Για αυτά που έγραψε στο Φέισμπουκ!
Γράφει ο Άγγελος Αρτελάρης...
Πολλά θα μπορούσε να σκεφτεί ένα άτομο, το οποίο δεν έχει σχέση με το μπάσκετ και ευρύτερα με τον αθλητισμό, διαβάζοντας τη φράση που έγραψε στο Φέισμπουκ αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα με την Σερβία ο Γιώργος Πρίντεζης. Μία σκέψη θα ήταν ότι ο διεθνής καλαθοσφαιριστής έγραψε εν θερμώ μετά την ήττα και στη συγκεκριμένη κατάσταση δικαιολογούνται και οι ύβρεις. Τείνει, άλλωστε, να γίνει – καλώς ή κακώς – μια συνήθεια στη καθημερινότητά μας.
Ο Γιώργος Πρίντεζης, σύμφωνα με την ταπεινή μας άποψη, είπε κάτι σωστό με ίσως, υπερβολικό τρόπο. Αλλά για να αγγίξει κάποιος τις αναίσθητες, πλέον, χορδές ορισμένων χρειάζεται και η ωμότητα και η βαναυσότητα. Θα έχετε παρακολουθήσει, άλλωστε, διαφημίσεις στην τηλεόραση, σε ελληνική αλλά και παγκόσμια εμβέλεια, που έχουν παρόμοιο περιεχόμενο. Επί παραδείγματι, η Ελληνική Αστυνομία χρησιμοποιεί πραγματικό οπτικο-ακουστικό υλικό από ατυχήματα στα διαφημιστικά σποτάκια, προκειμένου να μας πείσει να μην οδηγούμε όταν πίνουμε ή να φορούμε ζώνη ή κράνος. Αλλά και στην τέχνη απεικονίστηκαν ζητήματα ταμπού για την εποχή, εκφράζοντας την ασχήμια, την ωμότητα και τη βαναυσότητα.
Επειδή η τέχνη έχει την ελευθερία της και το μπάσκετ, όπως και ο αθλητισμός, πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται ως τέχνη, ο Γιώργος Πρίντεζης καλώς έγραψε στο Φέισμπουκ, κάτι που έβγαινε από τη καρδιά του, από την ψυχή του. Αυτό κάνει, άλλωστε και ο ζωγράφος και ο ποιητής και ο συγγραφέας, ξεδιπλώνει και αποτυπώνει τα συναισθήματά του. Όποια κι αν είναι αυτά, αρκεί να μην προσβάλει το διπλανό του. Τη στιγμή, όμως, που ο διπλανός του χάρηκε με την αποτυχία της εθνικής ομάδας, για προσωπικούς – συμφεροντολογικούς λόγους, τότε είναι δικαίωμα του Πρίντεζη να του πει αυτό που νοιώθει. Είναι σαν ο γείτονάς σας να γελάσει με την καρδιά του, επειδή γκρεμίστηκε το σπίτι σας από το σεισμό.
Χαρακτηριστικό είναι το ανέκδοτο «Η κατσίκα του γείτονα», το οποίο γίνεται αντικείμενο πόθου, φθόνου και κοινωνικού διαχωρισμού. Αν ενθυμήστε σύμφωνα με τη διήγηση ήταν δυο γείτονες σ’ ένα χωριό. Ο ένας απ’ αυτούς παραπονιόταν συνεχώς στον Θεό, διότι ο γείτονας του είχε κατσίκα ενώ αυτός δεν είχε. Και όσο έβλεπε τον γείτονα του να χαίρεται με τη κατσίκα του, τόσο και θύμωνε και ζήλευε περισσότερο. Εμφανίζεται λοιπόν κάποια στιγμή ο Θεός και του λέει…
«Πες μου τέκνο μου κι εσύ τι θέλεις. Όποια ευχή κάνεις, θα σου την εκπληρώσω. Θέλεις κατσίκα, θέλεις πρόβατα, θέλεις χωράφια, τι θέλεις;» Και η απάντηση ήταν αποστομωτική: «Θέλω να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα μου».
Αντί, εν ολίγοις, να τα έχουμε με το γείτονα που επιθυμεί σφόδρα τον αφανισμό μας, που επιζητάει την απαξίωσή μας, εμείς στρεφόμαστε εις βάρος του νοικοκύρη. Εν προκειμένω, εναντίον ενός αθλητή που χωρίς δεύτερη σκέψη φόρεσε το εθνόσημο στο στήθος και «έπεσε στη φωτιά» στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας. Το ίδιο έκαναν όλοι οι καλαθοσφαιριστές του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, όπως και τα μέλη της αποστολής. Την ώρα που κάποιοι στη χώρα τους …έτρωγαν τα νύχια τους κατά τη διάρκεια των ματς και παρακαλούσαν για την ήττα της ομάδας, αυτοί έδιναν τη ψυχή τους στα παρκέ της Σεβίλλης και της Μαδρίτης. Και την ώρα που γνώριζαν τη μία και μοναδική ήττα αλλά καταδικαστική, για το μέλλον στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα, αυτοί πανηγύριζαν μέχρι πρωίας. Είτε διότι θα φαίνονταν το κενό που, ίσως, άφησαν, είτε επειδή ήθελαν, μάλλον, να δεχθεί «χαστούκι» ο Φώτης Κατσικάρης λόγω της διαφήμισης που του έγινε, είτε πάλι να ήταν πιο τρωτή η εικόνα της διοικήσεως της ΕΟΚ, είτε εν τέλει, διότι δεν θέλουν το μπάσκετ σε εθνικό επίπεδο να «σηκώσει κεφάλι». Η εθνική ομάδα είναι πάνω από τα μικροσυμφέροντα και τις μικροπολιτικές.
Πηγή: Superbasket.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις