Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει για τον Κυπελλούχο Παναθηναϊκό

Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει για τον χθεσινό τελικό του Κυπέλλου, το αποτέλεσμα του οποίου αντάμειψε εκείνους που σέβονται τα βασικά του ποδοσφαίρου και τιμώρησε εκείνους που κατ’ εξακολούθησιν τα αψηφούν.

Στη θεωρία, είναι το αυτονόητο. Ότι για καμία νίκη, για κανένα τρόπαιο, για κανένα διακύβευμα γενικώς, δεν αξίζει ο κόπος να θυσιάζεται ο αυτοσεβασμός. Στην πράξη, όμως;

Η πράξη είναι η ελληνική πράξη. Οπου ο αυτοσεβασμός μπορεί να ξεπουληθεί και να χαθεί, ακόμη και για το ποιος θα προλάβει πρώτος να περάσει ένα φανάρι στον δρόμο, μπροστά απ’ τον άλλον.

Στην πράξη του ελληνικού ποδοσφαίρου, δε; Εδώ πρόκειται, ξεκάθαρα, για ένα τοξικό προϊόν που διακινείται σ’ ένα τελειωμένο περιβάλλον. Αν το ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν αναψυκτικό, δεν θα το ‘δινες στο παιδί να πιεί. Αν ήταν σοκολάτα, δεν θα του την αγόραζες απ’ το περίπτερο. Αν το πωλούσαν στο σούπερ-μάρκετ, θα ‘ταν υποχρεωτική στο περιτύλιγμα η ένδειξη. Βλάπτει σοβαρά.

Σ’ αυτό το εγνωσμένο περιβάλλον λοιπόν, ήταν κάτι, ήταν μια ανάσα, ήταν ένα νέο χαρμόσυνο. Ότι ουδείς συντελεστής του τελικού, ο-υ-δ-ε-ί-ς όμως, καταδέχθηκε να ρισκάρει τον αυτοσεβασμό. Ολοι, μηδενός εξαιρουμένου, τον προστάτευσαν. Τον υπεράσπισαν. Καθένας, για τον εαυτό του. Κι όλοι μαζί, για το Παιγνίδι.

Ένα ρεαλιστικό περιβάλλον, θυμίζω, με συρματοπλέγματα και κάγκελα που θύμιζαν ντεκόρ ταινίας. Αποκρουστικό. Φυλακές υψίστης ασφαλείας. Κι ένα χώρισμα που έχασκε, να παραπέμπει…αλλ’ ας μη προσβάλλουμε κατ’ εξακολούθησιν τον κάποτε αποκαλούμενο Τρίτο Κόσμο.

Επί τη ευκαιρία, μια παρένθεση. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί, εφόσον τους χωρίζουν, τους χωρίζουν έτσι. Στα πέταλα. Με τις κεντρικές κερκίδες, αδειανές. Γιατί δεν τους βάζουν να καθήσουν στις κεντρικές κερκίδες. Και να μένουν τα πέταλα, σαν φυσικά σύνορα, αδειανά. Να βλέπουν, έτσι, καλύτερα. Να μη χρειάζεται να γυρίσουν σπίτι, για να δουν πώς μπήκαν τα γκολ.

Το Παιγνίδι αντάμειψε τον σεβασμό στα βασικά. Τιμώρησε το έλλειμμα σεβασμού στα ίδια αυτά βασικά. Το έργο-Παναθηναϊκός είναι ένα έργο σεβασμού των βασικών. Κι αυτοί που εξεχόντως τα σέβονται, αν το παρατηρήσαμε, ακριβώς τη στιγμή της δικαίωσης έμειναν με υπέροχη διακριτικότητα στην άκρη.

Ο Νίκος Νταμπίζας δεν εθεάθη, πουθενά. Ο Δημήτρης Σαραβάκος, που εκ του πρωτοκόλλου όφειλε να οδηγήσει την ομάδα στην απονομή, το έκανε και αμέσως εξαφανίστηκε. Ο Γιάννης Αναστασίου αυτοπεριορίστηκε στα απολύτως απαραίτητα, του ρόλου.

Το έργο-ΠΑΟΚ είναι, πώς αψηφούμε τα βασικά. Οπότε κάθε άνοιξη καταλήγουμε στον παρονομαστή "έλα Μπέμπη", μία μετά τον Δώνη, μία μετά τον Στέφενς. Σαν να ‘χουν πάρει τα λάστιχα, να γεμίσουν νερό το τρύπιο βαρέλι. Γεμίζει; Ο ΠΑΟΚ πεθαίνει, λέει, για ένα τίτλο. Ανοησίες. Τίτλος, μία κούπα, δίχως υπόβαθρο, είναι χαρά μιας νύχτας.

Διάβασε περισσότερα στο gazzetta.gr

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις