Οι ημερομηνίες πάντα σημαίνουν κάτι. Σημαδεύουν το πέρασμα του χρόνου. Θυμίζουν πράγματα σημαντικά. Γράφει ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος.
Όχι πάντα ευχάριστα, αλλά οπωσδήποτε σημαντικά. Ας πούμε η 29η Μαΐου του 1453. Ή η 17η Νοεμβρίου του 1973. Η 9η Νοεμβρίου του 1989. Συχνά, εκείνες τις ημερομηνίες που μας θυμίζουν δυσάρεστα συμβάντα, τείνουμε να τις ξεχνούμε. Μια φυσική άμυνα, ένας μηχανισμός αυτοπροστασίας που λειτουργεί αποτελεσματικά, μόνον όταν βρίσκεις τον τρόπο να μαθαίνεις από ό,τι σε πληγώνει.
Αλλιώς θα επαναλάβεις τα ίδια λάθη που οδηγούν στις ίδιες πληγές. Φυσικά και στον αθλητισμό οι ημερομηνίες είναι πολύ σημαντικές. Αλλωστε, οι αρχαίοι Ελληνες μετρούσαν το πέρασμα του χρόνου, με τις Ολυμπιάδες.
ΑΠΟ ΤΗ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΑ των ημερομηνιών δεν μπορεί να μείνει ανεπηρέαστο το ποδόσφαιρο. Τόσο στο γενικό πεδίο, όσο και στο προσωπικό. Εκείνο που έχει να κάνει με την ιδιαίτερη μυθολογία του καθενός μας. Περιορίζομαι στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Η σπουδαιότερη ημερομηνία για την ιστορία του, η ημερομηνία του μεγαλύτερου επιτεύγματός του, ήταν η κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος στην Πορτογαλία το 2004. Ακόμη και τώρα, το κατόρθωμα φαίνεται απίστευτο. Τέσσερα χρόνια μετά από εκείνη την ανεπανάληπτη στιγμή ακόμη συζητούσαμε για τους τρόπους που θα μας βοηθούσαν να κεφαλαιοποιήσουμε την επιτυχία για το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου. Με την εξαίρεση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 2008 η Εθνική ομάδα δεν απουσίασε από καμία μεγάλη διοργάνωση. Μάλιστα, το περασμένο καλοκαίρι προκρίθηκε στους 16 του Παγκοσμίου Κυπέλλου και έφθασε μία ανάσα από τους 8.
ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να περάσουν 5 μήνες από το Μουντιάλ, για να φτάσουμε στο βράδυ της Παρασκευής και μετά την ήττα από τα νησιά Φερόε, να κατανοήσουμε -όσοι το μπορούμε- κάτι δυσάρεστο. Οτι η 14η Νοεμβρίου του 2014 είναι ο αντίποδας της μεγάλης διάκρισης της Πορτογαλίας. Είναι η τελεία, σε μία πρόταση που ξεκίνησε στις 5 Σεπτεμβρίου του 2001 με την ήττα από τη Φινλανδία. Από την Πορτογαλία και μετά, η Εθνική εκινείτο με την κεκτημένη ταχύτητα μίας συνταγής, που άρχισε να ξεφτίζει λίγο λίγο, όσο εγκατέλειπαν την ομάδα ποδοσφαιριστές που ήταν μέλη της Εθνικής που πέτυχε την διάκριση του 2004. Και όταν στο ρόστερ της Εθνικής έπαψε να υπάρχει κάποιος από τους πρωταγωνιστές της Πορτογαλίας, η εικόνα σκοτείνιασε. Λες και υπήρχε ένα μυστικό που ήξεραν εκείνοι οι λίγοι και όταν έφυγαν από το προσκήνιο, έφυγε μαζί τους και το μυστικό. Ενα μυστικό που είχε μάθει και ο διάδοχος του Ρεχάγκελ, ο Σάντος, και το σεβάστηκε.
ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ όμως κανένα μυστικό. Απλά. Διακόπηκε η μεταφορά μίας εμπειρίας, ενός μοντέλου λειτουργίας και αυτό συνέβη με την ευθύνη της ομοσπονδίας. Ο νέος πρόεδρος και οι συνεργάτες του, αφενός μεν δεν έκαναν τον κόπο να κατανοήσουν τον τρόπο και τις ιδιαιτερότητες της λειτουργίας της Εθνικής -ίσως και να μην μπορούσαν- και επιπλέον δεν είχαν κανένα σχέδιο για την πορεία της Εθνικής μετά το Μουντιάλ. Αν η ανανέωση ήταν ο στρατηγικός στόχος, δεν είχαν ιδέα πώς να τον πετύχουν με αποτέλεσμα όλες οι επιλογές και οι κινήσεις τους να έχουν καταστροφικά αποτελέσματα. Η πρόσληψη του Ρανιέρι ήταν μία από αυτές. Ο Ιταλός ούτε έδειξε να έχει κάποια φιλοδοξία ούτε ενέπνευσε τους ποδοσφαιριστές ούτε απαιτήσεις για την ποιότητα της δουλειάς του υπέβαλε και γενικά θεώρησε πως θα δούλευε με ένα έτοιμο μοντέλο και θα συνεργαζόταν με επαγγελματίες. Δυστυχώς, το έλλειμμα επαγγελματισμού δεν υπήρχε μόνο στους παράγοντες της ομοσπονδίας, αλλά και τους ποδοσφαιριστές.
ΟΜΩΣ, ΑΚΟΜΗ και αν αφήσει κάποιος την υπόθεση της Εθνικής ομάδας έξω από το κάδρο και δει τον τρόπο με τον οποίο διοικεί η ΕΠΟ το ελληνικό ποδόσφαιρο, θα βγάλει κρίσιμα συμπεράσματα. Δεν θα δυσκολευθεί να εντοπίσει την ανικανότητα και τον χαρακτήρα ενός παραγοντισμού παλαιολιθικού τύπου, που κινείται στο πλαίσιο της εξυπηρέτησης ή του συμβιβασμού προσωπικών συμφερόντων. Αν η αντίδραση της ομοσπονδίας στη δολοφονική επίθεση στον αντιπρόεδρο της επιτροπής διαιτησίας, είναι η πρότασή της για την αντιμετώπιση της βίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο, μπορούμε να περιμένουμε τα χειρότερα. Ενδείξεις -για να μην πω αποδείξεις- έχουμε. Μέχρι το Σάββατο το απόγευμα, ο ποδοσφαιρικός εισαγγελέας της ΕΠΟ δεν άκουσε τίποτε από όσα συνέβησαν στη συνεδρίαση της Σούπερ Λίγκας και όσα ακολούθησαν.
ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ θα μπορούσα να διατυπώσω ένα ρητορικό ερώτημα για το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος για το παρόν του.
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις