Tο νέο πακέτο των μέτρων που απαιτούν οι δανειστές στοχεύει τα συνταξιοδοτικά και εργασιακά δικαιώματα. Γράφει ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος.
Με τις απαιτήσεις τους αναγορεύουν σε κύριο αίτιο της κρίσης τους εργαζόμενους. Και τις αμοιβές τους. Και τα εργασιακά τους δικαιώματα που προστατεύονται από το Σύνταγμα και εμποδίζουν την ανάπτυξη.
Αυτή η ανοησία προβάλλεται από τους μηχανισμούς προπαγάνδας του κεφαλαίου σαν η νέα απόλυτη αλήθεια την οποία όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε. Αλλη εξήγηση δεν υπάρχει. Και είναι αλήθεια. Άλλη εξήγηση που να εξυπηρετεί τόσο καλά την ακραία νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική της Ε.Ε., την οποία με εμμονή φανατικού θρησκόληπτου προσπαθεί να επιβάλει η κοινοτική γραφειοκρατία ακολουθώντας τις γερμανικές εντολές, δεν μπορεί να βρεθεί. Αυτή η πολιτική, βέβαια, για να εφαρμοστεί πρέπει να ξεπεράσει κάποια μικρά προβληματάκια. Πρώτο απ' όλα, το Σύνταγμα.
Τα παλια χρόνια αυτό το πρόβλημα το ξεπερνούσε κάποιος με έναν συνταγματάρχη και μία ίλη τεθωρακισμένων. Τώρα δεν χρειάζεται να τρομάζουμε τον κόσμο. Το μόνο που χρειάζεται είναι μία «συμμαχία προθύμων» επαγγελματιών πολιτικών οι οποίοι θα νομοθετούν καθ' υπόδειξη και θα παρακάμπτουν το Σύνταγμα, δυο-τρεις συνταγματολόγοι που θα «ερμηνεύουν» την παράκαμψη ως αναγκαία για τη σωτηρία της χώρας (την οποία χώρα αυτοί είναι που έθεσαν σε κίνδυνο) και μηχανισμούς προπαγάνδας για να «επικοινωνήσουν» αυτή τη μοναδική επιλογή, τον μονόδρομο (παλιότερα αυτή τη μοναδική επιλογή την έλεγαν ΤΙΝΑ, τα αρχικά της φράσης There is no alternative -δεν υπάρχει επιλογή).
Το δεύτερο πρόβλημα είναι η αντίδραση των εργαζομένων. Και αυτό ξεπερνιέται, λίγο περισσότερο θεαματικά με τη συνδρομή των δυνάμεων καταστολής. Δυνάμεις που χρησιμεύουν αποκλειστικά στην καταστολή διαμαρτυριών όσων βλέπουν να καταργούνται τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Είτε είναι εργαζόμενοι, είτε άνεργοι, είτε ΑμΕΑ, είτε μαθητές, είτε φοιτητές, είτε μετανάστες.
Και καταργούνται, διότι δικαιώματα πρέπει να έχει μόνο το κεφάλαιο αφού η εμπειρία έχει δείξει πως τα δικαιώματα των εργαζομένων περιορίζουν την κερδοφορία του. Αυτή η επιδρομή Ούννων στα εργασιακά, με το ηλίθιο πρόσχημα της ανταγωνιστικότητας και των μεταρρυθμίσεων, ερχόταν από το 2005.
Απο τότε είχε φανεί καθαρά σε επίπεδο Ε.Ε. η συγκεκριμένη επιλογή, όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποφάσισε πως είναι απαραίτητος «ο εκσυγχρονισμός του εργατικού δικαίου». Από τότε, ακόμη και τα πιο θεμελιώδη δικαιώματα δέχονταν συνεχείς και ισχυρές επιθέσεις, που κανονικά θα ήταν ασυμβίβαστες με πολιτικά συστήματα τα οποία θέλουν να λέγονται δημοκρατικά. Και τώρα έφθασε η ώρα της τελικής εφόδου. Η Ελλάδα της κρίσης είναι ο ιδανικός δοκιμαστικός σωλήνας για το ακραίο νεοφιλελεύθερο πείραμα γερμανικής έμπνευσης. Θα το επιτρέψουμε;
Για την ανταγωνιστικότητα
Δεν ξέρω πόσοι θεωρούν το ελληνικό πρωτάθλημα ανταγωνιστικό. Ιδίως αν συγκριθεί με ξένα πρωταθλήματα. Βέβαια, υπάρχουν κάποιοι κοινοί δείκτες με τη χρήση των οποίων μπορούμε να κάνουμε μία σχετική -και όχι απόλυτη σύγκριση που νομίζω ότι θα μας αποκαλύψει μία εικόνα που δεν θα μας εκπλήξει και η οποία δεν είναι ιδιαίτερα ευχάριστη. Οι συγκρίσεις πολλές φορές μοιάζουν με τις ερωτήσεις των γκάλοπ. Η ερώτηση και ο τρόπος διατύπωσής της μπορούν να οδηγήσουν τον ερωτώμενο σε μία απάντηση ή σε μία δέσμη απαντήσεων.
Αν θα θέλαμε να συγκρίνουμε την ανταγωνιστικότητα ή τη θεαματικότητα του ελληνικού πρωταθλήματος, θα ήταν σωστό να το συγκρίνουμε με το πορτογαλικό, για παράδειγμα ή το βελγικό, αφού πρόκειται για τα πρωταθλήματα δύο χωρών, πολύ κοντά στα ελληνικά δημογραφικά και οικονομικά δεδομένα. Τις πιο πολλές φορές, όμως, τολμούμε τη σύγκριση με εκείνο στο οποίο θέλουμε να μοιάσουμε. Ετσι, η σύγκριση κάποιων δεδομένων του ελληνικού πρωταθλήματος -αυθαίρετα και χωρίς τη χρήση κάποιας συγκεκριμένης επιστημονικής μεθόδου με τους δείκτες των 5 μεγάλων πρωταθλημάτων της Ευρώπης, δεν μπορεί να δώσει συμπεράσματα τεκμηριωμένα και έγκυρα σε επίπεδο επιστημονικό, αλλά δείχνει μία τάση ή πιο σωστά μία απόσταση.
Μία απόσταση που γίνεται περισσότερο χτυπητή, όταν αναζητήσουμε επιπλέον στοιχεία που έχουν να κάνουν με τα οικονομικά δεδομένα, την οργάνωση και τον τρόπο λειτουργίας των ομάδων και του πρωταθλήματος. Και για τον εντοπισμό της ανταγωνιστικότητας, ας περιμένουμε τη λήξη του.
ΕΦΕΔΡΕΙΑ ΣΥΝΤΗΡΗΣΗΣ
Για κάποιους που δεν το είχαν καταλάβει ακόμη. Ο αγώνας του Νίκου Ρωμανού για την υπεράσπιση ενός δημοκρατικού και συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος και η θέση που παίρνει κανείς σε αυτόν το αγώνα -ανάμεσα σε άλλα- δείχνει πόσο μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας έχει αναγορεύσει την ατομικότητα, την αδιαφορία και την αποστροφή από τη συμμετοχή στα κοινά σε υπέρτατη αξία.
Η άγνοια, η αδιαφορία, ο ατομικισμός και η μισανθρωπία ετοιμάζουν την πρώτη ύλη του αυριανού ολοκληρωτισμού. Υποθέτω πως όσοι ταυτίζονται με την κυβερνητική στάση απέναντι στον Ρωμανό είναι ίδιοι με εκείνους που πιστεύουν ότι πρέπει να πειθαρχήσουμε στις απαιτήσεις της τρόικας, γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
ΠΗΓΗ: SportDay
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις