Μπορεί για κάποιους "άφρονες" η καθαρότητα του αίματος να είναι ζήτημα ηθικής και πολιτικής τάξεως, όμως στον αθλητισμό μετράει η ικανότητα ενός εκάστου και όχι η καταγωγή του.

Διερωτάται κανείς: κάτω από πιο πρίσμα ο Γιάννης Αλαφούζος βλέπει το "ελληνικό πλάνο" ως το σωτήριο για τον Παναθηναϊκό; Και αν τελικώς αυτό είναι που τον "γεμίζει" και τον κάνει να αισιοδοξεί για το μέλλον, πώς μπορούμε να γίνουμε κοινωνοί της αισιοδοξίας του όταν στο δίπολο "προπονητής-τεχνικός διευθυντής" φέρονται δύο άνθρωποι που διαθέτουν την ελάχιστη πείρα;

Δεν είναι μικρής ισχύος δεδομένο η πείρα στην κατάσταση που βρίσκεται ο Παναθηναϊκός. Αυτοί οι δύο άνθρωποι (Αναστασίου-Νταμπίζας), αν κληθούν τελικά να αναλάβουν τις τύχες των "πράσινων", δεν θα βρεθούν να είναι καπετάνιοι σε ένα καράβι που πηγαίνει σε ήρεμα νερά, αλλά σε ένα καρυδότσουφλο που τρομάζει στην ιδέα της ξέρας.

Το θέμα δεν είναι "ελληνικό πλάνο ή πλάνο από το εξωτερικό", αλλά αν αυτό το πλάνο είναι βιώσιμο, αν μπορεί να δώσει προοπτική και να εμπνεύσει τους παίκτες και τον κόσμο. Μακάρι να λυνόταν ο αγωνιστικός γόρδιος δεσμός του ΠΑΟ με την πρόσληψη δύο Ελλήνων στις θέσεις του προπονητή και του τεχνικού διευθυντή.

Ομως, τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα και για να βρεθεί μια αξιόπιστη λύση η διοίκηση της ομάδας οφείλει πρώτα να σκιαγραφήσει το προφίλ που θέλει να της προσδώσει και στη συνέχεια να αναζητήσει αυτούς που θα το τρέξουν. Αν συμβεί το ανάποδο, τότε η πιθανότητα μιας αποτυχίας γίνεται πιο έντονη. Δεν είναι απαισιοδοξία, αλλά κοινή ποδοσφαιρική λογική.

Πηγή: Goal

Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Superleague SPORTS