Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Βασίλη Σκουντή για τους τελικούς.
Το επιχείρησα μετά τον πρώτο τελικό κι επειδή πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, τολμώ να το επαναλάβω και σήμερα: να αναζητήσω δηλαδή κάποια πράγματα τα οποία μάθαμε από τον δεύτερο, εν αναμονή του τρίτου, που ενδέχεται μάλιστα να είναι ο τελευταίος...
Παρεμπιπτόντως, εάν ο Ολυμπιακός νικήσει τον Παναθηναϊκό μεθαύριο στο Νέο Φάληρο, θα στεφθεί πρωταθλητής έχοντας διανύσει τον συντομότερο δρόμο από ποτέ άλλοτε: από καταβολής των πλέι οφ, τη σεζόν 1986-87, έχουν σημειωθεί μόλις έξι sweep και οι «ερυθρόλευκοι» θα επιδιώξουν να πετύχουν το έβδομο, που θα είναι το παρθενικό στην ιστορία τους...
Μέχρι τώρα με σκορ 3-0 έχουν ανέβει στον θρόνο του ελληνικού πρωταθλήματος έξι ομάδες, οι εξής... δύο: ο Αρης το 1987 και το 1988 (συνυπολογιζομένων, ωστόσο, και των αποτελεσμάτων της κανονικής περιόδου, με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ) και ο Παναθηναϊκός το 2000 με τον ΠΑΟΚ, το 2004 με το Μαρούσι, το 2006 και το 2012 κόντρα στον Ολυμπιακό...
Αυτό είναι κάτι που το κρατάμε κάβα και θα κριθεί μεθαύριο το βράδυ, αλλά μέχρι τότε ο Γιάννης Σφαιρόπουλος και ο Σωτήρης Μανωλόπουλος μπορούν να μελετούν τις πραγματικές συνθήκες που προέκυψαν από τα πρώτα ογδόντα λεπτά σε αυτό το γαϊτανάκι και από τα ογδόντα της κανονικής περιόδου...
Ιδού λοιπόν μερικά πράγματα που είτε μάθαμε είτε επιβεβαιώσαμε είτε αποσαφηνίσαμε (διότι είχαν εκδηλωθεί ως υποψίες ή ως αποχρώσες ενδείξεις) προχθές το βράδυ στο ΟΑΚΑ:
Ο Ολυμπιακός μπορεί να νικήσει τέσσερις φορές στη σειρά τον Παναθηναϊκό και να αλώσει το ΟΑΚΑ δυο φορές μέσα στην ίδια σεζόν...
Ο Παναθηναϊκός δεν θα παραδοθεί αμαχητί ούτε στον τρίτο τελικό, αλλά δεδομένων της μειονεκτικής θέσης και των ελλείψεών του, δείχνει ότι περισσότερο από το μπάσκετ χρησιμοποιεί ως ασπίδα την υπερηφάνεια, τον εγωισμό και τη βαριά φανέλα του.
Το αμυντικό δόγμα που επέβαλε (είτε παραβιάζοντας ανοικτές θύρες είτε χρησιμοποιώντας τον βούρδουλα) ο Σφαιρόπουλος αποδεικνύεται λίρα εκατό.
Οι πινελιές τις οποίες έβαλε ο Μανωλόπουλος στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού υπήρξαν ευδιάκριτες και πολύ αποτελεσματικές στη σειρά με τον ΠΑΟΚ, αλλά δεν επαρκούν στους τελικούς, κόντρα σε έναν πολύ ισχυρότερο αντίπαλο.
Ο Ολυμπιακός διαχειρίζεται λογικά, έξυπνα και χωρίς κανέναν πανικό τις καταστάσεις που καλείται να αντιμετωπίσει (μηδέ της άμυνας ζώνης εξαιρουμένης), ενώ ο Παναθηναϊκός δεν διαθέτει αυτήν τη στιγμή τα αγωνιστικά εφόδια για να υποστηρίξει μια τέτοια συμπεριφορά.
Ολοι θυμούνται τα μεγάλα σουτ που καθορίζουν ένα αποτέλεσμα, αλλά οι πρώτοι δυο τελικοί περισσότερο από αυτά έχουν κριθεί από την τακτική και κυρίως από το πώς διαχειρίζονται οι δυο αντίπαλοι τις συνεχείς αλλαγές σε όλα τα σκριν, το πώς διαβάζουν τα missmatches και το πώς προσπαθούν (ο καθείς με τα όπλα του, βεβαίως) να αξιοποιήσουν το παιχνίδι τους στο post up.
Επί μια δεκαετία ο Παναθηναϊκός είχε ως συγκριτικό αγωνιστικό πλεονέκτημα απέναντι στον Ολυμπιακό το IQ και την ηγετική στόφα του Διαμαντίδη, ο οποίος όμως υπό το βάρος (και) του χρόνου δεν διαθέτει πλέον ούτε τη φρεσκάδα αλλά ούτε και τους ανάλογους συμπαίκτες...
Επί μια δεκαετία ο Ολυμπιακός, ο οποίος το 2004 έχασε τον Διαμαντίδη για 50.000 ευρώ που δεν μπορούσε να βρει ο Σταύρος Ελληνιάδης για να τα δώσει ως μπροστάντζα στον Ηρακλή, αναζητούσε επί ματαίω έναν παίκτη ως αντίδοτο για να τον αναχαιτίσει στην άμυνα και να τον χτυπήσει στην επίθεση: έμελλε να τον βρει αργοπορημένα, ξαφνικά και ίσως απροσδόκητα στο πρόσωπο του Τρεμέλ Ντάρντεν!
Σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια, οι «ερυθρόλευκοι» άφησαν στο σπίτι τους την γκρίνια, την καχυποψία, τη νευρικότητα και τη ροπή προς την αυτοχειρία και ανέβηκαν στο ΟΑΚΑ οπλισμένοι με ηρεμία, αυτοπεποίθηση, πνευματική διαύγεια και σαφή εστίαση στα καθαρώς αγωνιστικά δρώμενα.
Δεν ξέρω εάν όντως το μπάσκετ σε οικουμενικό επίπεδο διέπεται από τη δικτατορία των γκαρντ, σίγουρα πάντως -προς θλίψιν του ιδίου και όλου του Παναθηναϊκού- αποδεικνύεται πως ο... κούκος του Μαυροκεφαλίδη δεν μπορεί μέχρι τώρα να φέρει την πράσινη άνοιξη.
Συνέχεια εκ του προηγουμένου: οι γκαρντ εξουσιάζουν το μπάσκετ, ωστόσο σε αυτήν τη σειρά των τελικών έχουν κυριαρχήσει (σε μέσο όρο απόδοσης και επίδρασης στο παιχνίδι των ομάδων τους) δυο φόργουορντ: ένα τεσσάρι που αναγκαστικά παίζει στο «5» (Μαυροκεφαλίδης) και ένα τεσσάρι το οποίο αρέσκεται να βγαίνει και στο «3» (Πρίντεζης) και εφόσον ο Ολυμπιακός στεφθεί πρωταθλητής, είναι το φαβορί για τον τίτλο του MVP των τελικών.
Η άποψη που μπορεί να διατυπώνεται, ότι τάχα το πρωτάθλημα θα καταλήξει στα χέρια της ομάδας που το επιθυμεί περισσότερο, είναι αφενός ανερμάτιστη και βλακώδης, αφετέρου κατάφωρα άδικη για τον Ολυμπιακό κι ακόμη περισσότερο για τον Παναθηναϊκό.
Πηγή: Goal
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις