Μετά το ματς στην Τούμπα, απ’ τη μανιακή περιέργειά μου για διδακτικές λεπτομέρειες, θέλησα να καταλάβω ποιο ήταν το προπονητικό κριτήριο με το οποίο ο Νίνης είχε κερδίσει στην ενδεκάδα τη μία θέση εξτρέμ από τον πιο ανάλαφρο στο τρέξιμό του, όπως και να το κάνουμε πιο αβίαστο σε σχέση με το τρέξιμο του Νίνη, Λούκας. Μου μεταφέρθηκε ότι απέναντι στον αντίπαλο μπακ ο Νίνης θεωρήθηκε (και, κατά τη γενική ομολογία μες στον στενό κύκλο της ομάδας, όντως είναι) τακτικά καταλληλότερος απ’ τον Λούκας. Πράγμα, εφόσον ισχύει, πολύ κακό για τον Λούκας!

Στην Πορτογαλία μία εβδομάδα μετά, με τον ΠΑΟΚ σε σχηματισμό-καρμπόν, ο Λούκας ήταν η μοναδική αλλαγή προσώπου. Ο Ισπανός σ’ αυτή τη ρεβάνς, δίχως να είναι καλός, ωστόσο συνέβη να έχει τις δύο ιδέες που θα μπορούσαν να κάνουν την τεράστια διαφορά. Μία, όταν είπε στην αρχή να σουτάρει και ξάφνιασε, έτσι, τον τερματοφύλακα. Η στιγμή που σκέπτεσαι, χάθηκε να είχε και η Πολωνία ένα βοηθό να κόβει το μάτι του σαν του δικού μας του λεβέντη την άλλη φορά στον Πλατανιά; Η δεύτερη, όταν στην αρχή του β’ ημιχρόνου προτίμησε ο Λούκας, απ’ το να συνεχίσει την επίθεση, ν’ αφήσει τη μπάλα και να πάρει κόρνερ.

Διάβασε περισσότερα στο gazzetta.gr