Με το ποδόσφαιρο, άκρη δεν βγάζεις. Σ’ ένα κακό σαν θέαμα παιχνίδι, ίσως το χειρότερό του Παναθηναϊκού από πλευράς ρυθμού και έντασης στα έξι επίσημα μέχρι τώρα, νίκησε με το άνετο και εμφατικό 4-0.
Γράφει ο Χρήστος Κοντός...
Τι διαφορετικό είχε σε σχέση με τα προηγούμενα; Μα φυσικά αποτελεσματικότητα. Έξι καλές φάσεις, τέσσερα γκολ, όταν στα προηγούμενα ματς πέταγε στα σκουπίδια τις ευκαιρίες και σκόραρε με το σταγονόμετρο. Και φυσικά, σαφώς υποδεέστερο αντίπαλο.
Στο ποδόσφαιρο παίζουν δύο μπάλα, όχι ένας. Το αποτέλεσμα δεν καθορίζεται μόνο από τι μπορείς να κάνεις εσύ, αλλά και το τι μπορεί να κάνει ο άλλος. Και η Καλλονή ήταν μακράν η πιο αδύναμη ομάδα που αντιμετώπισε έως τώρα ο Παναθηναϊκός, πολύ χειρότερη από την Γκαμπάλα η οποία επιμένω ότι εύκολα θα είχε μια θέση στην πρώτη οκτάδα της Σούπερ Λίγκας. Ποιος θα την περνούσε δηλαδή; Ο Πλατανιάς, ο Λεβαδειακός, η Καλλονή, η Βέροια, ο Πανιώνιος, ο Ηρακλής ή μήπως ο Πανθρακικός;
Σαφώς και πόνεσε πολύ ο αποκλεισμός από την Γκαμπάλα. Κι από καλύτερη ομάδα να ερχόταν, πάλι θα πονούσε. Απλώς οι εντυπώσεις είναι που κάνουν τη διαφορά. Εμείς στην Ελλάδα έχουμε μάθει όλα τα μετράμε με τη φανέλα, χωρίς να αξιολογούμε σωστά την πραγματική δυναμική μιας ομάδας, προς τα πάνω ή προς τα κάτω, ανάλογα με το «όνομά» της. Τις γνωστές τις σεβόμαστε στα όρια του φόβου κι ας σέρνονται, ενώ τις άσημες τις υποτιμάμε κι ας είναι πολύ καλύτερες από το «όνομά» τους.
Ακούει κάποιος ότι η Σουόνσι παρακαλώ έριξε τρία τεμάχια στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και ξαφνιάζεται. Γιατί; Γιατί είναι η ταπεινή Σουόνσι, που στην Ελλάδα θα την είχαμε του κλώτσου και του μπάτσου έτσι και κληρωνόταν με καμιά δικιά μας. Αλλά όποιος έχει δει αγγλικό πρωτάθλημα και την έχει πάρει μάτι αυτή τη Σουόνσι, μια χαρά μπορεί να αντιληφθεί γιατί έριξε τρία κατακέφαλα στη Γιουνάιτεντ κι άλλα δύο στην Τσέλσι στην πρεμιέρα, σε ένα ματς που της άξιζε να το κερδίσει. Πολύ καλή ομάδα κι ας είναι φτερό στον άνεμο η φανέλα της σε σχέση με της Τσέλσι και της Γιουνάιτεντ.
Χρόνια τώρα λέω ότι όποιος δεν το αντέχει το ποδόσφαιρο, καλύτερα να μην ασχολείται. Σαν το κρασί ένα πράγμα. Άμα σε πειράζει, γιατί να το πίνεις; Εντάξει, θα πικραθείς, θα τσαντιστείς, μπορεί και να σαλτάρεις. Μπάλα είναι. Μέσα στο παιχνίδι είναι όλα αυτά, συμβαίνουν σε όλους. Αλλά πρέπει να υπάρχει μέτρο και ισορροπία, χωρίς ακρότητες τόσο στα καλά όσο και στα άσχημα. Διότι είναι το ίδιο επικίνδυνη η υπερβολική αποθέωση σε ένα καλό αποτέλεσμα με την ισοπέδωση σε ένα στραβό κι ανάποδο.
Όλες οι ομάδες του κόσμου, ακόμα και οι πολύ μικρές, θα κάνουν κάποια στιγμή μεγάλες νίκες. Και αντίστοιχα, ακόμα και οι πολύ μεγάλες, οδυνηρές ήττες. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο και δεν αλλάζει. Ποτέ των ποτών, γι’ αυτό και μαγνητίζει τα πλήθη σε όλο τον κόσμο. Αν ήταν να παίζουν μπάλα μόνο οι φανέλες και τα μπάτζετ, θα φτιάχναμε το μέσο όρο κάθε ομάδας από την αρχή και θα σχόλαγε από νωρίς ο γάμος. Αλλά δεν είναι έτσι το ποδόσφαιρο, γι’ αυτό και έχει το γούστο του.
Παρά το κάζο του διπλού ευρωπαϊκού αποκλεισμού του, επιμένω ότι ο Παναθηναϊκός έχει καλή ομάδα που μπορεί να γίνει πολύ καλύτερη μόλις «κουμπώσουν» οι νέοι, αν «κουμπώσουν» φυσικά γιατί μπορεί και να τους ψάχνουμε. Κι όταν λέμε καλή, εννοώ ομάδα ικανή να κτυπήσει πρωτάθλημα κι όχι απλώς να κάτσει στη δεύτερη θέση.
Τον είδαμε και τον Ολυμπιακό δύο αγωνιστικές και τρομάξαμε. Πιο αργός κι από το σλόου μόσιον, χωρίς ένταση στο παιχνίδι του, βαρετός και πολύ προβλέψιμος. Έχει βέβαια περιθώρια βελτίωσης, γιατί έχει καλή μαγιά. Αρχή είναι ακόμα, ειδικά για μια ομάδα με νέο προπονητή και καμπόσους νέους παίκτες. Αλλά αν δεν πιάσει καλό ρυθμό γρήγορα, θα κλάψουνε μανούλες έτσι και πετύχει την Μπάγερν στα κέφια της. Και μετά τι; Θα πρέπει να τον πάρουν οι οπαδοί του με τις πέτρες;
Τι σχέση έχει αυτό με τον Παναθηναϊκό; Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο μια κούρσα με τον εαυτό σου, είναι μια κούρσα με τους άλλους. Και η θέση που θα πάρεις δεν εξαρτάται μόνο από το τι θα κάνεις εσύ αλλά και από το τι θα κάνουν οι άλλοι. Ξέρετε γιατί εκεί που λέγαμε ότι στη Λεωφόρο με την Καλλονή θα είναι τρεις κι ο κούκος, εμφανίστηκαν σχεδόν δέκα χιλιάδες; Χωρίς πλάκα, επειδή είδαν τον Ολυμπιακό στο ματς με τον Λεβαδειακό. Ξέρω πολλούς που πήραν τα πάνω τους όταν είδαν αυτό το μαύρο χάλι, άσχετα αν έπεσε πάλι από την Ακρόπολη και βρήκε πορτοφόλι.
Μια τρίχα απέχει η κόλαση και ο παράδεισος στο ποδόσφαιρο. Δοκάρι κι έξω μαλ@κας, δοκάρι και μέσα μάγκας. Αν έμπαινε το τετ α τετ του Μπεργκ στο 90’ με την Γκαμπάλα, θα μιλούσαν όλοι για τον Παναθηναϊκό των ανατροπών, που είχε τα άντερα να γυρίσει για τρίτη φορά τούμπα ένα παιχνίδι. Δεν μπήκε όμως το τετ α τετ και έπεσε το μαύρο σκοτάδι. Κι αντίστοιχα, αν δεν έμπαινε ένα γκολ που μπαίνει μια στα δέκα χρόνια και έμενε στην ισοπαλία με τον Λεβαδειακό ο Ολυμπιακός, τι έπρεπε να γίνει; Να πέσουν τα τσιμέντα του ΟΑΚΑ;
Εν ολίγοις, ουδέποτε κατάλαβα τι νόημα έχουν όλες αυτές οι υστερίες. Και το λέει αυτό ένας άνθρωπος που ζει το ποδόσφαιρο με μπόλικο πάθος. Μπάλα είναι, μπορεί να συμβούν τα πάντα. Έκατσαν ανάποδα τα ζάρια και με την Μπριζ και την Γκαμπάλα. Και τι πρέπει να γίνει, δηλαδή; Να τους κρεμάσουμε τους παίκτες στην πλατεία Συντάγματος; Αν τους βρίσουμε και τους απειλήσουμε, θα παίξουν καλύτερο ποδόσφαιρο την επόμενη φορά; Μήπως αυτοί δεν θέλουν να κερδίσουν ή μήπως βγάζει ο Παναθηναϊκός την εικόνα μιας αδούλευτης ομάδας, με παίκτες αδιάφορους και βολεμένους;
Τα ζω αυτά χρόνια τώρα και τα έχω βαρεθεί. Τα ίδια και τα ίδια, μια τρύπα στο νερό. Και να πεις ότι έφερναν αποτέλεσμα; Τρίχες κατσαρές. Ποτέ δεν έδωσαν λύση, αντιθέτως μεγαλώνουν το πρόβλημα και το διαιωνίζουν. Να σφίξεις τα γκέμια σε αδιάφορους, αλαζόνες και τεμπέληδες, να τα σφίξεις, κάτι μπορεί να βγάλεις. Αλλά όταν ο άλλος προσπαθεί και για κάποιο λόγο δεν του βγαίνει, είναι μάταιο και χαζό να πιστεύεις ότι με απειλές και φοβέρες θα του βγει την άλλη φορά.
Δεν έτρεξαν περισσότερο οι παίκτες του Παναθηναϊκού με την Καλλονή επειδή φοβήθηκαν. Ήταν φανερά κουρασμένοι και το πήγαν στο ρελαντί. Απλώς τους βγήκε καλά το παιχνίδι, όπως θα μπορούσε να μην τους έβγαινε εάν δεν έμπαινε νωρίς το πρώτο γκολ και τους πλάκωνε το άγχος ή ακόμα χειρότερα, αν στην πρώτη κατεβασιά του αντιπάλου έτρωγαν γκολ, όπως δύο φορές με την Μπριζ και άλλη μία με την Γκαμπάλα. Η μπάλα έτσι είναι. Άλλες φορές σε κάνει πρίγκιπα κι άλλες φορές ζητιάνο. Όποιος δεν το αντέχει, καλύτερα να πηγαίνει θέατρο και σινεμά, όπου δεν έχει εκπλήξεις. Εκεί και χίλιες φορές να δει ένα έργο, χίλιες φορές το ίδιο τέλος θα έχει…
Πηγή: sportit.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις