O κανονικός προπονητής, η κανονική ομάδα, ο Καπίνο και ο… κλαρκ Μήτσος.
Είχε έναν προπονητή κανονικό, που έβαλε τους παίκτες να αγωνιστούν στις κανονικές θέσεις τους: Ο κανονικός στόπερ, το μπακ στην πλευρά του με το κανονικό πόδι, ο κόφτης-κόφτης, κανονικός ανασταλτικός και αυτός!
Αυτός ο …κανονικός προπονητής, λοιπόν, συνέχισε κανονικά την προσέγγιση του ματς στο “Juventus Stadium”, κάνοντας το αυτονόητο στον τρόπο παράταξης των παικτών του, εντός επανορθωτικών γραμμών:
Έστησε κανονικά την ομάδα, με «κανόνες και όρους» που διέπουν τις σκληρές αναμετρήσεις «ειδικών συνθηκών», οι οποίες δεν σου επιτρέπουν να… βγεις στον πηγαιμό για τη Λισαβόνα, το Τορίνο ή την Βαρκελώνη, γιατί πολύ απλά, ομάδες σαν την Σπόρτινγκ (εκείνο το μαράζι της πρεμιέρας θα τον ακολουθεί τον Ολυμπιακό ως την τελευταία νύχτα των Ομίλων και θυμηθείτε το…) και, εννοείται, πολύ περισσότερο σαν τις Γιουβέντους, Μπαρτσελόνα, όπου σε βρουν μπόσικο και «εύκαμπτο» θα… σου αλλάξουν τον αδόξαστο και ύστερα (θα ‘ναι αργά) θα τρέχεις να μαζέψεις τα κουλουβάχατα της ιστορίας σου.
Είχε και έναν κανονικό κίπερ και κάπως έτσι, ο Ολυμπιακός επέστρεψε στην κανονικότητα: Των εμφανίσεων και της αγωνιστικής εικόνας του, με βάση την αδιαμφισβήτητη ποιότητα του υλικού του και τις απαιτήσεις του Champions League, με τις γνωστές ανισότητες που πηγάζουν από την σταθερή απόσταση του ελληνικού ποδοσφαίρου από τα προηγμένα της Ευρώπης.
Αν προλάβαινε ο Τάκης…
Έχετε ήδη διαπιστώσει βλέποντας το παιχνίδι με την “Signora” – γιατί δεν ήταν πολύπλοκο να αντιληφθεί και η… θεία μας η Μαρίκα – και κατανοήσει ακόμα περισσότερο από τα πρωτοσέλιδα της Πέμπτης και την πληθώρα αναλύσεων των συναδέλφων, ότι ο Ολυμπιακός του Τάκη Λεμονή δεν είχε καμία απολύτως ομοιότητα ούτε και σχέση με τον «προηγούμενο Ολυμπιακό» του Χάσι. Μια εντελώς ΑΛΛΗ ομάδα!
Με… άλλες ικανότητες, δίχως… αναπνευστικά προβλήματα που άδειαζαν το ρεζερβουάρ της νωρίς στο β’ ημίχρονο (βλέπε ΑΕΚ), αλλά με άλλη αντίληψη του ματς και του συγκεκριμένου σκοπού μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Μια ομάδα που ήξερε πού ήταν, τι γύρευε και πώς θα το διεκδικούσε.
Και ότι δεν πήρε τελικά αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός στο Τορίνο, ίσως και να είναι εκείνη η αλλαγή του Μποτία που δεν έγινε ποτέ, για κάποια… δευτερόλεπτα πριν το (αρκετά τυχερό) γκολ του σπουδαίου σκόρερ Γκονσάλβο Ινγκουαίν (να, είδατε, που είπαμε για… αποστάσεις: αναπληρωματικός ο Αργεντινός στράικερ, από τον πάγκο ήρθε και έδωσε λύση!..).
Κατά συνέπεια δεν υπάρχει λόγος να επεκταθώ ιδιαίτερα για τη γενική μεταλλαγμένη εικόνα των πρωταθλητών Ελλάδας, εντός ολίγων 24ωρων από το «φιάσκο του ΟΑΚΑ» και τα αλλεπάλληλα γρονθοκοπήματα του Σεπτεμβρίου, που είχαν ρίξει την ομάδα στο καναβάτσο, έχοντας ως Α-Π-Ο-Κ-Λ-Ε-Ι-Σ-Τ-Ι-Κ-Ο υπαίτιο τον Κοσοβάρο προπονητή.
Στην Ιταλία, παρά την εξ’ ορισμού αντιπαλότητα του Δαβίδ με τον Γολιάθ, οι ερυθρόλευκοι ήταν μια κανονική ομάδα, με ψυχολογία, όρεξη να… φάει μπάλα, μπιανκονέρι και χορτάρι μαζί!
Μαχητική ομάδα, με το Μ κεφαλαίο, τρεξίματα και αλληλοκαλύψεις στις κοντές - τόσο όσο χρειάζεται όταν πας να «κλέψεις» αποτέλεσμα, αρπάζοντας μπάλες για αντεπιθέσεις – αποστάσεις μεταξύ των γραμμών της, με πίεση ψηλά στα κεντρικά μπακ της Γιούβε για να αγκομαχούν στην πρώτη πάσα, ξεκινώντας τον «στενό κορσέ» από την ανάσα του Εμενίκε στα γάντια του Μπουφόν και ολοκληρώνοντας το πρεσάρισμα το support στις πτέρυγες.
Κι αν για τον Σεμπά που ντουμπλάριζε τον Κούτρη αριστερά δεν είναι κάτι νέο, είδαμε για πρώτη φορά τόση ανταπόκριση από τον Πάρντο στην απέναντι πλευρά στο πλάι του Φιγκέιρας.
Είδαμε επίσης δύο αμυντικούς μέσους, με τον Ζντιέλαρ να κάνει όλη τη «βρόμικη» δουλειά χωρίς την μπάλα, κλείνοντας κάθε διάδρομο στον άξονα για τον Ντιμπάλα, απελευθερώνοντας τον Ρομαό και δίνοντάς του την ευχέρεια να γίνεται συμπαραστάτης του Οτζίτζα στο δημιουργικό κομμάτι, αφού η ομάδα έπαιξε χωρίς κλασικό μπαλαντέρ.
Κλαρκ ο… Μήτσος
Ο ορθολογισμός του Τάκη Λεμονή στην προσέγγιση του ματς και στην απεικόνιση της μελέτης του στο γήπεδο, ανέδειξε επίσης τον Retsos No2: Δημήτρης Νικολάου. Με ντουέτο έναν έμπειρο συνάδελφο του (Βούκοβιτς ή Μποτία), στο πρόσωπο του 19χρονου στόπερ οι ερυθρόλευκοι ίσως και να βρουν, συν το χρόνο, την… Ιθάκη τους στην πολύπαθη γι’ αυτούς θέση.
Ο Δημήτρης ξέραμε ότι έχει ταλέντο, ότι διαθέτει τσαγανό (που πάντα είναι τεράστιο προσόν και θα το επαναλαμβάνω, για έναν πιτσιρικά που πρέπει οι ώμοι του να σηκώσουν ψηλά σαν... κλαρκ το βάρος της φανέλας), ότι είναι πιο κοντρολαρισμένος με την μπάλα κάτω από τον Πάνο (Ρέτσο), ότι – θα μας το αποδείξει και πρώτα στον εαυτό του στην πορεία – διαθέτει παραπάνω προσόντα από τον Ρέτσο, μόνο που στον Χάσι δεν «έλεγαν» τίποτα από όλα αυτά και τον αντιμετώπιζε σαν… απαγορευμένο καρπό.
Στον προηγούμενο προπονητή του Ολυμπιακού ήταν τελικά πολλά που… δεν του έλεγαν τίποτα, λες και είχε βαλθεί να παλαβώσει τους λογικούς και να… αποτρελάνει τους παράλογους. Λίγο ακόμα να καθόταν στον πάγκο θα έβγαζε τον κόσμο από το Δρομοκαΐτειο παγανιά για το Φάληρο!
Γι’ αυτό λοιπόν ο Λεμονής δεν έκανε κάτι… εξωπραγματικό. Πορεύθηκε βασιζόμενος στη λογική, στο αυτονόητο που είπα στην αρχή και στηρίχθηκε στις πραγματικές δυνατότητες της ομάδας του. Καταθέτοντας προσωπικότητα και πάθος, την παραδοσιακή «Ολυμπιακή ψυχή». Το πλέον χαρακτηριστικό γνώρισμα του πρωταθλητή.
Ταυτόχρονα, ο Έλληνας τεχνικός, κόβοντας ακριβοδίκαια το καρπούζι:
Έχασε το ματς στο τέλος με τις καλύτερες δυνατές εντυπώσεις για μια ήττα, αλλά κέρδισε:
Ο «αποστειρωμένος σάκος» των γκολπόστ
Τον Σίλβιο Προτό τον άφησα τελευταίο στην αναφορά μου γιατί ήθελα να δώσει ιδιαίτερη μνεία στην καθοριστική συμμετοχή του στην αναμόρφωση του Ολυμπιακού.
Επιτέλους, οι ερυθρόλευκοι βρήκαν πάλι σιγουριά στα χέρια και τη φιγούρα ενός γκολκίπερ κάτω από τα γκολπόστ τους.
Ο έμπειρος Βέλγος πορτιέρε μας θύμισε πώς είναι η ασφάλεια στον άνθρωπο που θα κληθεί να πει την τελευταία λέξη στην ευκαιρία του αντιπάλου.
Μας θύμισε τον «αποστειρωμένο σάκο» από τον οποίο περιβαλλόταν ο Ολυμπιακός όσο υπήρχε ο Ρομπέρτο. Τότε που υπήρχε ο Αντώνης Νικοπολίδης.
Και για να μην πέσετε να με φάτε, δεν ακυρώνω τον Καπίνο. Δεν τον βγάζω άχρηστο, δεν χαίρομαι που είναι… εξορία.
Δεν γινόταν όμως κιόλας, σε κάθε αγώνα να σώζει 3-4 και να τρώει και μια «φάβα» καταδικάζοντας την ομάδα!
Το έκανε με την Παρτιζάν και τη Ριέκα στο Καραϊσκάκη, το έκανε στην Ξάνθη, με την Σπόρτινγκ, το παρά-έκανε με την ΑΕΚ στο ντέρμπι βάζοντάς την στο παιχνίδι από το πουθενά, με την μπάλα να περνάει από τη… νεφραμιά του και να καταλήγει στα δίχτυα.
Φτάνει! Κανονικός και ο τερματοφύλακας του κανονικού προπονητή, της κανονικής (πια) ομάδας!
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
Sportdog Team