Ο Νίκος Παπαδογιάννης ξαφνικά ανυπομονεί να ζήσει το υπόλοιπο της Ευρωλίγκας.
Eίχα τις αμφιβολίες μου, κρατούσα τις επιφυλάξεις μου, αλλά χθες βεβαιώθηκα. Οι ομάδες που χρόνια τώρα μας εκπροσωπούν στην Ευρωλίγκα είναι και φέτος ανταγωνιστικές σε κορυφαίο επίπεδο. Aπορώ και που εκπλήσσομαι...
Για τον Παναθηναϊκό, τα ερωτηματικά ξεκινούσαν από την ανανεωση που επιχειρήθηκε το καλοκαίρι, με μπροστάρη έναν ξένο προπονητή άψητο στην περίφημη ελληνική πραγματικότητα. Του Ολυμπιακού τα προβλήματα τα δημιούργησε η αυτοκαταστροφική του φύση, αυτή που δρομολόγησε το ακατανόητο διαζύγιο με τον Μπαρτζώκα και το ανεδαφικό πείραμα Τόμιτς.
Ωστόσο, το νερό μπήκε στα δύο αυλάκια νωρίς, πολύ νωρίτερα απ’όσο φανταζόμουν. Για τον Ολυμπιακό, «νωρίς» σημαίνει «από την πρώτη μέρα της εποχής Σφαιρόπουλου». Για τον Παναθηναϊκό, «νωρίς» σημαίνει …νωρίς. Εξαρχής.
Εάν υπάρχει αστερίσκος στις θαυμαστές εμφανίσεις των πρωταθλητών Ελλάδας, για να αρχίσουμε ανάποδα, αυτός έχει να κάνει με την εμφάνισή του στο Μόναχο, όπου τα έκανε όλα λάθος και υπέστη μια χαζή ήττα ικανή να του κοστίσει σε αυτόν τον στριφνό Όμιλο.
«Θα πρέπει να κερδίσει τουλάχιστον έναν από τους δύο αγώνες που ακολουθούν, με Φενέρμπαχτσε και Αρμάνι», έγραφα τότε. Τουλάχιστον έναν; Κούνια που με κούναγε. Ο Παναθηναϊκός νίκησε τον Ομπράντοβιτς σαν βγαλμένος από την εποχή Ομπράντοβιτς και την Αρμάνι σαν να ήταν τα Αρμάνι κουρέλια.
Δύο θρίαμβοι, με διαφορά 18+27 πόντων, δώδεκα τρομοκράτες με πράσινα. Ο Παναθηναϊκός έχει απολογισμό 3-1 και, το σημαντικότερο, παίζει μπάσκετ ωραίο, αποτελεσματικό, μοντέρνο, απολαυστικό.
Ο μέσος όρος του, αδιανόητος τα προηγούμενα χρόνια, φτάνει τους 85 πόντους, ενώ τα γνωρίσματα της φιλοσοφίας Ιβάνοβιτς είναι ήδη έκδηλα στα παιχνίδι του. Αρκεί να παρατηρήσετε πόσο ευλαβικά τηρούνται οι αποστάσεις ανάμεσα στους παίκτες του, το “spacing” που λέμε στη χύδην μπασκετική, ακόμα και όταν παίζουν οι ρεζέρβες.
Ο Ιβάνοβιτς ευτύχησε να κερδίσει το σημαντικότερο για τον Παναθηναϊκό παιχνίδι του χειμώνα (με τον Ολυμπιακό) και βάλθηκε έκτοτε να δουλεύει απερίσπαστος, με αδιαπραγμάτευτη ψήφο εμπιστοσύνης από διοίκηση, κερκίδα αλλά και παίκτες.
Το μυστικό κρύβεται φυσικά στην αναγέννηση του Δημήτρη Διαμαντίδη, ο οποίος θυμίζει –σωματικά και πνευματικά- τον προ 5ετίας Διαμαντίδη, βγαλμένος θαρρείς από χρονομηχανή. Εχασε κάποια περιττά γραμμάρια, απέκτησε νέους σε ηλικία και σε κίνητρο συμπαραστάτες, ξανάγινε 3D.
Χθες έπαιξε 12 συνεχόμενα λεπτά σε μπάσκετ υψηλότατης έντασης (στο πρώτο ημίχρονο), δίχως να λαχανιάσει και να ζοριστεί. Πλησίασε το τριπλ-νταμπλ σε λιγότερα από 25 λεπτά συμμετοχής (6 πόντοι, 8 ασίστ, 7 ριμπάουντ), έπαιξε άμυνα όπως στα νιάτα του, απέφυγε τα λάθη (1) και τα άστοχα σουτ (0) και έβγαλε κι εκείνη την πάσα-αριστούργημα 23 μέτρων στον Ράιτ.
Ο Μπατίστα, ο Σλότερ, ο Ράιτ και φυσικά τα Ελληνόπουλα, δεν πιστεύουν στην τύχη τους που έχουν τέτοιο συμπαίκτη. Παρ’όλο που δεν παίζει πια στην Εθνική ομάδα, ο Διαμαντίδης παραμένει στα 34 χρόνια του εθνικός θησαυρός.
Στον Ολυμπιακό, το τροπάριο ήταν πολύ διαφορετικό από αυτό της Λιθουανίας, πολύ πιο ενθαρρυντικό για το μέλλον. Δεν χρειάστηκε αυτή τη φορά να παίξει ο Βασίλης Σπανούλης σαν εξωγήινος.
Τη διαφορά των 15 πόντων την έφτιαξε το λεγόμενο “second unit”, με τον Κώστα Σλούκα να βγάζει συντελεστή +12 στο πρώτο ημίχρονο, τον Δημήτρη Κατσίβελη να βγάζει φάσεις διαμαντίδειες στην άμυνα και τον Βαγγέλη Μάντζαρη να ξαναβρίσκει τον καλό εαυτό του και να προσφέρει 32 ποιοτικά λεπτά. Ο Σπανούλης μπήκε ξεκούραστος στο β’ ημίχρονο για να πετύχει κρίσιμα καλάθια, αλλά τα θεμέλια της νίκης τοποθετήθηκαν στα μετόπισθεν.
Ο Σφαιρόπουλος έκανε το περίπου αυτονόητο: παραμέρισε τον Χάντερ και έβγαλε στην πρώτη γραμμή τον Ντάνστον, τον αμυντικό ΜVP της περυσινής σεζόν για να μη ξεχνιόμαστε. Ο Αμερικανός ξαναβρήκε το κίνητρό του και το κέφι του, οπότε γιόρτασε πρόωρα τη Γιορτή της Αεροπορίας, με παρτενέρ πότε τον αλτικό Πέτγουεϊ και πότε τον αίφνης πληθωρικό Αγραβάνη. Αλήθεια, πού τον είχαν κρυμμένο και ατάιστο αυτόν;
Ο αριθμός-κλειδί στη στατιστική του Ολυμπιακού ήταν οι 9 τάπες, 8 στο πρώτο ημίχρονο. «Πρώτα απ’όλα θα κοιτάζουμε την άμυνα», υποσχέθηκε ο Σφαιρόπουλος μόλις ανέλαβε.
Οι «κόκκινοι» δέχθηκαν μόλις 55 πόντους σε έδρα που τρυπάει τύμπανα, ενώ βάδισαν με σιγουριά και στόφα μεγάλης ομάδας όταν είχαν τη μπάλα στα χέρια. Στους προηγούμενους αγώνες χρειάστηκαν τη βοήθεια της τύχης για να σφραγίσουν τη νίκη, χθες όχι.
Δεν ήταν φυσικά εύκολο να βρεθούν από αλλού οι 30+ πόντοι των τραυματισμένων Λοτζέσκι και Πρίντεζη, αλλά ο Ολυμπιακός φρόντισε να μη το παρακάνει με το μακρυνό σουτ. Ο άξονας Σπανούλη-Ντάνστον έβγαλε ωραίες συνεργασίες και ξεχαρβάλωσε τη σερβική άμυνα όποτε χρειάστηκε να στηθούν συνεργασίες στον ελάχιστο χώρο που άφηναν ελεύθερο οι χερούκλες του Μαριάνοβιτς.
Φοβόμουν ότι θα ήταν φέτος σπάνιο σύμπτωμα το 2-0, ιδού όμως που ήδη μετράμε τρία τέτοια, μόλις σε 4 αγωνιστικές. Οι Ελληνες είναι ακόμη εδώ και υπόσχονται συναρπαστικό χειμώνα στα γήπεδα του μπάσκετ. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, δύο ομάδες του προπονητή αν κρίνω από το χθεσινό δείγμα γραφής, θα μείνουν για άλλη μία χρονιά στην πρώτη γραμμή.
Πηγή: gazzetta.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις