Ο Μίλτος, ο νταλικέρης, γράφει στο blog του στο gazzetta.gr για το ντέρμπι των «αιωνίων» που έρχεται, αλλά και για τις ματσάρες που προηγήθηκαν το συγκεκριμένο ματς. Kαι καταλήγει με μία χαρακτηριστική ατάκα του Νίκου Αλέφαντου: «Να βγει ο Δούρος στο τηλέφωνο!»
Ώρα να αρχίσουμε να τσιμπιόμαστε. Να διαπιστώσουμε αν κοιμόμαστε ύπνο βαθύ και βλέπουμε σουίτ ντριμς. Ή κάτι δεν πάει καλά ή έχουμε συνηθίσει να μην πηγαίνει τίποτα καλά και ξαφνιαζόμαστε όταν κάτι απ' όλα πάει. Αυτό πάει, εγώ πού το πάω;
Προσέξτε: τι βλέπαμε στο ελληνικό ποδόσφαιρο από την αρχή της χρονιάς (και εδώ και μερικά χρόνια, εδώ που τα λέμε); Τη μία σούπα μετά την άλλη. Και τις καταπίναμε καυτές λες κι είχαμε αντί για λαρύγγι, αμιαντοσωλήνα. Πολλή σούπα. Κακοποίηση του ποδοσφαίρου και των ματιών μας. «Υπνοσεντόν», που έλεγε και μια θεία στο χωριό, θεωρώντας ότι το όνομα της συγκεκριμένης μάρκας ηρεμιστικών ήταν σύνθετο και προερχόταν από τις λέξεις «ύπνος» και «σεντόνι», με το οποίο σκεπάζεσαι όταν κοιμάσαι.
Υπνοσεντόν, λοιπόν, ήταν το πρωτάθλημά μας και ξαφνικά πάμε να χάσουμε τον ύπνο μας με κάμποσα διαδοχικά καλά ματς. Είναι να μην τσιμπιόμαστε μετά, να δούμε αν είμαστε ξύπνιοι ή αν μας πλάκωσε το πάπλωμα μαζί με το «σεντόν»;
Προσέξτε τι έχουμε πάθει οι δύσμοιροι Έλληνες ποδοσφαιρόφιλοι το τελευταίο δεκαήμερο...
Πρώτα είδαμε ένα παιχνίδι με αληθινό χαρακτήρα ντέρμπι στην Τούμπα, έστω και κεκλεισμένων των θυρών. Ποιοτικά μπορεί να μην ήταν ματσάρα, αλλά είχε απ' όλα. Χόρταινες κι ας έληξε μόνο 1-0 το ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός του Κυπέλλου. Είχε τους τσαμπουκάδες του, το -καλώς εννοούμενο- ξύλο, είχε αγωνία μέχρι το φινάλε, είχε ένταση.
Καπάκι έγινε η ρεβάνς ΑΕΚ-Παναθηναϊκός 2-3. Χαμός! Γκολ, ευκαιρίες, ανατροπές, μεγάλη ανατροπή στο φινάλε, ήρωες και μοιραίοι της τελευταίας στιγμής. Εντάξει, είχε και άμυνες παιδικής χαράς, αλλά δεν μας χάλασε. Χορταστικό παιχνίδι.
Τέσσερις μέρες μετά, γίνεται άλλη μια ματσάρα στην Τούμπα. Ποιοτικά, μπορεί και το καλύτερο ματς της χρονιάς. Πάλι με απ' όλα, παρότι κι αυτό έληξε 1-0, με χαμένο τον καλύτερο και νικητή της μίας ευκαιρίας (ο περίφημος κλισέ «νόμος του ποδοσφαίρου», που λέγανε παλιά ο Φουντουκίδης κι ο Κοντοβαζαινίτης).
Και μετά, το Σαββατοκύριακο που πέρασε, δυο ματσάρες με πρωταγωνιστές τους δύο διεκδικητές του τίτλου, οι οποίοι μια βδομάδα πριν παίξουν μεταξύ τους, έδειξαν επιτέλους ότι μπορούν και καλύτερα. Ότι δεν κερδίζουν πάντα με μισό-μηδέν με το στανιό, ότι δεν χρειάζονται κατ' ανάγκη φαλτσοσφυρίγματα και σπρωξίματα, ότι έχουν ποιότητα κι ότι είναι σε θέση να παίξουν και μπάλα εκτός από κλοτσοσκούφι.
Πήγε ο Ολυμπιακός στη Σαλονίκη υπό πίεση, επειδή ο Μέρμηγκας δεν κέρδιζε ντέρμπι ούτε με απευθείας ανάθεση του ελληνικού Δημοσίου (ξέρετε εσείς...). Βρέθηκε και πίσω στο σκορ κι άρχισαν να τους ζώνουν τα φίδια τους Ολυμπιακούς. Κι εκεί οι παίκτες έδειξαν χαρακτήρα. Τσαμπουκαλεύτηκε ο Ολυμπιακός. Κλότσησε, έδειρε, δάγκωσε, έβαλε το τόπι κάτω, δεν κρεμάστηκε από τα καλαμπαλίκια του ρέφερη, να γκρινιάζει για να πάρει ένα σφύριγμα και να κερδίσει. Έπρεπε να πάρει το ματς με τον Άρη και το πήρε παίζοντας και μπάλα.
Και μετά ο Μέρμηγκας είπε τη σωστή ατάκα, την οποία τη γράφει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ο Μίλτος εδώ και δέκα χρόνια. Αυτή για τα χρωματιστά γυαλιά. «Εμείς δεν είδαμε την αποβολή του μπαγάσα του Ιμπαγάσα, εμείς είμαστε Ολυμπιακός και είδαμε το πέναλτι που δεν μας έδωσε ο διαιτητής. Ο καθένας το βλέπει από τη δική του πλευρά». Και με τα δικά του γυαλιά...
Το πρόβλημα είναι πως στην Ελλάδα δεν μένουν μόνο οι αντίπαλοι (ομάδες και οπαδοί) σε αυτή τη διαδικασία, αλλά μπαίνουν και οι δημοσιογράφοι, οι οποίοι επίσης θα όφειλαν να βλέπουν τα πράγματα «από την πλευρά τους». Δηλαδή από απέναντι και με γυαλιά διαφανή. Ε, ψάξτε να βρείτε πόσα φύλλα έγραφαν και για τις διαμαρτυρίες του Άρη και για εκείνες του Ολυμπιακού και πόσα ξέχασαν τις μισές.
Ωστόσο, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Είχαμε μείνει σε τέσσερα διαδοχικά καλά ματς και ήρθε και το ντέρμπι Παναθηναϊκός-ΑΕΚ 3-1 για να κλείσουμε πεντάδα. Πάλι άμυνες παιδικής χαράς, αλλά και πάλι καλό θέαμα, πολλά γκολ, φάσεις, ωραία μπάλα, ματς από αυτά που φέρνουν κόσμο στα γήπεδα.
Καλά όλα αυτά, έστω κι αν μας κακομαθαίνουν. Και τώρα θα παίξουν οι δυο τους. Μπορούν να συνεχίσουν το καλό σερί; Μπορούν να ασχοληθούν μόνο με αυτό το στόχο, να προσφέρουν ένα καλό ματς, ή θα μας ξυπνήσουν άσχημα από το όνειρο; Μπορούν να μη μας (τα) ζαλίσουν όλη τη βδομάδα με το ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός, ποιος ο τίμιος και ποιος ο άτιμος, ποιος ο εγκληματίας και ποιος το θύμα; Γίνεται να μη μιλάμε για τον ρέφερη από τη στιγμή που θα οριστεί, δύο μέρες πριν το ματς και για δέκα μέρες, μήνες, χρόνια μετά από αυτό; Μπορούμε;
Να βγει ο Δούρος στο τηλέφωνο...
Μέχρι να βγει και με την ελπίδα να μη μας ξυπνήσουν από το όνειρο, εγώ ο Μίλτος να 'μαι καλά...
ΠΗΓΗ: www.gazzetta.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις