Η άφιξη του Κρόιφ στη Βαρκελώνη για τους ανθρώπους της Καταλωνίας έγινε εφάμιλλη με τη Δευτέρα Παρουσία. Γράφει ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος.
Aηδιασμένος από τη ρητορεία της απανθρωπιάς του φράκτη στον Εβρο και της άγνοιας κάποιων που θέλουν να εκμεταλλευθούν, προεκλογικά, την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι στα γραφεία του περιοδικού «Charlie Hebdo», δεν άντεξα. Ενιωσα σαν να είχα ανάγκη να καταφύγω σε ένα προστατευμένο περιβάλλον, όπως η αυλή του σπιτιού που παίζαμε παιδιά. Ενα dvd -δώρο Χριστουγέννων- που είχε μείνει στον φάκελό του ήταν η επιλογή μου.
Δεν ήξερα ποια ταινία ήταν, αλλά η σημείωση της φίλης που το έστειλε από το Λονδίνο, εκτός από τις ευχές, συμπλήρωνε «επειδή είναι μία ιστορία για έναν ήρωα των παιδικών σου χρόνων». Ανοίγοντάς το σκέφτηκα «για ποιον από όλους;», μέχρι που είδα το εξώφυλλο του dvd. Ενα ντοκιμαντέρ του Ραμόν Γκίλινγκ για τη μεγαλύτερη απάντηση της Ευρώπης στο ποδοσφαιρικό ταλέντο της Λ. Αμερικής. Τον Γιόχαν Κρόιφ.
Το ντοκιμαντέρ έχει τον τίτλο «At a given moment» (Tη δεδομένη στιγμή). Ενα ντοκιμαντέρ που ξεκινά με μία σκηνή που για τους ανθρώπους της Καταλωνίας και ειδικά τους φίλους της Μπαρτσελόνα, έγινε εφάμιλλη με τη Δευτέρα Παρουσία. Την άφιξη του Γιόχαν Κρόιφ στη Βαρκελώνη τον Αύγουστο του 1973. Εκείνη την εποχή κορυφωνόταν η αντίθεση των Καταλανών στη δικτατορία του Φράνκο, που τους είχε απαγορεύσει να μιλούν τη γλώσσα τους.
Ο μόνος τόπος που άκουγες καταλανικά, ήταν το «Καμπ Nόου» και ο Κρόιφ, που έφθασε στη Βαρκελώνη την κατάλληλη στιγμή, έγινε ο άγγελος της εκδίκησης απέναντι στη Μαδρίτη, τη Ρεάλ και τον Φράνκο. Ο Γκίλινγκ στην κινηματογραφική του αφήγηση υπογραμμίζει μία σειρά συμπτώσεων που ενδυνάμωσαν τη σχέση του Κρόιφ με τους Καταλανούς. Το 1974 η γυναίκα του βρισκόταν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και η γέννα έγινε λίγες ημέρες νωρίτερα από την καθορισμένη ημερομηνία, γεγονός που επέτρεψε στον Ολλανδό να αγωνιστεί στη μητέρα των μαχών. Το ντέρμπι με τη Ρεάλ στη Μαδρίτη, όπου η Μπάρτσα νίκησε με 5-0 με τον Κρόιφ να πετυχαίνει ένα γκολ, να φτιάχνει τα υπόλοιπα 4 και να κάνει μαγικά πράγματα στο γήπεδο.
Εκείνο το παιχνίδι βρίσκεται πλέον τυλιγμένο στην αχλή του μύθου και ακόμη και σήμερα οι Καταλανοί μιλούν γι' αυτό με δέος και θαυμασμό. Μετά ήρθε το όνομα του νεογέννητου, που ο Κρόιφ και η γυναίκα του επέλεξαν να ονομαστεί Jordi, καθώς ο San Jordi είναι ο άγιος προστάτης της Καταλωνίας. Κίνηση που ήταν κάτι πολύ περισσότερο από δημόσιες σχέσεις.
Ο γιoς και ο San Jordi
Οταν ο Κρόιφ πήγε στις αρμόδιες υπηρεσίες για να δηλώσει το όνομα του παιδιού, το Jordi δεν έγινε δεκτό, καθώς ο Φράνκο είχε απαγορεύσει τη χρήση της καταλανικής γλώσσας. Στο ληξιαρχείο πρότειναν στον Κρόιφ να ονομάσει το παιδί Jorge (Χόρχε, το αντίστοιχο του Jordi στα ισπανικά), αυτός όμως αρνήθηκε και δήλωσε το όνομα του παιδιού στο ολλανδικό προξενείο, όπου οι αρχές δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε.
Ο Κρόιφ άρχισε σιγά-σιγά να αντιλαμβάνεται τι ακριβώς σημαίνει να είσαι Καταλανός. Με την πρώτη χρονιά της παρουσίας του στους «μπλαουγκράνα», η Μπάρτσα πήρε το πρωτάθλημα και ο κόσμος σταματούσε τον Ολλανδό στον δρόμο και του έδειχνε ένα σεβασμό και μία λατρεία, ανάλογη με αυτήν που δείχνει ο απελευθερωμένος σε εκείνον που τον βοήθησε να απελευθερωθεί.
Το ντοκιμαντέρ του Γκίλινγκ, παρά το γεγονός ότι τελειώνει με μία μεγάλη συνέντευξη του «ιπτάμενου Ολλανδού», δεν μπορεί να θεωρηθεί ένα τυπικό αθλητικό ντοκιμαντέρ, αφού ο Γκίλινγκ εστιάζει τον φακό του σε απλούς καθημερινούς ανθρώπους. Σε υπαλλήλους, γκαρσόνια, οδηγούς ταξί και λεωφορείων, συνταξιούχους και νοικοκυρές. Ενας γέρος κιθαρίστας του φλαμένκο μιλά για τον Κρόιφ χρησιμοποιώντας συχνά τη λέξη «duende», που σημαίνει κάτι σαν θεϊκή έμπνευση. Ολοι έχουν να διηγηθούν μία διαφορετική αγαπημένη εικόνα από την ποδοσφαιρική μαγεία του Κρόιφ. Ο Γκίλινγκ έχει κι αυτός τη δική του από ένα παιχνίδι του Γιόχαν με τον Αγιαξ, όταν με το τακουνάκι αλλάζει κάτω από τη σέντρα την μπάλα με έναν συμπαίκτη του και μετά φεύγει στην επίθεση, όχι τρέχοντας αλλά σχεδόν πετώντας, σαν άγγελος.
Κανείς σαν κι αυτόν
Παρ' όλο που πολλοί θεωρούν ότι ο Κρόιφ είναι λίγο αλλαζών και απόμακρος, ο Γκίλινγκ πιστεύει ότι η συμπεριφορά του αποπνέει μία ταπεινότητα ριζωμένη στο παρελθόν του. Ηταν 12 χρόνων όταν πέθανε ο πατέρας του και η μητέρα του που ήταν καθαρίστρια στα αποδυτήρια του Αγιαξ, τον πήγε στα τσικό της ομάδας για να βρίσκεται κοντά του. «Ισως γι' αυτό να θεωρώ ακόμη και σήμερα τα αποδυτήρια έναν ιερό χώρο», λέει ο Κρόιφ. Οταν ο Γκίλινγκ ρωτά τον Κρόιφ για τη χειρότερη στιγμή της καριέρας του, εκείνος απαντά: «Ο τελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1974». «Και το μεγαλύτερο πλεονέκτημά σου;», ρωτά ο Γκίλινγκ. «Το ένστικτό μου, που με οδηγούσε να βρίσκομαι στην κατάλληλη θέση την κατάλληλη στιγμή». Ενας τέτοιος ποδοσφαιριστής, συμπεραίνει ο Γκίλινγκ, ποτέ δεν έκανε εκείνο που ζητούσε ο κόσμος και ακόμη και όταν έχανε, έχανε με τους δικούς του όρους.
Πηγή: Sportday
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις