Yπάρχουν δύο προσεγγίσεις για το γήπεδο της Λεωφόρου. Η μία είναι η νομική. Γράφει ο Αντώνης Πανούτσος.
Να επιχειρηματολογήσει δηλαδή το κράτος κι ο Παναθηναϊκός στα δικαστήρια σε ποιον ανήκει το γήπεδο και να βγει μια τελική απόφαση. Η νομική οδός είχε ακολουθηθεί στη δεκαετία του 90, με τον ερασιτέχνη Παναθηναϊκό να εκπροσωπείται από τον σημερινό γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου Τάκη Μπαλτάκο και η απόφαση δεν έφτασε στον Αρειο Πάγο. Οι λόγοι ποτέ δεν έγιναν γνωστοί. Ας πούμε ότι κι οι δύο πλευρές δεν είχαν σχέδιο για το γήπεδο, οπότε δεν υπήρχε και λόγος να οριστικοποιηθεί η κυριότητα της Λεωφόρου. Θα είχε πάντως ενδιαφέρον μια τοποθέτηση του Τάκη Μπαλτάκου, που είναι ο μεγαλύτερος γνώστης του θέματος.
Ο δεύτερος δρόμος που μπορεί να προσεγγιστεί το θέμα της Λεωφόρου είναι ο ακτιβιστικός που βγαίνει από την ανακοίνωση της ΠΑΕ. Ο «δεν σας το δίνουμε». «Η ΠΑΕ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ επαναλαμβάνει προς κάθε ενδιαφερόμενο ότι το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας ανήκει στον μεγαλύτερο ελληνικό σύλλογο κι ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει. Είναι επίσης γνωστό ότι τους επόμενους μήνες έχουν προγραμματιστεί - και θα γίνουν - έργα ανακατασκευής του. Επομένως, δεν συντρέχει κανένας λόγος ανησυχίας. Ο μόνος τρόπος για να φύγει ο Παναθηναϊκός από την ιστορική του έδρα θα είναι να το αποφασίσει ο ίδιος, δηλαδή ο κόσμος της ομάδας μέσω της "Παναθηναϊκής Συμμαχίας", θέμα ασφαλώς που δεν τίθεται». Εδώ δεν υπάρχει λόγος για επιχειρήματα κι όπως προκύπτει, αλλά από τη Λεωφόρο θα φύγουμε μόνο αν θέλουμε να φύγουμε. Μια καθαρή ακτιβιστική θέση, που όταν όμως έρχεται από τον Γιάννη Αλαφούζο του ΣΚΑΪ, που κόπτεται για το γράμμα του νόμου έχει την πλάκα της.
Το ερώτημα είναι γιατί όλη η φασαρία αυτή τη στιγμή. Υπάρχει κάποιο σχέδιο για τη Λεωφόρο; Το κυριότερο υπάρχουν λεφτά για να υλοποιηθεί ένα τέτοιο σχέδιο; Κι αν δεν υπάρχουν, δεν είναι αμαρτία να ξεκινάει ένας πόλεμος για κάτι θεωρητικό; Ιδιαίτερα όταν για να γίνει πράσινος χώρος η Λεωφόρος και να φτάσει μέχρι τον Λυκαβηττό, θα χρειαστεί να απαλλοτριωθούν τα σπιτάκια που βρίσκονται στην πίσω πλευρά της στα Κουντουριώτικα. Αλλά στο αρχικό σχέδιο ήταν να κατεδαφιστούν και οι πολυκατοικίες στην απέναντι πλευρά της Αλεξάνδρας που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αντιρρήσεις επειδή τα θεωρεί μνημεία της Προσφυγιάς. Για μια ακόμα φορά βρέθηκε λόγος να πλακώνονται. Αλλο βέβαια ότι μια τοποθέτηση σαν ειδικού του Τάκη Μπαλτάκου έχει τεράστιο ενδιαφέρον.
Ενδιαφέρον έχει και το κομμάτι της ανακοίνωσης του Παναθηναϊκού που λέει «Είναι επίσης γνωστό ότι τους επόμενους μήνες έχουν προγραμματιστεί - και θα γίνουν - έργα ανακατασκευής του». Με τα οικονομικά προβλήματα που έχει ο Παναθηναϊκός και με την άδεια για την Ευρώπη να είναι η προτεραιότητα, υποθέτω ότι τα έργα ανακατασκευής είναι να γίνουν με τα λεφτά που είχε υποσχεθεί ο Γιάννης Σγουρός. Αν υπάρχουν τέτοια λεφτά και θα διατεθούν για το γήπεδο, είναι κρίσιμο πού θα τα δώσει ο Σγουρός. Στην περίπτωση που τα δώσει στον ερασιτέχνη Παναθηναϊκό -η ΠΑΕ δεν έχει σχέση- για να τα διαχειριστεί κι αφορούν το γήπεδο, θα είναι μια έμπρακτη παραδοχή της κυριότητας.
Πάντως και εδώ η κουβέντα γίνεται τζάμπα. Για να τα δώσει ο Σγουρός θα πρέπει να δώσει και τα 20 στην ΑΕΚ και τα 17 που έχει υποσχεθεί στον Πανιώνιο και όσα έχει λαμβάνειν ο Ολυμπιακός που εμφανίστηκε με σχέδιο για παιδική χαρά πίσω από τη Θύρα 7 με τα λεφτά να μην είναι «από τα κονδύλια του ΕΣΠΑ αλλά από το νοικοκυριό της Περιφέρειας που θα προχωρήσει σε αναπτυξιακά έργα 250 εκατ. ευρώ». Το «θα» σημαίνει μετά τις εκλογές. Και μετά τις εκλογές στη θέση του Σγουρού μπορεί να είναι ο Κουμουτσάκος ή η Δούρου.
Μεγάλες καριέρες
Δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα από το να χωρίσει μια ομάδα με έναν από τους μεγάλους παίκτες της. Πρώτον, οι καριέρες των ποδοσφαιριστών δεν έχουν on-off τη μία μέρα να παίζουν όπως ο κόσμος τους ήξερε και την άλλη να παίζουν σαν παλαίμαχοι. Τελειώνουν με 1 ματς ο παίκτης να σέρνει τα πόδια του και 4 να παίζει όπως ο κόσμος τον είχε συνηθίσει. Μετά το 1-4, γίνεται 2-3, 3-2 και πάει λέγοντας μέχρι να είναι φανερό ότι ο παίκτης δεν μπορεί να παίξει. Μέχρι τέλους οι οπαδοί αλλά κι ο παίκτης πιστεύουν ότι τα άσχημα ματς είναι προσωρινά. Οτι είναι ένα παρατεταμένο ντεφορμάρισμα. Με τους παίκτες που βάσισαν την καριέρα τους στην ταχύτητά τους όπως ο Τζόρτζεβιτς το να καταλάβεις ότι η καριέρα έφτασε στο τέλος της, είναι εύκολο. Με άλλους που βάσισαν την καριέρα τους στην πάσα ή το σκοράρισμα, όπως ο Τσιάρτας ή ο Αναστόπουλος είναι δυσκολότερο να το κρίνεις. Τη μια πάσα, το ένα γκολ το έχουν ακόμα και σήμερα και όπως είναι λογικό, δεν έχουν καμία διάθεση να κρεμάσουν τα παπούτσια. Το αποτέλεσμα είναι να συνεχίζουν σε μικρότερες ομάδες. Ο Τσιάρτας έκλεισε την καριέρα του στον Εθνικό κι ο Αναστόπουλος στον Ιωνικό. Τέλος υπάρχουν οι παίκτες που τελείωσαν από μεγάλους τραυματισμούς. Παράδειγμα ο Ζάετς, που δεν μπόρεσε να επανέλθει από το χτύπημα του Γιώργου Παπαδόπουλου. Παίκτης όμως που το πρόβλημά του να είναι οι συνεχείς μυϊκοί τραυματισμοί όπως ο Αριέλ Ιμπαγάσα είναι σπάνια περίπτωση.
Ακόμα πιο σπάνια γιατί οι τραυματισμοί του Ιμπαγάσα συνήθως έρχονται στην προπόνηση ή όταν ξεκινάει το ματς. Τι κάνεις λοιπόν σαν Ολυμπιακός; Ανανεώνεις το συμβόλαιο, γνωρίζοντας ότι έχεις έναν παίκτη ειδικών αποστολών, δηλαδή για τα τελευταία λεπτά, με μικρές ομάδες κι αν η ομάδα χρειάζεται γκολ ή κουνάς μαντίλι; Προφανώς η απόφαση θα εξαρτηθεί από τα λεφτά του συμβολαίου, αλλά καθαρά αγωνιστικά νομίζω πως το κάνεις. Οχι για το αγωνιστικό, αφού ο Ιμπαγάσα θα πιάνει μια θέση στη 18άδα, αλλά για τα αποδυτήρια, για τα εύκολα ματς, ώστε ο παίκτης να νιώθει ενεργός και γιατί οι μεγάλες ομάδες σέβονται τα μεγάλα ονόματα που φοράνε τη φανέλα τους, όπως η Μάντσεστερ τον Ράιαν Γκιγκς. Από ειδικό βάρος, συμπεριφορά κι αγάπη που του έχει η κερκίδα, η καριέρα του Ιμπαγάσα πρέπει να κλείσει όσο πιο γλυκά γίνεται.
ΠΗΓΗ: SportDay
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις