O Nίκος Παπαδογιάννης περίμενε κάτι καλύτερο από την ΑΕΚ, στο πρώτο πραγματικό crash-test της περιόδου.
Eάν η ΑΕΚ πιστεύει ότι η απόσταση που τη χωρίζει από τους Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό είναι σχετικά μικρή, δεν έχει παρά να καθίσει, σύσσωμη, να παρακολουθήσει ξανά το βίντεο του αγώνα με τη Μπεσίκτας. Η τουρκική ομάδα έχει στο δυναμικό τους τουλάχιστον 3-4 παίκτες (αλλά και προπονητή και ...πορτοφόλι) που θα μπορούσαν να στελεχώσουν καλές ομάδες της Euroleague, ενώ η ΑΕΚ μοιάζει, σύσσωμη επαναλαμβάνω, επιπέδου Champions League.
Εκτός αν πιστεύει κάποιος ότι οι δύο Λίγκες είναι συγκρίσιμες, οπότε ας σταματήσουμε εδώ τη συζήτηση για να μη χάνουμε τον χρόνο σας. Το μοναδικό Champions League που επιτρέπεται να αναφέρεται στην ίδια φράση με τη μπασκετική Euroleague είναι αυτό όπου αγωνίζεται η ομάδα μου, η Τόττεναμ.
Η ΑΕΚ διαθέτει μία αξιόλογη μαγιά και μπορεί να κάνει πρωταθλητισμό σε αυτή την, ευπρόσδεκτη για την ευρωπαϊκή της ενηλικίωση, διοργάνωση. Ωστόσο, έχει πολλή ανηφόρα μπροστά της μέχρι να σκαρφαλώσει στο επόμενο υψίπεδο.
Δεν καταλαβαίνω ποιο ακριβώς είναι το δόγμα του Ζντοβτς και ποιες κατευθύνσεις αποτελούν προτεραιότητα στην προπόνηση, αλλά η ΑΕΚ υστερεί σε όλους τους τομείς που κάνουν τη διαφορά ανάμεσα στην «αξιόλογη μαγιά» και στην έτοιμη ομάδα. Άλλο μαγιά, άλλο μαγκιά.
Δεν παίζει καλή ομαδική άμυνα, είναι ευάλωτη στο αμυντικό ριμπάουντ, δυσκολεύεται στη δημιουργία του παιχνιδιού, έχει ασαφές rotation και θολούς ρόλους.
Ρίχνω στο τραπέζι αυτά τα στοιχεία επειδή η «Ενωση» θεωρεί εαυτήν ικανή να γαργαλήσει τις πατούσες των θηρίων. Για το κυνήγι της 3ης ή της 4ης θέσης, τα πλεονεκτήματά της αρκούν και πότε πότε περισσεύουν.
Στα πρώτα ματσάκια της εγχώριας Α1 (και στους εύκολους εναρκτήριους αγώνες του «Tσου Λου», το πλεόνασμα ποιότητας ήταν εμφανές. Εκτός των «αιωνίων», του Άρη και ενδεχομένως του ΠΑΟΚ, καμία ελληνική ομάδα δεν έχει Ντίξον, Ούκιτς, Βασιλειάδη, Μαυροειδή και Ουίλιαμς.
Οι δύο καλύτεροι παίκτες της ΑΕΚ παίζουν στην ίδια θέση και είναι σχεδόν αδύνατο να συνυπάρξουν αρμονικά στην ίδια πεντάδα. Αυτό είναι ταυτόχρονα ευλογία και κατάρα, για προφανείς λόγους. Οι Ούκιτς και Ντίξον κρατούν ψηλά τον πήχυ στο «1» από την αρχή ως το τέλος, αλλά μοιραία περιορίζονται σε 20, περίπου, λεπτά συμμετοχής έκαστος.
Όταν το ντέρμπι με τη Μπεσίκτας πλησίασε στην τελική του ευθεία, στο 66-68, η ΑΕΚ τους χρειαζόταν και τους δύο στο παρκέ. Και πάνω που αναρωτιόμουν τι θα μπορούσε να σκαρφιστεί ο Ζντοβτς για να ρίξει τα βαριά του χαρτιά στο γήπεδο, ο Σλοβένος έπραξε το αδιανόητο: τους τράβηξε και τους δύο στον πάγκο!
Aκολούθησαν τρεις εντελώς «ξύλινες» επιθέσεις για την ΑΕΚ με καθοδηγητή τον μέτριο Ιβάνοβιτς και ένα γρήγορο σερί 0-9 από τη Μπεσίκτας. Από το 66-77, δεν υπήρχε επιστροφή.
Μπορούσε να το κερδίσει αυτό το ματς ο «Δικέφαλος». Το τούμπαρε από το -13, προσπέρασε στο 29ο λεπτό, πόνταρε σε 2-3 ζεστούς σουτέρ, είχε και αρκετό κόσμο στο πλευρό του.
Περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, πλήρωσε την έλλειψη ενός πρωτοκλασάτου ψηλού, ο οποίος θα καθάριζε το αμυντικό ριμπάουντ και θα προσέφερε «πάτημα» μέσα στην αντίπαλη ρακέτα. Αλλά και ποιος έχει τέτοιον; Οι καλοί σέντερ είναι δυσεύρετοι και αλμυροί.
Οι καλές ομάδες ξέρουν να καμουφλάρουν τις αδυναμίες και να εκμεταλλεύονται τα δικά τους πλεονεκτήματα. Η ΑΕΚ θα βελτιωθεί με το πέρασμα των εβδομάδων, αλλά ίσως χρειαστεί κάποια διορθωτική κίνηση.
Ο νεοσύλλεκτος Φάλκερ, που υποτίθεται ότι θα έδινε λύσεις στο ζωγραφιστό, δεν έπαιξε καθόλου στο β’ ημίχρονο. Τουλάχιστον γλίτωσε το καρπάζωμα…
Πηγή: gazzetta.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις