Ένα πλοίο-φάντασμα

Δεν γνωρίζω τι περίμεναν οι περισσότεροι από το παιχνίδι της Εθνικής απέναντι στη Σερβία. Γράφει ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος.
 

Σε κανονικές συνθήκες, θα ήταν ένα από τα παιχνίδια εκείνα που γίνονται για να διευκολύνουν τις κινήσεις και τους σχεδιασμούς ενός προπονητή. Προπονητής δεν υπάρχει. Και δεν υπάρχει γιατί δεν υπήρχαν και ποδοσφαιριστές. Ούτε και ομοσπονδία υπήρχε και γι' αυτό φθάσαμε έως εδώ.

ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ παιχνίδι ήταν ένα ματς χωρίς λόγο. Έγινε γιατί ήταν προγραμματισμένο και υποχρεωτικό από το καλεντάρι της ΟΥΕΦΑ. Η Εθνική είχε αντίπαλο χωρίς κανένα κίνητρο. Τι θα μπορούσε να αποδείξει και σε ποιον σε ένα τέτοιο παιχνίδι; Να δείξει τη συνοχή της ή τις δυνατότητές της; Να υπερασπιστεί κάτι; Να πάρει τη νίκη για να μη χάσει τη θέση της στη βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ; Ολα αυτά, ακόμη και χωρίς προπονητή, ακόμη και χωρίς την οργανωτική και υποβοηθητική παρουσία της ομοσπονδίας, θα μπορούσε να τα δείξει και πριν.

Η ΕΘΝΙΚΗ είναι σαν ένα καράβι καταμεσής του πελάγους, χωρίς πυξίδα. Χωρίς καπετάνιο. Δεν ξέρει ούτε πού θέλει να πάει, ούτε πώς. Και ακόμη χειρότερα: δεν μπορείς να καταλάβεις ποιοι από τους παίκτες θέλουν να είναι στο καράβι σαν πλήρωμα και ποιοι σαν επιβάτες, ξένοιαστοι, χωρίς υποχρεώσεις. Και αν υπάρχουν τέτοιοι, ας κατέβουν. Σε τέτοια καράβια πας εθελοντικά αλλά αν δεχθείς να πας, θα είσαι πλήρωμα. Θα κάνεις τα πάντα για να πλεύσει το καράβι στον προορισμό του.

ΝΟΜΙΖΩ πως δύο είναι τα προβλήματα της Εθνικής, αφήνοντας έξω το ζήτημα του προπονητή και τις λειτουργίες της ομοσπονδίας. Το ζήτημα της παρουσίας ισχυρών προσωπικοτήτων, χαρακτήρων ώριμων, με γερές πατημασιές και εμπειρίες που να τους εμπιστευτείς να πάρουν την ευθύνη του πλοίου στη δύσκολη θάλασσα. Που στα δύσκολα βγαίνουν μπροστά και δεν κρύβονται. Προσωπικότητες που υπήρχαν στην Εθνική, το προηγούμενο διάστημα. Αυτό είναι το δύσκολο κομμάτι. Οι ποδοσφαιρικές προσωπικότητες χτίζονται με τα χρόνια και τις ευθύνες που αναλαμβάνουν. Δεν τις βρίσκεις εύκολα και ξεπετιούνται μπροστά όταν η ιστορία το απαιτήσει. Τέτοιο πράγμα δεν φαίνεται να υπάρχει.

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ που λείπει και που ένας καλός προπονητής θα μπορούσε να το «μακιγιάρει», να το κρύψει, να το μεταμφιέσει, είναι το ταλέντο. Αυτή η ομάδα θα μπορούσε να γίνει μια ομάδα πειθαρχημένη, παθιασμένη, συγκεντρωμένη ενενήντα λεπτά στο παιχνίδι, αποφασισμένη και έτοιμη να εκμεταλλευτεί -με τα όπλα που έχει- τις αδυναμίες του αντιπάλου και έτσι να κρύψει την έλλειψη ποδοσφαιρικού ταλέντου. Να γίνει, τουλάχιστον, μία τίμια ομάδα σε ό,τι αφορά την ειλικρίνεια της προσπάθειας.

ΑΥΤΗ η Εθνική που είδα χθες και σε όλα τα ματς μετά το Μουντιάλ, τέτοια ομάδα δεν είναι. Και δεν ξέρω αν θα μπορέσει να γίνει ή πόσο χρόνο θα χρειαστεί για να γίνει. Προς ώρας, αυτό που είναι, θυμίζει ένα φάντασμα του πλοίου που κάποτε υπήρξε, θαυμάσαμε και ταξιδέψαμε μαζί του, πολύ μακριά.

ΠΗΓΗ: SportDay

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις