Στο ποδόσφαιρο αν θέλεις να βρεις δικαιολογίες, βρίσκεις εκατομμύρια και φθηνές μάλιστα. Γράφει ο Αντώνης Πανούτσος.
Στο contra.gr χθες δημοσιεύτηκε συνέντευξη του Μιχάλη Κωνσταντίνου. Οταν ρωτήθηκε αν συμφωνεί ότι η καριέρα του δεν έφτασε εκεί που μπορούσε να φτάσει απάντησε: «Πιστεύω ότι αδίκησα πάρα πολύ τον εαυτό μου. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα κάποια λάθη που έκανα. Οταν είσαι πιο μικρός, ψάχνεις συνεχώς για δικαιολογίες, πάντα σου φταίνε οι άλλοι. Σε πιο μεγάλη ηλικία τα βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα. Στο ποδόσφαιρο αν θέλεις να βρεις δικαιολογίες, βρίσκεις εκατομμύρια και φθηνές μάλιστα. Εγώ αδίκησα περισσότερο τον εαυτό μου, δεν με αδίκησαν οι άλλοι». Την απάντηση θα έπρεπε να τυπώσει και να βάλει σε κάδρο κάθε νέος ποδοσφαιριστής. Και να τη διαβάζει κάθε μέρα. Με πρώτο τον Σωτήρη Νίνη που διάβαζα δηλώσεις του ότι ο Χουμπ Στέφενς έφταιγε που δεν έπαιξε στον ΠΑΟΚ. Μέχρι κάποιο σημείο θα έχει δίκιο, αλλά ο ίδιος θα έπρεπε να μην το σκέφτεται. Φυσικά υπάρχουν προπονητές που δεν γουστάρουν έναν παίκτη, αλλά αν ο παίκτης παίζει μπάλα θα φανεί στο γήπεδο και αν ο προπονητής του τον αδικεί θα τον βάλει να παίξει η κερκίδα.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης κάποτε είχε πει ότι δεν πρέπει να αφήνεις τους παίκτες να ασχολούνται με τη διαιτησία, αφού αν το κάνεις έχουν βρει μια δικαιολογία γιατί έχασαν. Ισχύει σε όλα. Οδηγώ μηχανή 48 χρόνια. Είμαι ακόμα ζωντανός γιατί κάποια στιγμή αποφάσισα ότι οτιδήποτε και να γίνει το λάθος είναι δικό μου. Σε κάθε ατύχημα ψάχνουμε να βρούμε τα λάδια που πέσανε στην άσφαλτο, τους ταξιτζήδες που μας κλείσανε και αυτόν που πέρασε με κόκκινο. Προφανώς όταν συμβαίνει έχουν λάθος. Στα ατυχήματα όμως που είχα μέσα σε αυτά τα 48 χρόνια στα περισσότερα το λάθος ήταν δικό μου. Και τις φορές που δεν ήταν δεν ήμουν συγκεντρωμένος για να δω ότι κάτι γυάλιζε στην άσφαλτο, κάποιος είχε σηκώσει το χέρι και ο ταξιτζής θα σταματούσε και όπως εγώ περνάω με «ροζ» το ίδιο κάνει και ο άλλος.
Σαν Ελληνες όμως έχουμε μάθει να ρίχνουμε την ευθύνη στον άλλον. Το χρέος τους που πρέπει να πληρώσουνε αυτοί. Για κάθε «αυτοί» υπάρχει και ένας Αλέκος Αλαβάνος με ένα Σχέδιο Β που θα λέει δεν έχεις καμία ευθύνη, ότι ο κακός που σε παρέσυρε πρέπει να πληρώσει. Στο ποδόσφαιρο όμως δεν υπάρχουν Αλαβάνοι. Υπάρχει η πραγματικότητα του γηπέδου. Η οποία λέει ότι αν κοιμάσαι στις πέντε το πρωί και καπνίζεις τρία πακέτα «Μάλμπορο» ό,τι δικαιολογίες και να βρίσκεις η πραγματικότητα θα περάσει από πάνω σου σαν φορτηγό που δεν μπορεί να σταματήσει καμία δικαιολογία.
Το θετικό είναι ότι ο χρόνος δεν είναι ατελείωτος, αλλά υπάρχει. Ο Καραπιάλης έπαιξε πραγματική μπάλα όταν έφτασε τα 30. Ο Σωτήρης Νίνης στα 24 του έχει μπροστά του χρόνο για να σώσει την καριέρα του. Φτάνει να αποφασίσει ότι στον ΠΑΟΚ δεν έπαιξε όχι επειδή έφταιγε ο Στέφενς, αλλά επειδή δεν έδωσε το κάτι παραπάνω που χρειάζεται να δίνει κάθε παίκτης όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Αυτό που σου λέει μέσα σου: «Αυτό το καλοκαίρι θα κόψω τις διακοπές μου μισές και θα ζητήσω να κάνω προπόνηση πριν την προετοιμασία». Χωρίς ταρατατζούμ και φανφάρες, χωρίς να το μάθει κανένας μόνο και μόνο επειδή δεν μπορεί «εμένα να με αμφισβητούνε». Και κάθε μέτρο που θα κάνει, κάθε κιλό που θα σηκώνει, να λέει ότι δεν υπάρχει ούτε Θεός ούτε διάβολος που μπορεί να με σταματήσει. Ούτε ο ίδιος ο εαυτός μου, που πολλές φορές είναι ο χειρότερος εχθρός.
Ρίσκα και εγγυήσεις
Με τον Αγγελο Αναστασιάδη να αναλαμβάνει τον ΠΑΟΚ η παραμονή ή όχι του Στοχ παίρνει διαφορετικές διαστάσεις. Δηλαδή «μπορεί ο Στοχ και ο Αναστασιάδης να συνυπάρξουν με τους χαρακτήρες που έχουνε;». Με το συμβόλαιο που έχει ο Στοχ η εκτίμηση θα είναι μια ακριβή υπόθεση και δεν μπορεί να την κάνει ο Σαββίδης. Μπορεί να την κάνει μόνο ο Βρύζας που ξέρει τον χαρακτήρα του Αγγελου, έζησε τον Στοχ μία σεζόν στην Τούμπα και ο ίδιος υπήρξε παίκτης και καταλαβαίνει πώς θα τα πάνε οι δυο τους. Αν βέβαια ο Σαββίδης έχει και μπορεί να δώσει τα 4-5 εκατομμύρια που προβλέπεται να ζητήσει η Μπεσίκτας.
Κάτι ανάλογο ισχύει και με τον Ολυμπιακό. Ο Στοχ είναι ένας εξαιρετικός ποδοσφαιριστής, εκρηκτικός, με πολύ καλή κίνηση παράλληλα με το τέρμα και με σουτ-τούβλο. Αυτά φαίνονται με τη μία. Το δύσκολο να εκτιμηθεί είναι αν ο χαρακτήρας του παίκτη ταιριάζει με τον χαρακτήρα του Μίτσελ. Με τον Βάις ο Μίτσελ από το πρώτο ματς με την Καλλονή δεν τα πήγε καλά, θα τα πάει τώρα με τον Στοχ; Εδώ νομίζω ότι δεν χρειάζεται κανένας Καρεμπέ ή Ισά για να το αποφασίσει παρά μόνος του ο Μίτσελ, που πρέπει να έχει αντίληψη για τον χαρακτήρα του παίκτη.
Στην ΑΕΚ από τους εννέα παίκτες που παρουσιάστηκαν για προσαρμογή στο προπονητικό στα Σπάτα να πω ότι οι επτά είναι bona fide επιπέδου Super League. Από τους Αραβίδη, Λαμπρόπουλο, Ντούνη, Ανέστη, Φαγέ, Μπακάκη, Σβάρνα, Κολοβέτσιο και Σαρρή μόνο για τους Σβάρνα και Φαγέ έχω αμφιβολίες και αυτές όχι λόγω ικανότητας αλλά επειδή δεν έχουν παίξει στη μεγάλη κατηγορία. Οι υπόλοιποι είναι επιπέδου από ομάδα πρώτης πεντάδας Super League μέχρι και ομάδα της μέσης της βαθμολογίας. Με μερικούς όπως τον Αραβίδη και τον Λαμπρόπουλο ιδιαίτερα ψημένους, αφού ο Αραβίδης έχει σώσει μια καριέρα που δεν πήγαινε πουθενά και ο Λαμπρόπουλος έχει ξεπεράσει δύο τραυματισμούς δείχνοντας τη θέλησή του να παίξει όταν έφτασε να παίζει πλάγιο μπακ επειδή ο Πανιώνιος είχε ανάγκη. Τέλος για τον Ανέστη να πω ότι αν έπαιζε στον ΠΑΟΚ αντί για τον Πανιώνιο, σήμερα θα ετοίμαζε τις βαλίτσες του για τη Βραζιλία.
Πηγή: SportDay
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις