Ο στρατηγός εξ εφέδρων, η ζούγκλα και η κραυγή του Ταρζάν ...
Ελειπαν βεβαίως η Τζέιν και η... Τσίτα για να συµπληρωθεί το σκηνικό του µύθου της ζούγκλας, αλλά ο Ταρζάν ήταν εκεί κι όπως ο Τζόνι Βαϊσµίλερ στον κινηµατογραφικό ρόλο του, οµοίως και ο Φραγκίσκος Αλβέρτης στον προπονητικό, και δη πρωτόλειο, έκανε αυτό που επέτασσε η περίσταση...
Σήκωσε το χέρι κι έβγαλε µια κραυγή που ακούστηκε από το ΟΑΚΑ έως τη Γλυφάδα κι ακόµη παραπέρα!
Η αναφορά στον Ταρζάν και στη ζούγκλα δεν είναι τυχαία, διότι αυτά ήταν τα παρατσούκλια τα οποία κόλλησαν, ελέω κόµης, στον εµβληµατικό αρχηγό του Παναθηναϊκού την εποχή που µεσουρανούσε στο µπασκετικό στερέωµα: οι χρόνοι παρήλθον, ο άνθρωπος που έπαθε... υπερκούπωση σηκώνοντας 25 τίτλους αποστρατεύθηκε µε τον βαθµό του αρχιστράτηγου του ελληνικού µπάσκετ, αλλά αίφνης κλήθηκε εξ εφέδρων για να αντιµετωπίσει τον σφετεριστή της εξουσίας Ολυµπιακό και να οδηγήσει και πάλι -µε άλλη ιδιότητα- τους «πράσινους» στον θρόνο τους.
Οπερ και εγένετο!
Η κραυγή του Αλβέρτη στη λήξη του πέµπτου τελικού είναι η απόλυτη σκηνή της χθεσινής βραδιάς, αλλά µονάχα ο ίδιος ξέρει και µπορεί να αποκαλύψει από ποια εσωτερική ανάγκη ωθήθηκε για να τη βγάλει και ποιο πιεσµένο σε σηµείο ασφυξίας συναίσθηµα εξωτερίκευσε εκείνη τη στιγµή.
Το σίγουρο είναι πως εάν η ιστορία των τελικών της σεζόν 2013-14 αναζητούσε σώνει και καλά µια εικόνα για το εξώφυλλό της, τη βρήκε και µάλιστα σε... υψηλή ανάλυση στο λυτρωµένο πρόσωπο του Αλβέρτη, που βεβαίως δεν είδε φως και κάθισε στον πάγκο του Παναθηναϊκού, αλλά σε κάθε περίπτωση ισοφάρισε ένα στοιχειωµένο ρεκόρ: έγινε ο πρώτος προπονητής µετά τον Μιχάλη Κυρίτση (στον Αρη της σεζόν 1990-91) ο οποίος οδήγησε στην κορυφή µια οµάδα την οποία ανέλαβε µεσούσης της σεζόν!
Είτε ως µια λύση ανάγκης είτε ως εκκολαπτόµενος προπονητής που έβαλε το δάχτυλο στο βαζάκι µε τη µαρµελάδα και µπορεί να γλυκάθηκε και να θέλει να φάει κι άλλο και σε κάθε περίπτωση ως πιστός και αφοσιωµένος στρατιώτης του Παναθηναϊκού, ο Αλβέρτης επιτέλεσε στο ακέραιο το καθήκον του: βούτηξε στα βαθιά και είτε κουβάλαγε σωσίβιο είτε το βρήκε, ενώ κολυµπούσε στα αχαρτογράφητα ύδατα του ωκεανού, κατάφερε να βγάλει τον Παναθηναϊκό στη στεριά και µάλιστα σώο και αβλαβή!
Παρακολουθούσα µε µεγάλη προσοχή τις δηλώσεις του προπονητή του Παναθηναϊκού µετά τη λήξη του τελικού: όπως στον µπασκετικό βίο, αλλά και στην κανονική ζωή του, υπήρξε λιτός και λακωνικός, απλώς έχω την εντύπωση ότι µέσα στην υπερένταση λησµόνησε να πει µια οφειλόµενη κουβέντα, ως δηµόσια αναγνώριση στον προκάτοχό του.
Το αξίζει αυτό ο Πεδουλάκης διότι έσπειρε στο πράσινο χωράφι τον καρπό που θέρισε χθες ο Παναθηναϊκός και συν τοις άλλοις υπήρξε ο µέντορας του Αλβέρτη, όταν αυτός ήταν ένας ψαρωµένος µαθητής της Α' Λυκείου και πρωτοπερνούσε το κατώφλι του «Τάφου του Ινδού»...
Η ΠΟΙΝΗ, ΠΟΙΝΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΧΑΡΑ ΣΤΟΝ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΧΕΙ!
Αθάνατες ελληνικές παροιµίες, που βρίσκουν την επιβεβαίωσή τους καθηµερινά: τελευταίο και τρανό παράδειγµα η ισόποση τιµωρία που επέβαλε ο αθλητικός δικαστής στα αφεντικά των δυο µεγιστάνων του ελληνικού µπάσκετ και κυµαίνονται στο πνεύµα του «η ποινή, ποινή δεν έχει και χαρά στον που την έχει»!
Τιµωρήθηκαν, λέει, ο Γιαννακόπουλος και οι Αγγελόπουλοι µε στέρηση εισόδου στα γήπεδα για τρεις µήνες, που είναι ένα βράδυ κι αυτό ήδη πέρασε, εκτός κι αν η ποινή καλύπτει και την όποια φιέστα διοργανώσουν οι πρωταθλητές!
Με αυτό που γράφω δεν εννοώ ότι έπρεπε να επιβληθούν βαρύτερες ποινές, διότι στη χώρα της θεσµικής ατιµωρησίας και της καταστατικής ασυλίας (θέλω να πιστεύω ότι) όλες αυτές οι συµπεριφορές καταδικάστηκαν οµόφωνα από την υγιώς σκεπτόµενη κοινή γνώµη.
ΤΟ ΤHREE-PEAT ΤΟΥ ΜΑΪΑΜΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΕΡΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Μπορεί το έργο να µοιάζει µε deja vu από πέρυσι, αλλά καµιά σειρά τελικών δεν µοιάζει µε την προηγούµενη και γι' αυτό το γαϊτανάκι που σέρνουν από απόψε οι Σπερς και οι Χιτ είναι ένα και µοναδικό.
Το Μαϊάµι δεν είναι µονάχα «the team to beat», όπως λένε οι Αµερικανοί σε τέτοιες περιπτώσεις: είναι επίσης «the team to... hate», όπως λένε όσοι στ' αλήθεια τους µισούν, αλλά δεν µπορούν να αµφισβητήσουν την ποιότητα και την αξία τους. Οπότε ξα τους, όπως λένε και στο δικό µου το χωριό!
Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, λοιπόν... Οι έχοντες το πλεονέκτηµα έδρας Σπερς µε έναν ισόβιο (από το 1996) προπονητή και έναν αιώνια πιστό και εµβληµατικό αρχηγό που φορά την ίδια φανέλα από το 1997 πρεσβεύουν την παράδοση, τη σταθερή και αταλάντευτη φιλοσοφία, την αφοσίωση στις αρχές και είναι ό,τι πιο (αµερικανικό, αλλά) κοντινό στο ευρωπαϊκό στυλ παιχνιδιού. Στην αντίπερα όχθη, οι Χιτ εκφράζουν ένα διαφορετικό δόγµα, που ωστόσο αποδεικνύεται εξόχως αποτελεσµατικό, όπως φανερώνουν οι τέσσερις σερί παρουσίες τους στους τελικούς και το γεγονός ότι βρίσκονται εις άγραν του περιλάλητου three- peat, το οποίο µάλιστα ως έκφραση λάνσαρε ο πρώην προπονητής και νυν πρόεδρός τους Πατ Ράιλι.
Το βέβαιο είναι πως, προϊούσης της σεζόν κι επειδή δεν υπάρχει καλύτερος καθρέφτης από το γήπεδο, επιβραβεύονται οι δυο εξ αντικειµένου καλύτερες οµάδες, που µας υπόσχονται συναρπαστικά ξενύχτια...
Πηγή: Goal
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις