Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Γιώργου Κολοκοτρώνη για τον Έλληνα άσο και τον Δικέφαλο...
Έβλεπα τον Πέδρο, ο οποίος μετά την παρθενική του συμμετοχή στην Τσέλι γύρισε στην Βαρκελώνη για να αποχαιρετήσει τους συμπαίκτες του και τον κόσμο της Μπάρτσα και σκέφτηκα τον Δημήτρη Σαλπιγγίδη.
Έπαιξε κοντά στα 10 χρόνια στον ΠΑΟΚ, πρόσφερε ό,τι μπορούσε και τον καθάρισαν σαν αβγό αφού έχει ξεκινήσει και επίσημα η νέα σεζόν.
Δεν άξιζε στον Σαλπιγγίδη αυτό το τέλος και είναι ντροπή του Ιβάν Σαββίδη και των συνεργατών του που του φέρθηκαν με αυτόν τον τρόπο.
Πριν ακόμα ολοκληρωθεί η περσινή σεζόν είχε αποφασιστεί το τέλος του Σάλπι και το είχα αποκαλύψει στο www.filathlos.gr.
Αιφνιδιάστηκα, μάλιστα, όταν ο διεθνής παίκτης έμεινε στην ομάδα, όμως έμαθα ότι ήταν θέμα χρόνου να του ανακοινωθεί η απόφαση.
Έβαλαν μπροστά τον Τούντορ ότι δεν τον υπολογίζει, αλλά η αλήθεια είναι διαφορετική και γι' αυτό τονίζω ότι ο ΠΑΟΚ δεν στάθηκε στο ύψος του σαν μεγάλη και ιστορική ομάδα απέναντι σε έναν παίκτη που τίμησε την φανέλα της ομάδας.
Έπρεπε να του το είχαν πει από τον Μάιο. Σταράτα και όχι να το μεθοδεύσουν με τρόπο που ουσιαστικά εκτέθηκαν.
Τίποτα δεν μου λέει η ανακοίνωση της ΠΑΕ. Στην Ελλάδα οι παίκτες είναι σημαίες μέχρι να φτάσει το ποδοσφαιρικό τους τέλος.
Μετά ουδείς ασχολείται μαζί τους. Ενώ στο εξωτερικό οι σημαίες κυματίζουν για πάντα και βλέπουμε να γίνονται αγώνες προς τιμή παλιών παικτών και τα γήπεδα να γεμίζουν.
Κι εδώ αν και όταν κάποια ομάδα θυμηθεί να διοργανώσει ανάλογο ματς, στις εξέδρες βρίσκονται μόνο συγγενείς και φίλοι.
Είναι χαρακτηριστικό του Έλληνα να ξεχνάει πολύ γρήγορα. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο στο ποδόσφαιρο.
Αλλά στον χώρο μας είναι θλιβερό να βλέπεις πώς αντιμετωπίζουν οι ομάδες τον κάθε παλαίμαχο που είχε όνομα, πρόσφερε, γνώρισε την αποθέωση.
Μετρημένοι στα δάχτυλα τους ενός χεριού είναι εκείνοι που έχουν καταφέρει να διατηρούν πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας και να έχουν πόστα στις παλιές ομάδες τους.
Κι αυτό δεν οφείλεται στις ΠΑΕ και τους ιδιοκτήτες, αλλά στους ίδιους που πολύ σωστά εκμεταλλεύονται την προσωπικότητά τους και αξιοποιούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το όνομα που έφτιαξαν στα γήπεδα.
Ο Σαλπιγγίδης ουδέποτε υπήρξε ο ποδοσφαιριστής κλάση, όμως είναι πολύ εργατικός και πάνω απ' όλα βάζει την ομάδα.
Το απέδειξε στον ΠΑΟΚ, τον Παναθηναϊκό και την εθνική όταν δέχθηκε αδιαμαρτύρητα να αγωνίζεται από τα δεξιά και όχι στην κορυφή που είναι η αγαπημένη του θέση.
Είναι εξαιρετικός στην τακτική, κάνει ό,τι του λέει ο προπονητής και διαθέτει ένα πολύ πλούσιο συναισθηματικό κόσμο.
Είναι από τα καλύτερα παιδιά του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ένας κύριος με το κάπα κεφαλαίο.
Ο ΠΑΟΚ καλά θα κάνει να αγνοήσει εκείνους τους λίγους που έχουν μείνει στον έρανο του κόσμου για να μείνει ο παίκτης στην ομάδα πριν φύγει για τον Παναθηναϊκό και πολύ σύντομα να τιμήσει τον Δημήτρη όπως του αξίζει.
Έχει πληρώσει πολύ ακριβά αυτή την παλιά ιστορία και αν τα βάλουμε κάτω με νούμερα θα διαπιστώσετε ότι ο Σαλπιγγίδης έχει χάσει πολλά χρήματα για να κάνει το παιδικό του όνειρο πραγματικότητα να φοράει την φανέλα του ΠΑΟΚ.
Και αλλιώς είχε σκεφτεί το τέλος της καριέρας του. Με τον δικέφαλο στο στήθος.
Ο Σαββίδης, όμως, επηρεάστηκε από την θλιβερή μειοψηφία που χρόνια τώρα κρατά τον ΠΑΟΚ σε ομηρία...
Πηγή: Filathlos.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις