To σημαντικότερο καλάθι της -εγχώριας- καριέρας του ο Βασίλης Σπανούλης το πέτυχε 44 δευτερόλεπτα πριν το φινάλε. Γράφει ο Νίκος Παπαδογιάννης
o σημαντικότερο καλάθι της -εγχώριας- καριέρας του ο Βασίλης Σπανούλης το πέτυχε όχι στον 5ο τελικό του 2012 (όταν πανηγύριζε εκστασιασμένος, με τη γλώσσα έξω) ούτε βέβαια στο φετινό ευρωπαϊκό ματς με τον Παναθηναϊκό (όταν εκστασιάστηκαν μαζί του επώνυμοι και ανώνυμοι Ολυμπιακοί), αλλά χθες, μέσα στο παλιό του σπίτι.
Αυτό ονειρευόταν τόσα χρόνια, από τότε που τόλμησε το μεγάλο άλμα στην απέναντι όχθη. Να πετύχει ένα καλάθι τίτλου απέναντι στον Παναθηναϊκό και να καταδικάσει σε μουγκαμάρα τους ίδιους 15.000 οπαδούς που νωρίτερα τον έβριζαν χυδαία. Το πέτυχε 44 δευτερόλεπτα πριν το φινάλε, με το σκορ στο 62-64, την ίδια στιγμή που χόρευαν γύρω από τον ίδιο και τους συμπαίκτες του δαίμονες 15 ετών.
Πάτησε γερά στο γνώριμο παρκέ, άφησε τον θεόρατο Λάσμε να κυνηγάει ανεμόμυλους, σημάδεψε με ταμπλό, το 'βαλε. Ηταν το καλάθι που κράτησε τον Ολυμπιακό όρθιο, πάνω σε γη που έτρεμε. Ζύγιζε το βάρος της μπάλας σε χρυσάφι. Το μονοπάτι προς τον τίτλο είναι πλέον ανοιχτό σαν λεωφόρος.
Στις δύο προηγούμενες επιθέσεις, ο Σπανούλης θύμισε παιδάκι που έπαιζε ένα αόρατο παιχνίδι πείσματος με το κοινό που παρακολουθούσε από τις τηλεοράσεις. «Αφού δεν σας αρέσουν οι δικές μου πρωτοβουλίες, δείτε τι θα συμβεί τώρα που θα δώσω την μπάλα σε άλλους». Λοτζέσκι, τούβλο. Μάντζαρης, τούβλο. Η διαφορά μειώθηκε στους 2 πόντους και ο Ολυμπιακός θύμιζε τον παλιό κακό καιρό, όταν έχανε από τον εαυτό του και από τις φανέλες του Παναθηναϊκού.
Υπήρχε, όμως, μία ειδοποιός διαφορά. Φέτος είναι οι «πράσινοι» αυτοί που θυμίζουν αμάξι γέρικο στην ανηφοριά. Ο κατάκοπος από τα 38,5 λεπτά της συμμετοχής του Δημήτρης Διαμαντίδης σπατάλησε δύο επιθέσεις στα τελευταία δευτερόλεπτα. Ο Ολυμπιακός είχε την πολυτέλεια να παίξει ένα γεμάτο 10λεπτο χωρίς τον ηγέτη του, χωρίς να πέσει αισθητά ο πήχης της ενέργειας.
Στο φινάλε, ο Σπανούλης των 25 λεπτών ένιωθε τα πόδια του δυνατά. Ειδάλλως, δεν θα τολμούσε να τα βάλει με τον μετρ της τάπας και εξαιρετικά αθλητικό Λάσμε. Ο Παναθηναϊκός μετουσίωσε το «θέλω» του σε πληθώρα από κερδισμένα ριμπάουντ (45-32 το σύνολο, 16-9 τα επιθετικά), αλλά πόνταρε στις πλάτες τριών καταπονημένων παικτών: των Διαμαντίδη, Λάσμε, Ματσιούλις.
Ο Φώτσης, ο Ούκιτς και ο Κάρι κατέρρευσαν από την κόπωση και την ευθύνη. Ο Γκιστ κράτησε το κεφάλι των υπολοίπων στην επιφάνεια με την ενέργεια που έφερε μαζί του από τα «πιτς», αλλά οι παίκτες που μπορούσαν να γίνουν X-factor εξαφανίστηκαν.
Ο Ολυμπιακός είχε Πρίντεζη, είχε Μάντζαρη, είχε Πέτγουεϊ, είχε δύο δυναμικούς σέντερ, είχε Κόλινς, πήρε πολλά από πολλούς και έφτασε στο +16 με ανάγλυφη σφραγίδα υπεροχής. Πελάγωσε όταν αντίκρισε μπροστά του το φάσμα της ιστορικής νίκης, κόλλησε στην άμυνα των «πρασίνων», αλλά θωράκισε τα δικά του μετόπισθεν και βρήκε τον ήρωά του την πιο κατάλληλη στιγμή.
Η νίκη των «κόκκινων» αποδίδει δικαιοσύνη, όχι μόνο για όσα έγιναν στο παρκέ, αλλά και για τα υπόλοιπα, τα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Εμετικά πρωτοσέλιδα, εμπρηστικές δηλώσεις, αφιλόξενη φιλοξενία, τα χάλια του παλιού, κακού καιρού. Για μια φορά, οι οπαδοί φέρθηκαν πιο κόσμια από τους γραβατωμένους.
Πηγή: sday.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις