To σχόλιο των συναδέλφων πίσω στην Αθήνα, μόλις τους ενημέρωσα ότι ο Ολυμπιακός θα έπαιζε χωρίς τον Βασίλη Σπανούλη, ήταν μονολεκτικό, αλλά εύγλωττο: «Ωχ».

Αποδείχθηκε, επίσης, ανεδαφικό.

Ο πρωταθλητής Ευρώπης αντιστάθηκε σθεναρά ακόμη και χωρίς τον ηγέτη του, έφερε τον αγώνα στα μέτρα του, κέρδισε στα σημεία τη μάχη της σκακιέρας και έχασε στο νήμα τη νίκη.

Ηττήθηκε, αλλά κέρδισε την πεποίθηση ότι μπορεί να παλέψει οποιονδήποτε οπουδήποτε, ακόμη και αποδεκατισμένος. Εάν υπάρχει στην Ευρώπη μία ομάδα «προσωποκεντρική» που κρέμεται εδώ και χρόνια από ένα καρφί, αυτή δεν είναι ο Ολυμπιακός, αλλά ο ντυμένος στα πράσινα γείτονάς του.

Θα μπορούσε ο Παναθηναϊκός να διεκδικήσει νίκη επιπέδου πλέι-οφ δίχως τον Διαμαντίδη; Όταν το έκανε, στα πλέι-οφ του 2011 απέναντι στη Μπαρτσελόνα, ήταν ένας άλλος Παναθηναϊκός. Και είχε για πολύτιμο σύμμαχο τον κόσμο του.

Τι νόημα έχει, όμως, το χειροκρότημα για μια ήττα; Με τα παλαμάκια δεν κερδίζονται βαθμοί. Μετά τις δύο τελευταίες ήττες, ο Ολυμπιακός κινδυνεύει με αποκλεισμό από τα πλέι-οφ ή με βουτιά στον λάκκο των λεόντων, εφ’όσον τερματίσει 3ος ή 4ος.

Διάβασε περισσότερα στο gazzetta.gr