Δυσκολεύτηκα πολύ να πάρω την απόφαση να γράψω κάτι για τον Στιβ Τζομπς. Κυρίως, επειδή αυτές τις μέρες όλοι γράφουν για αυτόν. Γράφει η Σία Κοσιώνη.
Τι καλύτερο θα γράψω, λοιπόν, εγώ; Υπήρχε, όμως, κι ένας άλλος λόγος. Δεν ήξερα, και ακόμη και τώρα που ξεκίνησα να γράφω, δεν ξέρω, αν μπορώ να αποτυπώσω σε κείμενο το ταξίδι για το οποίο έφευγαν οι σκέψεις μου εκείνο το πρωί της Πέμπτης, όταν αγουροξυπνημένη, ακούμπησα το φλιτζάνι με τον καφέ στο γραφείο μου και άνοιξα τον υπολογιστή να δω τι παίζει λίγο πριν φύγω για τη δουλειά: «Πέθανε ο Στιβ Τζομπς».
Σκέψη 1η: Ορίστε; Πέθανε ο Στιβ Τζομπς;
Σκέψη 2η: Πρέπει οπωσδήποτε να ετοιμάσω κάτι για το ραδιόφωνο. Προλαβαίνω;
Σκέψη 3η: Με έχει πάρει χοντρά από κάτω.
Σκέψη 4η: Γιατί με έχει πάρει χοντρά από κάτω;
Από εκείνη τη στιγμή δε γλίστρησε δευτερόλεπτο που να έπαψε το μυαλό μου να αναζητεί την απάντηση.
Δεν είναι που πέθανε ο Τζομπς. «This is the destiny we all share», όπως έλεγε και ο ίδιος. Είναι που πέθανε νωρίς. Είναι που δεν μπορώ να φανταστώ πού θα μπορούσε να φτάσει μια μέρα το όραμά του. Είναι που πέθανε τώρα. Είναι που σπάνια εμφανίζονται ινδάλματα που να αξίζουν να είναι τέτοια. Είναι που δεν ξέρω πού κρύβονται οι υπόλοιποι Στιβς Τζομπς του κόσμου. Είναι που είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν και δεν έχουν ευκαιρίες και προσβάσεις. Είναι που τους έχω μεγάλη ανάγκη. Εδώ. Τώρα.
Θυμήθηκα πώς ένα βράδυ έκατσα κι εγώ να δω την περίφημη ομιλία του στους αποφοίτους του Stanford. Εκείνη τη μέρα είχε συμβεί κάτι και είχα τις μαύρες μου. Σε τέτοια βαθμό, που ούτε μπορούσα, αλλά και ούτε ήθελα να το κρύψω. Με πλησίασε τότε ένας καλός συνάδελφος και φίλος, που δε δυσκολεύτηκε καθόλου να καταλάβει ότι εκείνη τη στιγμή ούτε ήθελα κουβέντες ούτε «σήκωνα πολλά». Μου δίνει λοιπόν ένα χαρτάκι με ένα URL.
- «Όταν πας σπίτι μπες και δες το», μου λέει. «Θα νιώσεις καλύτερα»…
Την άλλη μέρα με ρώτησε αν το είδα και απάντησα καταφατικά, σχολιάζοντας, απλώς, κάτι σαν: «Φοβερό»!
Ντράπηκα να του πω ότι ήταν, ίσως, ένα από τα σημαντικότερα δώρα που μου έχουν κάνει ποτέ.
Ο Στιβ Τζομπς, φεύγοντας, δεν άφησε πίσω μόνο τα «μήλα» του. Άφησε και ένα σωρό μηνύματα. Από αυτά που μπορεί κανείς να γραπώνεται και να συνταξιδεύει για μια ζωή. Μεγάλη ή μικρή, σαν τη δική του. Αδιάφορο. Σημασία έχει πώς την αξιοποιείς. Πώς τη μοιράζεις και πώς τη μοιράζεσαι.
Ο Mr Apple, στη σύντομη ζωή του, προσπάθησε να σου πει ότι τίποτα δεν μπορεί να ανακόψει την ορμή του ανθρώπου που είναι αποφασισμένος να κυνηγήσει τα όνειρά του.
Ότι καμία ατυχία και καμία αποτυχία δεν είναι ικανή να ορίσει τη ζωή σου, αν εσύ δεν το επιτρέψεις.
Ότι η αφοσίωση και η επιμονή σε αυτό που πιστεύεις και αγαπάς σε οδηγούν, με μαθηματική ακρίβεια, στο να το κατακτήσεις.
Ότι οι άνθρωποι έχουμε περισσότερη δύναμη από αυτή που νομίζουμε ή από αυτή που κάποιοι θέλουν να μας κάνουν να νομίζουμε ότι έχουμε.
Ότι το να μοιράζεσαι τα βιώματά σου μπορεί μια μέρα να κάνει εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους πιο δυνατούς.
Ότι δεν πρέπει να ζεις μέσα από τις ζωές των άλλων και να εγκλωβίζεσαι στα αποτελέσματα της δικής τους σκέψη.
Ότι οι ιδέες, ναι οι δικές μας οι ιδέες, μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.
Ότι το μόνο που δεν μπορείς να κερδίσεις στη ζωή είναι το θάνατο.
Για αυτό με πήρε από κάτω. Γιατί, αναρωτιέμαι, ποιος και πού είναι ο επόμενος που θα σταθεί ικανός να στείλει τέτοια μηνύματα που θα φτάνουν και σε τόσα εκατομμύρια inbox.
Χαμένη μέσα στο trip μου, τσαντίστηκα με τα tweets που εύχονταν στον Jobs «Rest in Piece». Μα είναι δυνατόν; Σκέφτηκα. Δεν έχουν καταλάβει σε ποιον απευθύνονται;
ΥΓ: Αν τελικά αποφάσισα να γράψω για τον Steve Jobs είναι γιατί τα μηνύματα είναι για να αφομοιώνονται: «Μην αφήνεις τίποτα να σε εμποδίσει να κάνεις αυτό που θέλεις».
Πηγή: aixmi.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις