Η ματσάρα του «Άνφιλντ» αποτελεί την επιτομή της πραγματικής μπάλας όπως θα έπρεπε να παίζεται και η γοητευτική απάντηση στην αηδιαστικών διαστάσεων αντίληψη «fast food» του σύγχρονου ποδοσφαίρου.
Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης...
Αυτό το παιχνίδι στο «Άνφιλντ» ήταν η εκδίκηση του ποδοσφαίρου απέναντι στη σύγχρονη μορφή του. Και το ίδιο ισχύει και για το ταπεινό Europa League, συγκρινόμενο με τον... πάμπλουτο και πολύ πιο προβεβλημένο μεγάλο αδελφό του, το Champions League.
Δεν χωράει συζήτηση πως η κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση μας έχει προσφέρει αμέτρητα αξέχαστα βράδια και ότι ανέβασε το σπορ σε επίπεδα πρωτόγνωρα. Αυτά τα περισσότερα από 20 χρόνια που η UEFA αποφάσισε να ξεχωρίσει τ' αστέρια από την... πλέμπα και να δημιουργήσει το πιο ακριβό ποδοσφαιρικό σόου στον πλανήτη, απολαύσαμε μοναδικές βραδιές.
Όμως όλη αυτή η λάμψη που σέρνει ξοπίσω του το Champions League φωτίζει και πλευρές του που... κούρασαν αφού συχνά κάθε σεζόν μοιάζει συχνά σαν επαναλαμβανόμενη εκδοχή κάποιας προηγούμενης. Ένα μοτίβο πρωταγωνιστών και ηρώων που είναι -μεν- σπουδαίοι, μα αποτελούν κάτι σαν κλειστό κλαμπ που έχει σταματήσει να δέχεται νέα μέλη και το στοιχείο της έκπληξης και του απρόσμενου φαντάζει πιο δυσεύρετο κι απ' το νερό στο διάστημα. Η Μπάγερν, η Ρεάλ, η Μπαρτσελόνα και πάλι πάμε απ' την αρχή... Και δώσε κόντρα Ρονάλντο-Μέσι στο γήπεδο και πόλεμο των υποστηρικτών τους με άγριο κράξιμο στα social media...
Στο Champions League πρέπει όλα να είναι τέλεια, γεγονός ίσως αντιφατικό της ίδιας της φύσης του σπορ, που είναι ένα παιχνίδι λαθών. Η μαγεία του ποδοσφαίρου είναι πως ο καθένας μπορεί να το παίξει και να έχει τύχη να κερδίσει, ένα συστατικό η αναγκαιότητα ύπαρξης του οποίου αμφισβητείται έντονα από υπεράνθρωπους -όπως για παράδειγμα ο Κριστιάνο- ή αδιανόητα κουρδισμένες μηχανές σαν το «τίκι τάκα» της Μπαρτσελόνα.
Θαμπωμένοι από τέτοια στολίδια, ξεχάσαμε τι είναι στ' αλήθεια η μπάλα. Έτσι όπως μάθαμε να την γουστάρουμε. Με τύπους σαν τον Σακό ή τον Λόβρεν, οι οποίοι απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν ό,τι καλύτερο μετά τον Καναβάρο, αλλά έγιναν οι ήρωες μιας βραδιάς που ξύπνησε πολύ κόσμο από το λήθαργό του. Μέχρι χθες, η μόνη περίπτωση για να πιάσεις στο στόμα σου τα ονόματά τους θα ήταν για καμιά γκέλα που θα είχε κρεμάσει την ομάδα τους. Να, όμως, που υπάρχουν. Να που πήραν την εκδίκησή τους από το σύγχρονο «κατεστημένο» που τους θέλει να γίνονται πρώτο θέμα μόνο όταν ξεφτιλιστούν από τους Ιμπραΐμοβιτς και τους Νεϊμάρ αυτού του κόσμου!
Το ματς Λίβερπουλ-Ντόρτμουντ ήταν τόσο αντισυμβατικό και άναρχο που -όσο κι αν ακούγεται αντιφατικό- έδειξε ποια είναι η «κανονική» μορφή του παιχνιδιού. Δίχως σούπερ ήρωες μακράς διαρκείας, αλλά με ανθρώπους που δεν έχουν συνηθίσει να είναι οι... ωραίοι της υπόθεσης. Με οπαδούς και των δύο ομάδων στις κερκίδες, που στην πλειοψηφία τους έχουν βαθιά συναίσθηση των ιδιαιτεροτήτων και της κουλτούρας που κουβαλάν στις φανέλες τους οι σύλλογοι που υποστηρίζουν και φέρονται ανάλογα. Με αυτοσχεδιασμούς στο χορτάρι υποκινούμενους απ' το πάθος και όχι τακτικές βγαλμένες από σενάρια και μπλοκάκια καλοντυμένων σοφιστικέ προπονητών. Με ανατροπές και σασπένς ταινίας που δεν θέλεις να μάθεις το τέλος.
Μέσα από το στούντιο του ΣΠΟΡ FM είδαμε τη στιγμή που διαμορφώθηκε το 4-3 ανθρώπους να πανηγυρίζουν, σε μια νίκη της καρδιάς κόντρα στη λογική. Πανηγύρισαν δηλωμένοι φίλοι του Ολυμπιακού κι ας σήμαινε αυτό το γκολ καλοκαιρινά ταξίδια στα προκριματικά για την ομάδα τους. Ακούσαμε το «γκοοοολ» να βγαίνει ακόμη και από στόματα άλλων που παραμένουν οπαδοί του αντίπαλου δέους, της Γιουνάιτεντ δηλαδή, σαν μια απόδειξη πως γι' αυτό το άθλημα υπάρχει ακόμη λίγη ελπίδα.
Χθες βράδυ γίναμε όλοι λίγο Λίβερπουλ και θα μπορούσαμε εύκολα να έχουμε γίνει λίγο Ντόρτμουντ. Και αυτό σημαίνει «μπάλα» στην καλύτερη μορφή της.
Πηγή: sport-fm.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις