείνα που τελείωσαν με τρία πέναλτι και τέσσερις αποβολές εναντίον μιας ομάδας είναι μετρημένα στα δάχτυλα, ας δούμε την αλήθεια.

Με το φτωχό μου το μυαλό λέω ότι έχουμε ένα ματς που ο διαιτητής δεν έχει την πρόθεση να «πυροβολήσει» τον Παναθηναϊκό. Αν ήθελε να το κάνει, σφύριζε το φάουλ στο κέντρο του γηπέδου που προηγείτο του γκολ του Παναθηναϊκού και ούτε ντόρος ούτε ζημιά. Δεν το κάνει επειδή δεν έχει καμία πρόθεση να αδικήσει, αλλά επίσης δεν έχει καμία πρόθεση να αντιμετωπίσει τον Παναθηναϊκό σαν «μεγάλη ομάδα». Δηλαδή να του δώσει τα αμφισβητούμενα, να του λήξει το ματς κάποια δευτερόλεπτα πιο νωρίς αν κερδίζει, και να το κρατήσει κάποια δευτερόλεπτα παραπάνω αν χάνει.

Το πατρόν σφυρίγματος για μεγάλη ομάδα είναι η διαιτησία του Μήτσιου στο Καραϊσκάκη. Ο Μπικέι τρώει πέναλτι στην αρχή, δίνει πέναλτι στη μέση. Στις καθυστερήσεις δύο κόρνερ χτυπάει ο Παναιτωλικός και δύο φορές σφυρίζει στον αέρα μη σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και γίνει η ζημιά.

Τι μένει απ΄τα βραβεία

Να μου επιτραπεί να πω ότι τα αθλητικά βραβεία δεν με πείθουν. Από τα Όσκαρ που είναι σαν τις φανουρόπιτες που ο οικοδεσπότης, δηλαδή οι Αμερικανοί, κόβουν 20 κομμάτια για τους δικούς τους και ένα για τον Χριστό μαζί με τον Άγιο Βασίλη, δηλαδή τις ξένες ταινίες, μέχρι τα grammy που συνήθως βραβεύονται αυτοί που έπρεπε να είχαν βραβευτεί πρόπερσι, τα βραβεία δεν μου επηρεάζουν τη γνώμη. Ακόμα και τα βραβεία «στους δικούς μας ανθρώπους», όπως συνηθίζεται να λέγονται τα βραβεία των συντεχνιών που οι επαγγελματίες βραβεύουν άλλους επαγγελματίες. Ακόμα περισσότερο ισχύει και με τα βραβεία του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών.

Νομίζω ότι οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές δεν είναι οι καλύτεροι κριτές. Εκτός του ότι πολλά από τα ματς παίζονται την ίδια ώρα, οι πρώτης κλάσης επαγγελματίες ανήκουν στην κατηγορία των self absorbed individuals. Ανάμεσα στην επίσκεψη στον φυσιοθεραπευτή για ένα τράβηγμα στον μηριαίο και τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου σημειώσατε 1. Υπάρχουν αυτοί που βλέπουνε τρία ματς την ημέρα, όπως ο Καραγκούνης και ο Χούτος, αλλά οι περισσότεροι θυμούνται ματς και αντιπάλους λιγότερο από τους θαυμαστές τους. Οι επαγγελματίες όμως ξέρουν να ανταμείβουν το ταλέντο και την προσπάθεια. Σε αυτή τη λογική πιστεύω ότι οι βραβεύσεις από τον ΠΣΑΠ του Δημήτρη Παπαδόπουλου σαν καλύτερου Έλληνα ποδοσφαιριστή και του Ρούμπεν Ράγιος σαν του καλύτερου ξένου ήταν εύστοχες.

Ο Ρούμπεν Ράγιος έδωσε το ταλέντο του στην ομάδα του και τους συμπαίκτες του χωρίς να απαιτήσει ούτε μια γραμμή, ούτε ένα δευτερόλεπτο προσοχής περισσότερο απ' όσο άξιζε. Υγιής ή τραυματίας, έπαιζε όπου του ζήταγε ο προπονητής του και η σημασία του στην ομάδα ήταν ανάλογη με τον χρόνο που της πήρε να προσαρμοστεί στην αποχώρησή του.

Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος τη σεζόν 2011-12 ύστερα από το μισό χωρίς ματς στη Θέλτα συνέχισε στον Λεβαδειακό με 3 εμφανίσεις και κανένα γκολ. Ενώ η καριέρα του έμοιαζε τελειωμένη, την επόμενη χρονιά στον Πανθρακικό έπαιξε 25 ματς και έβαλε 11 γκολ ενώ εφέτος στον Ατρόμητο σε 20 ματς έχει βάλει 9 γκολ. Και για τον επαγγελματία ποδοσφαιριστή δεν υπάρχει τίποτα πιο ενθαρρυντικό από το να βλέπει ότι μια καριέρα μπορεί να συνεχιστεί όταν όλοι πιστεύουν ότι έχει τελειώσει.

Πηγή: SportDay