Με τους αποχαιρετισμούς έχω σοβαρότατο πρόβλημα. Αδυνατώ να συμβιβαστώ με οποιοδήποτε «τέλος». Μου είναι ακόμη πολύ δύσκολο να γράψω. Του Παναγιώτη Περπερίδη
Ξημερώνει Τρίτη και το παλεύω να αρχίσω. Προτίμησα να μην γράψω εν θερμώ, αφενός για να απολαύσω τις εικόνες, αφετέρου γιατί θεωρώ ασέβεια οποιοδήποτε δικό μας σχόλιο, όταν μιλούν οι τιτάνες, οι μύθοι, οι λόγοι και της δικής μας ύπαρξης σε τελική ανάλυση. Θα προσπαθήσω να βάλω τις σκέψεις σε μια τάξη.
Εδώ και δυο εβδομάδες έχω την αίσθηση ότι ζήσαμε τον (ομαδικό) αθλητισμό, τα σπορ (για την ακρίβεια) των ονείρων μας. Η αίσθηση αυτή έγινε βεβαιότητα χθες βράδυ. Για τέσσερις ώρες είχα την αίσθηση ότι ζω σε κάποια άλλη χώρα. Όλα όσα διαδραματίστηκαν στη μεγάλη σκηνή του ΟΑΚΑ παρέπεμπαν σε αθλητικό πολιτισμό, στον οποίο δεν έχουμε συνηθίσει σε τούτη την περίεργη χώρα.
Το πρωτάθλημα του Ολυμπιακού συνδυάστηκε με τον πιο συγκλονιστικό τελικό όλων των εποχών, με εναλλαγές συναισθημάτων, μπασκετικών πρακτικών, προβαδίσματος, εικόνων, προσωπικοτήτων, πρωταγωνιστών. Το μπάσκετ αποθεώθηκε έναντι οποιουδήποτε ομαδικού σπορ. Ακόμη και του βασιλιά της μάζας, του ποδοσφαίρου.
Δυο παρατάσεις έγραψαν την ιστορία του τρίτου μπρέικ σε τέσσερις αγώνες, εκ των οποίων οι δυο κρίθηκαν με ισάριθμα νικητήρια καλάθια στην εκπνοή του Βασίλη Σπανούλη , που πρωταγωνίστησε και στη νίκη του ΣΕΦ. Χωρίς καμία αμφιβολία ήταν ένας μπασκετικός οργασμός όλη η σειρά. Στα σίγουρα αυτό το πρωτάθλημα ήταν το πιο μάγκικο του Ολυμπιακού, αφού κατακτήθηκε με τον Πρίντεζη, τον Λοτζέσκι στα πιτς και άπειρους τραυματισμούς (μαζί με τις στραβοτιμονιές) όλη τη χρονιά. Ο Kill Bill έσωσε την παρτίδα. Ναι, είχε συμπαραστάτες. Τον τεράστιο Γιώργο Πρίντεζη, για τον οποίον τα λόγια είναι λίγα. Τον πάντα αθόρυβο υπερπολύτιμο εργάτη, αλλά τόσο εκκωφαντικά παρόντα σε όλες τις μεγάλες στιγμές με ρόλο ηγέτη Βαγγέλη Μάντζαρη, τον Ιωάννη Παπαπέτρου που φέτος αντεπεξήλθε ως γιατρικό προς πάσαν νόσον, τον Δημήτρη Αγραβάνη με την τρίποντη τυχερή ταμπλαδούρα του που πάντως ήθελε ψυχή, τον Χάντερ που έπαιξε με αυταπάρνηση, τον Παπανικολάου και τον κόσμο όλο, αλλά... Εκείνος έβαλε τη σφραγίδα, εκείνος υπέγραψε όχι μόνο το δικό του αλλά και μερικά ακόμη συμβόλαια.
Τελευταία φάση. Ένας εναντίον ενός. Οι κορυφαίοι της σύγχρονης ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ. Ο Βασίλης με τον Δημήτρη. «Χασ' το ρε Βασιλάρα» , εξομολογήθηκε ότι σκέφτηκε ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Δεν το έχασε και μας στέρησε μια ακόμη μεγάλη μεταξύ τους τιτανομαχία. Μας έδωσε ,όμως, την ηδονή εικόνων απόλυτου πολιτισμού. Η συγκίνηση του κόσμου υπερέβη την πίκρα για την απώλεια του τίτλου. Ο Ολυμπιακός πανηγύριζε ανενόχλητος. Ο κόσμος αποχαιρετούσε τον Διαμαντίδη. Και μετά στιγμές από τα πιο τρελά μας όνειρα.
Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος πηγαίνει στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού και συγχαίρει τον νικητή αποδεχόμενος την ανωτερότητά του. Ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος αγκαλιάζουν τον Διαμαντίδη και τον παροτρύνουν να συνεχίσει. Έχει προηγηθεί η αγκαλιά Θανάση Γιαννακόπουλου-Σπανούλη στην court side όσο ο Χάκετ σούταρε βολές και ο Παναθηναϊκός πανηγύριζε μια νίκη που ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά θα ματαίωνε ο Μάντζαρης με τρίποντη βόμβα. Θεέ μου, μήπως τελικά αλλάξαμε; Όχι , δεν αλλάξαμε. Απλώς μπροστά στο μεγαλείο των στιγμών , ακόμα και η θλιβερή μειοψηφία των υβριστών και μονίμως χυδαιολογούντων κάφρων σώπασε. Πώς θα μπορούσαν να επικρατήσουν οι κραυγές των κάφρων μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής του Γιώργου Πρίντεζη την ημέρα που έχασε τον πατέρα του; Πώς θα μπορούσαν να καλύψουν το χειροκρότημα και το δάκρυ άναρθρες κραυγές επαγγελματιών οπαδών μπροστά στο μεγαλείο του αποχαιρετισμού του Δημήτρη Διαμαντίδη; Πώς θα μπορούσαν να υπερκαλύψουν το μπασκετικό μεγαλείο των τελικών ανακοινώσεις και γελοίες αντιπαραθέσεις γραφείων. Ποιος θα μπορούσε να αρνηθεί μια υπόκλιση στην μπασκετική αυθεντία του Βασίλη Σπανούλη;
Και επίσης ποιος θα τολμούσε να σταθεί στη διαιτησία για να εξηγήσει το αποτέλεσμα; Ποιος ανόητος; Ποιος θα είχε το θράσος να καπηλευθεί τη στιγμή; Πώς θα μπορούσε να μην αναδειχθεί η απόλυτη μπασκετική παράσταση από τους σύγχρονους μπασκετικούς μας ήρωες;
Και τι νόημα έχει να συζητήσουμε για τις προπονητικές νίκες του Σφαιρόπουλου επί του Πεδουλάκη; Έστησαν τέσσερις συγκλονιστικές παρτίδες μπάσκετ οι δυο τους. Ο ένας στέφθηκε πρωταθλητής. Και οι δυο συνέβαλαν στον... οργασμό. Πρέπει να αναλύσουμε αν έπρεπε να κάνει φάουλ ο Άρτζι στην τελευταία φάση της δεύτερης παράτασης; Έπρεπε. Ε και; Αυτό το πρωτάθλημα ήταν υπέροχο και είχε συγκλονιστική κατάληξη. Μια ολόκληρη ταινία που θα γινόταν best seller φτιάχνεις από τις σκηνές των τεσσάρων τελικών που είχαν τα πάντα: Αποθέωση, δράμα, ένταση ελεγχόμενη και εποικοδομητική, δάκρυ, πανηγυρισμό, θρίλερ. Όλα τα συναισθήματα σε τέσσερις αγώνες που αποτύπωσαν μια ολόκληρη μπασκετική ζωή.
Δημήτρη Διαμαντίδη σε ευχαριστούμε και υποκλινόμαστε. Βασίλη Σπανούλη συνέχισε όσο μπορείς.
Υ.Γ (1): Το μπάσκετ έχει την επόμενη γενιά του που θα προσπαθήσει να φανεί αντάξια του Μήτσου, του Βαασίλη, του Τεο, του Ζήσαρου. Δεν τελειώνει το μπάσκετ. Απλώς τίποτα δεν επαναλαμβάνεται και δεν συγκρίνεται.
Υ.Γ (2): Είπε πολλά ωραία ο Διαμαντίδης στη συνέντευξη τύπου. Κρατώ ένα που καταδεικνύει πολλά για το ποιόν του ανθρώπου: «Θα είναι βλακεία να πάρει το ΟΑΚΑ το όνομά μου. Συγγνώμη που το λέω έτσι». Αυτά...
Υ.Γ (3): Μεγάλο πράγμα να φεύγεις γεμάτος, όρθιος, χαμογελαστός και με καθολική αναγνώριση. Δεν συμπεριλαμβάνω στον επιθετικό προσδιορισμό τους έχοντες σκέψη τετράποδων.
Υ.Γ (4): «Να δώσουμε συγχαρητήρια και στους διαιτητές των τεσσάρων τελικών. Δεν ασχοληθήκαμε μαζί τους. Έκανα πολύ καλή δουλειά». Δεν το λέω εγώ. Το είπε ο Κώστας Παπανικολάου που περιέγραψε τα πάντα , λέγοντας ότι αυτό που ζήσαμε ήταν η επιτομή του μπάσκετ.
Υ.Γ (5): Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για τον Παναθηναϊκό που πρέπει να αποφασίσει με ποιον στο τιμόνι και πώς θα χτίσει την επόμενη ημέρα. Η μετάβαση μπορεί και να πονέσει. Μπορεί και όχι. Αυτό το μπασκετικό DNA πάντως θέλει τον Μήτσο του για να περάσει στις φανέλες των διαδόχων. Θέλει και Πεδουλάκη νομίζω. Θέλει τη νέα γενιά στις επάλξεις. Οι μικροί θα ήταν ακόμα μεγαλύτεροι στους τελικούς αν δεν είχαν χάσει τόσο χρόνο από τα υιοθετημένα του Τζόρτζεβιτς με το απλανές και αδιάφορο εγωπαθές βλέμμα στον πάγκο.
Υ.Γ (6): Αν καταφέρουμε του χρόνου να δούμε τέτοιες ματσάρες και στα ημιτελικά με άλλους δυο ισχυρούς πόλους, θα πρόκειται περί του απόλυτου. Το εύχομαι και το πιστεύω.
Υ.Γ (7): Ολυμπιακός δεν είμαι, αλλά το πανηγύρισα γιατί ήταν ωραίο και μάγκικο.Το πανηγύρισα για τον Βασίλη, τον Βαγγέλη (κυρίως), τον Γιώργο, τον Ιωάννη, τον Κώστα. Και ακόμα πιο πολύ για τον κόουτς. Κι ας είναι θυμωμένος.
Υ.Γ (8): Με τον Διαμαντίδη δεν είχα καμία επαφή όλα αυτά τα χρόνια. Τον αισθάνομαι ,όμως, σαν κάτι πολύ δικό μου που έχασα.Άλλωστε, δεν θα ξεχάσω ποτέ το ολοσέλιδο κράξιμο που είχα φάει από το απόλυτο έντυπο, όταν είχα τολμήσει να μιλήσω σε μετάδοση της ΕΡΤ για παίκτη που θα αφήσει εποχή, όταν έπαιζε στον Ηρακλή, το 2002. Καλά δεν διάβαζα και κανένα βουλωμένο γράμμα...
Υ.Γ (9): Ελπίζω να μην με ξυπνήσει κάτι απότομα. Ξέρω, εδώ είναι Ελλάδα. Που ξέρεις όμως μπορεί και να αλλάξαμε...
Νομίζω έχω να γράψω ακόμα 3000 λέξεις, αλλά σταματώ εδώ. Για σήμερα.
Καλημέρα σας με μεγάλο χαμόγελο!
Πηγή: pamesports.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις