Πληθαίνουν τα δημοσιεύματα στον αγγλικό Τύπο για το ενδεχόμενο πώλησης της Τότεναμ σε αμερικανική επενδυτική εταιρεία, συγκεκριμένα την Cain Hoy. Γράφει ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος.
Μάλιστα, επειδή η λονδρέζικη ομάδα είχε εισαχθεί στο χρηματιστήριο την τελευταία δεκαετία, πρέπει σύμφωνα με τους νόμους που ισχύουν στο λονδρέζικο χρηματιστήριο -το οποίο λειτουργεί εκτός της ζώνης ευρώ- η αμερικανική εταιρεία, να ενημερώσει δημόσια για τις προθέσεις της.
ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ, η Cain Hoy, θα πρέπει μέχρι τις 10 Οκτωβρίου, είτε να ανακοινώσει συγκεκριμένη προσφορά για την εξαγορά της ομάδας είτε να ανακοινώσει ότι δεν ενδιαφέρεται. Η πώληση της Τότεναμ ήταν πάντα στόχος του πολυεκατομμυριούχου ιδιοκτήτη της, Τζο Λιούις. Από το 2001 που αγόρασε την αγγλική ομάδα, μέσω της εταιρείας της ENIC (τη θυμάστε;), που ελέγχει ο Λιούις, είχε θέσει σαν στόχο τη μεταπώλησή της μέσα σε 3 χρόνια, επιδιώκοντας να εισπράξει ένα ποσό κοντά στο 1 δισ. στερλίνες. Το ίδιο ποσό λέγεται πως επιδιώκει και τώρα αλλά είναι πολύ αμφίβολο αν θα βρεθεί αγοραστής που να το προσφέρει. Βέβαια, το μπάσιμο των Αμερικανών, με επενδυτικό χαρακτήρα, στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, δεν είναι καινούργιο φαινόμενο.
Η ΠΡΩΤΗ μεγάλη απόβαση έγινε στις αρχές της δεκαετίας του 2000 στην Αγγλία, αλλά ήταν περισσότερο μία κίνηση «οικονομικής λεηλασίας». Οι επενδυτές, δανείστηκαν για να αγοράσουν τις ομάδεςκαι φόρτωσαν τα δάνεια στις ομάδες. Στόχος ήταν να τις πουλήσουν σε τιμή μεγαλύτερη από εκείνη που τις αγόρασαν.
Κάτι σαν τον «Γκέκο - Μάικλ Ντάγκλας» στην ταινία «Wall Street» του Ολιβερ Στόουν ή τον Ντάνι ντε Βίτο στην ταινία «με τα λεφτά των άλλων», που υποδύονταν χρηματιστές, οι οποίοι ανάμεσα στα άλλα, αγόραζαν εταιρείες, τις έσπαγαν σε κομμάτια και τις πουλούσαν ή τις διέλυαν, με μεγάλο κέρδος.
Η ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ, στα χέρια των Χικς και Τζίλετ κινδύνεψε να διαλυθεί. Η Γιουνάιτεντ είναι φορτωμένη με ένα τεράστιο χρέος από τους Γκλέιζερ, αλλά προς το παρόν, τη σώζει το μέγεθός της και η εξαιρετικά επιτυχημένη πολιτική μάρκετινγκ που ακολουθεί. Μία πολιτική που φέρνει πολλά εκατομμύρια στα ταμεία του συλλόγου. Πωλητή ψάχνει και ο Αμερικανός Ντέιβιντ Λέρνερ, ιδιοκτήτης της Αστον Βίλα που έχει χρέη που ξεπερνούν τα 90 εκατομμύρια στερλίνες.
ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ Αμερικανού βρίσκεται και η Αρσεναλ, του Σταν Κρένκε, μόνο που η οικονομική κατάσταση των «κανονιέρηδων» -η τελευταία μεγάλη ομάδα εισηγμένη στο χρηματιστήριο- και η διαδικασία με βάση την οποία τους απέκτησε ο Κρένκε, απέτρεψαν τα όποια προβλήματα.
Οι αγγλικές ομάδες των ξένων
ΤΣΕΛΣΙ, Αρσεναλ, Λίβερπουλ, οι δύο ομάδες του Μάντσεστερ δηλαδή οι πέντε μεγαλύτερες αγγλικές ομάδες είναι στον έλεγχο ιδιοκτητών που δεν είναι Αγγλοι και φαίνεται πως και η έκτη σε μέγεθος και οικονομική δυναμική ομάδα, η Τότεναμ, παίρνει σειρά.
Ηταν στις καλές μέρες του Μπλερ, ενός ευσυνείδητου νεοφιλελεύθερου που φορούσε τον δήθεν σοσιαλιστικό μανδύα του τρίτου δρόμου, όταν ο υπουργός Οικονομικών του τότε -και κατοπινός πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν- πανηγύριζε για την υγεία και τη δυναμική των βρετανικών επιχειρήσεων, οι οποίες ήταν ελκυστικές για τους ξένους επενδυτές.
ΟΙ ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ έμπαιναν στην αγγλική αγορά, αγόραζαν τις επιχειρήσεις, δημιουργούσαν «θέσεις ανεργίας», μετέφεραν τα πιο κερδοφόρα τμήματα αυτών των επιχειρήσεων σε άλλες χώρες, όπου τα μεροκάματα ήταν της πείνας και δεν υπήρχαν και ασφαλστικές εισφορές αλλά οι αγγλικές τράπεζες που έκαναν τις συμφωνίες πώλησης των επιχειρήσεων, τα κονομούσαν χοντρά. Και οι τράπεζες ήταν η μεγάλη αδυναμία του τρίτου δρόμου, στον οποίο περπατούσαν Μπλερ, Σρέντερ, ο Σημίτης και όλη η Ε.Ε. Ο Γκόρντον Μπράουν, τότε που πανηγύριζε για τις επιχειρήσεις έκανε ιδιαίτερη αναφορά στις αγγλικές ομάδες και το αγγλικό ποδόσφαιρο.
ΤΟ ΠΟΣΟ δυναμικό είναι, πόσο πλούσιο και ισχυρό οικονομικά, πόσο ενσάρκωνε το πνεύμα της παγκοσμιοποίησης στο ποδόσφαιρο και διάφορα άλλα τέτοια «ηχηρά παρόμοια». Λίγο πριν «χαιρετήσει» την πρωθυπουργία, μιλούσε για τα μεγάλα χρέη των αγγλικών ομάδων και έλεγε ότι είναι μία δυσάρεστη κατάσταση την οποία οι ομάδες έπρεπε να αντιμετωπίσουν άμεσα και δραστικά. Χωρίς τη βοήθεια της κυβέρνησης.
ΑΓΚΑΘΙ ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ
Οταν έκανε την αγορά αρένα με λιοντάρια και πετούσε μέσα τις ομάδες, βορά σε κουταλομαχαιροπίρουνα διαφόρων επενδυτών, τότε η «κυβερνητική παρέμβαση» ήταν καλή. Αν φυσικά είχε φροντίσει το ζήτημα της ιδιοκτησίας και της ανακατασκευής των γηπέδων, που είχε τεθεί από τις ομάδες, όλα θα ήταν διαφορετικά. Και τώρα, το μεγάλο αγκάθι στο ζήτημα πώλησης της Τότεναμ, είναι το γήπεδο και τα έσοδα που προσφέρει.
Ένα συγκριτικό στοιχείο με μια άλλη λονδρέζικη ομάδα, με δικό της γήπεδο. Την Αρσεναλ. Την περίοδο 2012/13 τα έσοδα των «κανονιέρηδων» από το 60 χιλιάδων «Emirates» ήταν 93 εκατομμύρια στερλίνες, ενώ της Τότεναμ από το συνεχώς γεμάτο «White Ηart Lane», χωρητικότητας 36 χιλιάδων θέσεων, ήταν 33 εκατομμύρια στερλίνες. Η Τότεναμ έχει εξετάσει πολλές φορές την προοπτική της μετεγκατάστασης, αλλά τελικά επέλεξε την ανακατασκευή του γηπέδου. Και η προοπτική της πιθανής πώλησης, συνδέεται με το κόστος της ανακατασκευής.
Πηγή: sportday.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις