Ο Δημοσθένης Καρμοίρης επισημαίνει την αιτία που ο Πορτογάλος προπονητής έγινε το σημείο αναφοράς στον Πειραιά για όλο το προσεχές διάστημα
Όχι ο Μάρκο Σίλβα, ο… Μουρίνιο και ο Πεπ, ο… Θεός ο ίδιος, άμα οι τελικές εντυπώσεις από τη δουλειά μιας σεζόν δεν κατέληγαν σε συμπέρασμα γεωμετρικής προόδου της ομάδας σε σύγκριση με τις προγενέστερες, τα ποδάρια της καρέκλας του δεν θα πατούσαν στέρεα.
Εννοώ ότι αν ο Ολυμπιακός δεν είχε να επιδείξει κάτι καλύτερο φέτος σε σχέση με πέρυσι και τα προηγούμενα χρόνια, δεν γνωρίζω κατά πόσο και αν θα «άντεχε» ο Πορτογάλος τα crash test με τους προκατόχους του. Και δεν αναφέρομαι στον Περέιρα που δεν έδειξε απολύτως τίποτα στους λίγους μήνες που έκατσε στον πάγκο, ούτε στον Ζαρντίμ που έμεινε ημιτελές το έργο του, αλλά στον Ερνέστο και τον Μίτσελ.
Σκεφθείτε φερ’ ειπείν να μην έπαιρνε το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό ο Ολυμπιακός. Κι αν δεν συνεχιστεί τελικά η διοργάνωση του Κυπέλλου ώστε να μη μάθουμε ποτέ αν οι ερυθρόλευκοι θα επαναλάμβαναν νταμπλ, ποιο και πόσο «πειστικό» θα ήταν επί της ουσίας το ταμείο για τον Σίλβα;
Δεν είναι λίγο βεβαίως, το πρωτάθλημα που έχει κατακτήσει. Αυτό όμως το έκανε και την προηγούμενη και τις άλλες σεζόν πιο πριν ο Ολυμπιακός. Με ένα τεράστιο «διπλό» όμως φέτος στο Λονδίνο σε βάρος της Άρσεναλ, αλλά με χαμένη μέσα από τα χέρια του στο φινάλε, για να τα λέμε όλα, την πρόκριση στους «16».
Κι αμέσως μετά, έναν… κατά τα ειωθότα, άδοξο (πάλι) αποκλεισμό από το Europa League, προτού καν πει «καλησπέρα» στον… καταραμένο (γι’ αυτόν!) θεσμό από μια τουλάχιστο όχι καλύτερη – για να μην πω χειρότερη αφού δεν το μάθαμε ποτέ στην πράξη όπως τα κατάφεραν οι ερυθρόλευκοι – ομάδα. Ένα πραγματικό δώρο του Ολυμπιακού στην Άντερλεχτ.
Μια αγωνιστική σεζόν που χαρακτηρίστηκε εκ νέου από «κοιλιά» ενός μήνα, το Φεβρουάριο, που του κόστισε το ευρωπαϊκό νοκ άουτ, που έκανε την πρώτη ήττα στο πρωτάθλημα στο ντέρμπι με την ΑΕΚ, που δεν έπαιζε καλό ποδόσφαιρο για αρκετά παιχνίδια. Ακόμα και στο 1-0 επί του ΠΑΟΚ, που δεν… βλεπόταν.
Grosso mondo μία από τα ίδια θα ήταν οι ερυθρόλευκοι με τα περασμένα χρόνια, υπό αυστηρό πρίσμα κριτικής της τρέχουσας περιόδου, εφόσον δεν ερχόταν αυτή η σπουδαία νίκη-γοήτρου, με ανατροπή κιόλας και πανηγυρικό τρόπο και τόνο στο επιμύθιο του αιώνιου ντέρμπι.
Θυμάστε άλλωστε που λέμε ότι πάντα στη ζωή, μέσα από διάφορα και διαφορετικά, εικόνων, γεγονότων και παραστάσεων, τα οποία έρχονται και παρέρχονται, η τελευταία εντύπωση είναι πάντα αυτή που σου μένει. Που
εντυπώνεσαι.
Και ο Ολυμπιακός του Μάρκο Σίλβα στο αποχαιρετιστήριο – αν επαναλαμβάνω, γιατί διατηρώ σοβαρές επιφυλάξεις γύρω από το κατά πόσο θα είναι τελεσίδικη αυτή η απόφαση-σκάνδαλο για το Κύπελλο, δεν υπάρξει συνέχιση της διοργάνωσης – σούπερ ματς της χρονιάς εν Ελλάδι, δεν πλημμύριζε από ευφορία τους πάντες.
Βάλτε στο νου σας τη γκρίνια και τη δυσφορία της εξέδρας, το «ξίνισμα» του κόσμου, αν έμενε το ματς της περασμένης Κυριακής στο γκολ του Μπεργκ ή άντε ακόμα στην ισοφάριση του Καμπιάσο. Να μην έφευγε δηλαδή ηττημένος από το Καραϊσκάκη ο κατώτερος Παναθηναϊκός, ως τελευταία εντύπωση των «πεπραγμένων» Σίλβα κατά την πρώτη εποχή θητείας του στον πάγκο των πρωταθλητών.
Η εύκολη σκέψη; «Τι είναι και αυτός; Ένας από τους προηγούμενους, λίγο ανώτερος, λίγο κατώτερος από κάποιους». Αυτό. Τόσο εύκολα και απλά, γιατί στην Ελλάδα ζούμε και η κρίση μας – καλώς ή κακώς, κακώς προφανώς – είναι μεσογειακή, παρορμητική, σπασμωδική.
Επειδή όμως ο Ολυμπιακός τον «καθάρισε» τον ΠΑΟ και με παλικαρίσιο τρόπο στη ροή του ματς ήρθε η επικρότηση του καλύτερου, της ανώτερης ομάδας, με ένα φινάλε που στα πόδια των ερυθρόλευκων παρουσιάζονταν πεσμένοι στο χόρτο οι πράσινοι εμφανίζοντας σημάδια διάλυσης και παράδοσης άνευ όρων, του «έκαστε» του Μάρκο Σίλβα και είναι αυτός καβάλα στο άλογο.
Και το γράφω με καλή πρόθεση και κατανόηση για τον 38χρονο εξαιρετικό προπονητή, προκειμένου να διαβλέψουμε όλοι μαζί το επόμενο διάστημα. Ο Σίλβα θέλω να πω θα τις χαρεί τις δάφνες που πατάει τώρα. Λογικό είναι να θέλει να βλέπει, ως ένας επιτυχημένος σαφώς τεχνικός, το όνομα του σε λεζάντες. Στην πρώτη γραμμή επικαιρότητας.
Να ανεβαίνει το κασέ του για το μέλλον, να έχει «νταραβέρι» και προτάσεις για να φύγει και τον Ολυμπιακό να τον θέλει. Και να τον θέλει πια πολύ.
Και ως εκ τούτου, να συνεχίζουν παρέα και την προσεχή σεζόν. Αυτό θα γίνει!
Είναι Γερμανοί, αλλά είναι και Μπάγερν! Είναι Ιταλοί, αλλά είναι και Γιουβέντους. Γι’ αυτό απολαύσαμε τέτοια ματσάρα στο “Alianz Arena”, την οποία μακάρι, αλλά δεν το ξέρω αν θα την ξαναδούμε ως τον τελικό και το φινάλε του φετινού Champions League. Η αποθέωση, το απάνθισμα του ποδοσφαιρικού θεάματος, παίχτηκε τη νύχτα της Τετάρτης. Και έγινε από 0-2, 4-2 γιατί «στο τέλος νικάνε πάντα οι Γερμανοί», ειδικά όμως αν τους λένε Βαυαρούς και Μπάγερν. Έχει άλλο DNA από κάθε άλλη γερμανική ομάδα η Μπάγερν.
Όπως και η Γιούβε, στο πεσμένο αυτό ιταλικό ποδόσφαιρο των τελευταίων χρόνων, παραμένει η ανεξάντλητη δύναμη. Η μοναδική αξία. Οι δύο Μιλανέζες, Ίντερ, Μίλαν είναι πολύ πίσω της, έχουν «ξεφτίσει», η Ρόμα δεν θα βρεθεί ποτέ σε αυτό το επίπεδο και η Νάπολι, όσο και να ανέβει, δεν έχει την ιστορία των άλλων…
Πηγή: sportit.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις