Οι διαφορές του 2003 και του 2012 εν όψει της επιστροφής του Ντέμη Νικολαΐδη στα διοικητικά της ΑΕΚ. Τι βρίσκει διαφορετικό σε σχέση με πριν από εννέα χρόνια...
Οι τελευταίες ημέρες στην ΑΕΚ έχουν ξανά ως πρωταγωνιστή τον Ντέμη Νικολαΐδη. Η επανεμφάνισή του στα κοινά και οι πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει, προκειμένου να βγει ο σύλλογος από το αδιέξοδο, αποτελούν τη μοναδική σανίδα σωτηρίας για να πιαστεί ο φίλος της Ενωσης.
Βλέπετε, μολονότι ο ίδιος επαναλαμβάνει προς όλους τους τόνους πως δεν συζητά καν το ενδεχόμενο επιστροφής στο διοικητικό τιμόνι της ομάδας, όλες οι πράξεις φανερώνουν το ακριβώς αντίθετο. Η μεσολάβηση για την ταμειακή διευκόλυνση, ο θεσμικός ρόλος που ανέλαβε ο άμεσος συνεργάτης του Χάρης Οικονομόπουλος, το ενδιαφέρον που δείχνει συνολικά για την ομάδα, πείθουν για το έντονο ενδιαφέρον του.
Ο Νικολαΐδης εμφανίζεται προ των πυλών της ΑΕΚ, αλλά για να διαβεί αυτές τις πύλες θα πρέπει να ξεπεραστούν κάποιοι ενδοιασμοί. Διότι μπορεί για επικοινωνιακούς λόγους η πιθανότητα ενασχόλησής του να εμφανίζεται περίπου ως "αποστολή αυτοκτονίας", ωστόσο είναι δεδομένο πως υπάρχουν και αντικειμενικές δυσκολίες. Τα προβλήματα που υπάρχουν στον σύλλογο και τα ζητήματα που πρέπει να λυθούν είναι πολύ περισσότερα συγκριτικά με το 2003. Οταν τότε ο Ντέμης ετοίμαζε τα σχέδιά του για την Ενωση υπήρχαν πολύ διαφορετικές συνθήκες. Οι οποίες τώρα δείχνουν πως δεν καλύπτονται.
Ισως η βασικότερη εξ αυτών αφορά τη στήριξη των πρώην συνεταίρων του. Πέρα από καλές προθέσεις και τη στήριξη που θα ζητηθεί από τον κόσμο είναι τέτοια πλέον τα ανοίγματα της ΑΕΚ που δεν επιτρέπουν σχεδιασμούς δίχως οικονομική βοήθεια. Δίχως επιχειρηματίες μεγάλου βεληνεκούς, οι οποίοι θα δώσουν χρήματα για την Ενωση και θα τη βοηθήσουν να σταθεί στα πόδια της. Κατά την προετοιμασία της διαδικασίας εισόδου του το 2003 ο Νικολαΐδης είχε έρθει σε συμφωνία -καίτοι δεν τους εμφάνισε άμεσα για λόγους τακτικής- με επιχειρηματίες της δυναμικής του Χατζηϊωάννου, του Παππά ή του Νοτιά.
Καθείς εξ αυτών θα μπορούσε πολύ εύκολα να πάρει την ΑΕΚ μόνος του και να είναι ευθέως ανταγωνιστικός προς τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Τώρα, πίσω από τον Νικολαΐδη φέρεται πως βρίσκονται ξανά μεγάλα επιχειρηματικά ονόματα (όπως ο Γιάννης Μπεθάνης ή ο Τουρκί Αλ Σουνταϊρί), αλλά εμφανίζονται διατεθειμένοι απλά να διευκολύνουν ταμειακά την ομάδα και όχι να αναλάβουν ρόλο χρηματοδότη της. Και δεν είναι η μοναδική διαφορά σε σχέση με το 2003.
>> Το έρεισμα του Νικολαΐδη στον κόσμο είναι σαφώς μειωμένο σε σχέση με το παρελθόν, όπως βέβαια έχουν ελαττωθεί σημαντικά οι αντοχές των φιλάθλων.
Η στήριξη από τον κόσμο της ΑΕΚ αποτέλεσε το μεγάλο ατού του Νικολαΐδη κατά το 2003. Επί της ουσίας, οι φίλοι της Ενωσης τον επέβαλαν, τον στήριξαν και πίεσαν καταστάσεις, ώστε να αναλάβει την ομάδα. Τώρα, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Ο Νικολαΐδης έχει χάσει το τεράστιο έρεισμα που είχε στον κόσμο της ΑΕΚ πριν από εννιά χρόνια.
Για κάποιους δεν είναι πια ο Ντέμης τους, ο "δικός τους ανθρωπος", καθώς η φθορά του χρόνου αλλοίωσε πολλά χαρακτηριστικά της σχέσης. Συν τοις άλλοις, οι φίλοι της Ενωσης είναι εξουθενωμένοι από τις παλινωδίες στην ηγεσία της ομάδας και ταλαιπωρημένοι από την οικονομική κρίση που μαστίζει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Γι' αυτό, τόσο οι «Supporters» όσο και το "Θεμέλιο 21" απέχουν παρασάγγες σε ανταπόκριση συγκριτικά με την «Ενωση 1924».
>> Η διάθεση του κράτους είναι πολύ πιο αυστηρή, καθώς «44» δεν υπάρχει και οι υποχρεώσεις της εταιρείας είναι πολύ διαφορετικές σε σχέση με το παρελθόν.
Το σχέδιο του 2003 περιείχε κάποιους βασικούς άξονες. Ο Νικολαΐδης είχε εκπονήσει μαζί με τη στενή ομάδα συνεργατών του (Κιντής, Κούλης, Κανελλόπουλος) την υπαγωγή της εταιρείας στις διατάξεις του άρθρου 44. Μπόρεσε να χειριστεί με τέτοιο τρόπο τις οφειλές της εταιρείας, ώστε να φαίνεται πως οι περισσότερες εξ αυτών αφορούσαν τους μετόχους της και άρα μπορούσε να υπαχθεί στον σχετικό νόμο.
Παράλληλα, μπόρεσε να πιέσει προς αυτήν την κατεύθυνση και να θέσει τον κόσμο ως πολιορκητικό κριό, που θα ήρε τις αντιρρήσεις και τις ενστάσεις της πολιτείας. Οι καλύτερες συνθήκες της εποχής ευνόησαν στη θετική αντιμετώπιση της ΑΕΚ, που με τα πολλά κατάφερε να περάσει όσα ήθελε. Σε αντίθεση με τη σημερινή κατάσταση, όπου το κράτος ψάχνει απεγνωσμένα έσοδα και -όπως έδειξε και η πρόσφατη περιπέτεια με την Εφορία- δεν χαρίζεται σε κανέναν.
>> Αλλες προοπτικές για το ρόστερ, άλλες ανάγκες από τον κόσμο, διαφορετικά δεδομένα για να ξεκινήσει ο σχεδιασμός του ποδοσφαιρικού τμήματος
Το 2003 ήταν μια αποτυχημένη χρονιά για την ΑΕΚ. Η ομάδα δεν πήρε το πρωτάθλημα, έχασε το Κύπελλο, αναγκάστηκε να ολοκληρώσει τη σεζόν με υπηρεσιακό προπονητή τον... κασκαντέρ Ντουμιτρέσκου. Ωστόσο, εκείνη η ομάδα είχε ορισμένα από τα μεγαλύτερα αστέρια του σύγχρονου ελληνικού ποδοσφαίρου.
Οταν ο Νικολαΐδης ανέλαβε την ομάδα είχε έτοιμο το αγωνιστικό πλάνο στο μυαλό του. Κράτησε μόνο όσους μπορούσε και έκρινε αναγκαίους για να στηθεί μια ομάδα και έδωσε τα... κλειδιά στον Φερνάντο Σάντος, τον οποίο εμπιστευόταν απόλυτα. Η ΑΕΚ μπορούσε να στηριχθεί σε παίκτες όπως οι Κατσουράνης και Λυμπερόπουλος, που έκαναν πραγματικά τη διαφορά. Τώρα, βαδίζουν προς τη λήξη της καριέρας τους και η αντικατάστασή τους δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ειδικά αν αναλογιστεί κάποιος πως στην πορεία και ο Σάντος είχε "θυσιαστεί" από τον Νικολαΐδη, προκειμένου να δημιουργηθεί μια ομάδα που θα παίζει... ελκυστικό ποδόσφαιρο!
Τότε το ρόστερ είχε παίκτες να πουλήσει και να βγάλει έσοδα (Καψής, Ζαγοράκης, αργότερα Κατσουράνης), τώρα είναι αμφίβολο ποιους θα κρατήσει. Τότε είχε δευτεραγωνιστές πολυτελείας (Κωστένογλου, Μιχαηλίδης, Πέτκοφ, Χιώτης), τώρα ψάχνει παίκτες για να στηθεί από την αρχή.
Πηγή: Goal
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις